baas, Igor Baikal, “zelfmoord” laten plegen, in opdracht van Oleg Budynok. Ik had Igor laten weten dat ik naar hem toe kwam. Ik denk dat hij de fout heeft gemaakt Budynok te bellen, die daarna onmiddellijk jou weer heeft gebeld, net als gisteravond. Hij had door dat Igor Baikal een risicofactor was geworden, dus gaf hij jou de opdracht hem te doden. Dat heb je gedaan, waarschijnlijk met je eigen pistool. Hij koesterde geen achterdocht jegens jou.’
Anatoly Girka was iets zelfverzekerder geworden. Hij keek Malko met een sluwe blik aan. ‘Dat is allemaal onzin. Ik heb niets gedaan.’
‘Tatiana,’ zei Malko, ‘schiet hem neer.’
De loop van de Pulemyot draaide zijn kant op. Binnen een fractie van een seconde verslapte Anatoly Girka’s gezicht en stamelde hij: ‘Nee, nee, alstublieft!’
‘Goed,’ zei Malko, terwijl hij zijn hand naar Tatiana ophief, ‘dan bel je nu Budynok en zeg je hem dat je zijn opdracht hebt uitgevoerd.’
Hij gaf hem zijn telefoon. Doodsbang toetste Anatoly Girka met een trillende vinger het nummer in. Zodra de verbinding was gemaakt, herhaalde hij wat Malko hem had opgedragen en verbrak de verbinding weer.
‘Zie je,’ merkte Malko op, ‘je kent het nummer van Budynok uit je hoofd.’
Anatoly Girka had het niet meer en hij begreep dat hij in de, val was gelopen. Malko stak zijn hand uit. ‘Geef je telefoon terug.’
De ander gehoorzaamde gelaten. Malko keek hem strak aan. ‘Goed, Anatoly, nu kun je kiezen tussen twee oplossingen: ik’ ga weg en jij blijft hier. Je waarschuwt de milicija en vertelt dat je baas zelfmoord heeft gepleegd. Maar dan zou ik nog’ geen kopeke voor je leven willen geven. Al snel zal iemand, jou op jouw beurt “zelfmoord” laten plegen. Er is in deze zaak geen ruimte voor getuigen.’
Anatoly Girka bleef als verlamd staan.
‘Er is nog een andere oplossing,’ vervolgde Malko. ‘Je gaat met ons mee en helpt ons verder. Ik denk dat dat de enige manier is om het er levend van af te brengen.’
Hij maakte een teken naar Tatiana en ze vertrokken uit de slaapkamer. Ze waren nog niet halverwege of ze hoorden haastige voetstappen in de gang achter zich. Anatoly Girka kwam naar hen toe rennen.
Malko kon wel juichen. Voor het eerst sinds hij in Kiev was, boekte hij een overwinning. De tegenaanval begon goed.
Ze stapten gedrieen in de SLK, Anatoly Girka achterin, en ze zeiden geen woord meer tot ze bij de Amerikaanse ambassade waren, waar ze regelrecht naar het kantoor van Donald Redstone gingen. Het districtshoofd reageerde verbaasd toen hij Anatoly Girka zag. ‘Wie is dat?’
‘Anatoly Girka was een van de lijfwachten van Igor Baikal. Hij heeft hem een uur geleden een kogel door het hoofd geschoten, in opdracht van Oleg Budynok. Hij zal het u allemaal wel uitleggen.’
15
Nikolai Zabotine had zelfs niet gegeten en hij had heel slecht geslapen. Hoe meer de datum van 26 december naderde, hoe dreigender de problemen werden. Hij vroeg zich nog steeds af hoe de agent van de CIA Igor Baikal had gevonden. En vooral hoe hij aan de val had kunnen ontsnappen die ze voor hem hadden uitgezet. Igor Baikal kende Nikolai Zabotine weliswaar niet, Oleg Budynok was degene geweest die hem had gevraagd Stephan Oswacim onderdak te bieden. Maar het feit alleen al dat de Amerikanen Igor Baikal hadden gevonden, was verontrustend. Het geluid van een van zijn telefoons deed hem opschrikken. De Rus nam op met zijn gebruikelijke, onaangedane stem. Meteen schetterde de gespannen stem van Oleg Budynok in zijn oor. ‘Ik heb die idioot Igor uit de weg moeten ruimen!’ zei het hoofd van het presidentiele bestuursapparaat.
De haren op het hoofd van de Rus gingen recht overeind staan. Dit was geen beveiligde lijn. Hij onderbrak de ander. ‘Ik denk dat we elkaar beter ergens kunnen ontmoeten,’ stelde hij voor. ‘Over een uur op de bekende plek.’
‘Over een uur,’ stemde Oleg Budynok in.
Nikolai Zabotine dacht peinzend na. Zijn slagvaardigheid was flink aangetast. Hij had nog drie berkut over die door kolonel Gorodnaja waren gerekruteerd. Zij zouden hem blindelings gehoorzamen, maar Stephan Oswacim was er niet meer om bevelen over te brengen. Eigenlijk had hij zijn Oekraiense manschappen voor de laatste fase van zijn operatie niet meer nodig, behalve voor een ding: die agent van de CIA opruimen, die veel te dichtbij kwam.
Anatoly Girka was uitgeput. Met zijn hoofd op zijn armen lag hij op de tafel te slapen waaraan hij zijn bekentenis had opgeschreven, die meteen door Donald Redstone in een kluis was opgeborgen, nadat hij een kopie voor Malko had gemaakt. Die aarzelde nog met wat hij met deze bekentenis zou doen. Het was dynamiet. Het gevaar bestond dat hij er een onbeheersbare kettingreactie mee ontketende.
Anatoly Girka schrok wakker en vroeg met een lome stem: ‘Wat moet ik doen?’
‘U krijgt een kamer van me waarin u zo lang kunt blijven als u wilt,’ antwoordde het districtshoofd meteen. ‘Morgen zal ik u een verzoek tot politiek asiel in de Verenigde Staten laten tekenen, dat ik, samen met een positief advies, naar het ministerie van Buitenlandse Zaken zal sturen. Intussen treedt er voor u een getuigenbeschermingsprogramma in werking.’ De Oekrainer leek alleen het woord ‘kamer’ te verstaan. Wankelend stond hij op. Donald Redstone belde zijn secretaresse, die de moordenaar van Igor Baikal naar het deel van de ambassade bracht dat was gereserveerd voor diplomaten op doorreis. Toen wendde hij zich tot Malko. ‘Hebt u enig idee wat u met die bekentenissen gaat doen?’
‘Ja,’ zei Malko meteen. ‘Ik ga proberen Oleg Budynok te laten overlopen. Als dwang wrijf ik hem deze bekentenis onder zijn neus. Daar moet ik mee beginnen, anders krijg ik hem zelfs niet te spreken.’
‘Hoe wilt u contact met hem opnemen? Het is niet ongevaarlijk…’
‘Ik denk dat Irina Murray dat zou kunnen doen. Zij is ongevaarlijk voor hem en het moet iemand zijn die we volledig kunnen vertrouwen.’
De Amerikaan schrok op. ‘En als…’
Malko stelde hem glimlachend gerust. ‘Ik denk niet dat Oleg Budynok haar in de kantoren van het presidentiele bestuursapparaat iets zal aandoen. Wanneer hij eenmaal de bekentenis van Anatoly Girka heeft gezien, zal het een stuk gemakkelijker worden. Vanavond zal ik het aan Irina vragen, zonder haar onder druk te zetten, natuurlijk.’
Malko bleef plotseling staan in de kleine hal van het Premier Palace. Als twee tijgerinnen die op het punt stonden elkaar te verscheuren, zaten Irina Murray en Tatiana Mikhailova, gekleed in haar jas van sabelbont van Revillon, tegenover elkaar aan een laag tafeltje. Irina zag er bescheiden uit in haar gebruikelijke leren jas, waaronder ze een goed gevulde, blauwe trui droeg en een zwarte rok met zij split. Met daaronder natuurlijk glanzende, zwarte kousen en laarzen met naaldhakken. Toen ze Malko zag, kwam Tatiana met een verscheurende glimlach naar hem toe. ‘Ik ben naar beneden gegaan toen ik hoorde dat er bij de receptie naar je werd gevraagd. Voor de zekerheid…’
Ze had Irina Murray aan de tafel kunnen nagelen als een vodje aan een schuurdeur, en ze zou het met genoegen hebben gedaan… Gewoon als een reflex, want ze koesterde geen speciale gevoelens jegens Malko.
‘Irina werkt voor de ambassade. En ze werkt ook voor ons. Ik heb nu trouwens een werkbespreking met haar.’
Tatiana Mikhailova bekeek de jonge Oekraiense met een ijzige blik. ‘Dobrevece. Dan ga ik.’
Ze liep naar de lift. Irina kwam naar Malko toe en vroeg op neutrale toon: ‘Ze is charmant en zeer sexy. Een oude vriendin van je?’
Haar stem klonk volkomen beheerst.
‘Ze is de assistente van mijn vriend Vladimir Sevtsjenko, die haar naar me toe heeft gestuurd. Gisteren heeft ze mijn leven gered. Zonder haar zou ik nu liggen te weken in een vat wodka.’
‘Ik weet het,’ zei Irina. ‘Donald heeft me op de hoogte gebracht, maar ik wist niet dat zij er een rol in heeft gespeeld.’
‘Goed,’ besloot Malko. ‘Voordat we gaan eten, wil ik je iets laten zien.’
Ze volgde hem naar de lift.
