‘Waarom wilde u me spreken?’
‘Ik wil weten waarom u uw vriend Igor Baikal hebt gevraagd mij te vermoorden. En wie u daarom heeft gevraagd. Omdat we elkaar niet kenden, konden we ook geen onenigheid hebben.’
‘En wat gebeurt er als ik weiger dat u te zeggen?’
‘Dan geef ik de bekentenis aan de media en Anatoly Girka kan hem met een rechtstreekse getuigenis bevestigen.’
‘Ik heb er geen donder mee te maken,’ gromde de Oekrainer. ‘Niemand zal hem geloven.’
‘Misschien,’ antwoordde Malko, ‘maar degenen die opdracht hebben gegeven tot mijn liquidatie, zouden bang kunnen worden en u hetzelfde lot als Igor Baikal kunnen laten ondergaan.’
‘U vergeet wie ik ben,’ beet Oleg Budynok Malko toe. ‘Ik word streng bewaakt, waardoor ik veilig ben voor dat soort dingen.’
Malko glimlachte hem kil toe. ‘Igor Baikal had ook lijfwachten. Wie garandeert u dat er onder uw mensen niemand is die verraad zal plegen? In elk geval zullen uw vrienden u in de steek laten zodra de zaak aan het licht komt, hoe machtig u ook bent. Inclusief president Koetsjma. En dan kan er een heleboel met u misgaan.’
Oleg Budynok nam zwijgend een trek van zijn sigaret. Malko merkte dat hij zich minder zeker van zichzelf begon te voelen. ‘Goed,’ zei hij, terwijl hij zijn hand op de deurkruk legde. ‘Het is uw eigen keus, maar ik denk dat u zichzelf daarmee geen goed doet.’
Hij duwde het portier open en had al een voet buiten staan, toen Oleg Budynok hem terugriep. ‘Wacht!’
‘Ja?’
‘Wanneer ik u cruciale informatie geef, laat u me dan met rust?’
Malko’s hartslag versnelde. Hij dwong zichzelf niet al te geinteresseerd te reageren en vroeg op neutrale toon: ‘Wat voor informatie?’
‘Zult u mij beschermen?’ drong Oleg Budynok aan, en hij leek nu veel minder zelfverzekerd.
‘Dan moet het wel echt cruciale informatie zijn.’
‘Dat is het.’
‘Vooruit, vertel op.’
‘Als ik dat nu doe, hebt u wat u hebben wilt en hebt u mij niet meer nodig. Dan kunt me zo laten vallen.’
‘Dat doe ik niet. Maar u moet wel opschieten.’
In een adem zei Oleg Budynok: ‘Er komt een tweede poging om te voorkomen dat Viktor Joesjtsjenko president zal worden.’
Malko verborg zijn opgetogenheid. Dit vermoedde hij al enkele dagen. De bekentenis van Oleg Budynok bevestigde zijn hypothese. ‘Door wie georganiseerd?’ vroeg hij.
‘Enkele leden van de SBU, in opdracht van Vladimir Satsyuk.’
‘Weet u dat zeker?’
‘Ja.’
‘Waarom vertelt u me dat?’ vroeg Malko verbaasd. ‘Als Ianukovitsj wint, bent u veilig.’
Oleg Budynok leek te aarzelen. Toen bekende hij na een lange stilte: ‘Het heeft niets met Ianukovitsj te maken. Ik zal u een voorstel doen. Ik help u die aanslag te voorkomen, maar dan geeft u mij Anatoly Girka en zijn bekentenis.’
‘Als Ianukovitsj zou winnen,’ hield Malko vol, ‘zou u niets te vrezen hebben.’
Oleg Budynok keek hem met een gespannen gezicht aan. ‘Politiek interesseert me niet. Maar niemand mag ooit te weten komen wat ik Igor Baikal heb aangedaan. Hij heeft twee broers. Wanneer die horen dat ik het ben geweest, zullen ze me vermoorden, waar ik ook ben.’
‘Goed,’ zei Malko, ‘op voorwaarde dat u me helpt die aanslag te voorkomen.’
‘Karacho,’ beaamde de Oekrainer. U moet contact opnemen met een zekere Alexei Danilovitsj. Dat is een schuilnaam, maar hij is een belangrijk lid van de SBU. Hij weet alles over de operatie tegen Viktor Joesjtsjenko. Hij kan u helpen een aanslag te verijdelen.’
‘En waarom zou hij me helpen?’
‘Hij is het niet met de plannen eens, maar hij had niemand bij wie hij terechtkon. Bovendien is hij me iets verschuldigd.’
‘Mooi zo,’ besloot Malko. ‘Ik wacht tot ik iets van Alexei Danilovitsj hoor. Als alles goed gaat, zal niemand ooit te horen krijgen dat u uw vriend Igor Baikal hebt laten vermoorden.’
Oleg Budynok keek hem scheef aan. ‘Wanneer Joesjtsjenko wordt gekozen, zegt u dan tegen uw vrienden dat ik u heb geholpen?’
Oleg Budynok hield al rekening met de toekomst. Malko antwoordde niet. Hij opende het portier en liep ontspannen terug naar zijn auto. Dit was een echte razborka geweest, een waarmee vrede werd gesloten.
Tatiana Mikhailova kwam tevoorschijn, volkomen verkleumd, ondanks haar bontmantel. Ze gooide de Pulemyot op de achterbank. ‘Is alles goed gegaan?’ vroeg ze.
‘Voorlopig wel,’ antwoordde Malko voorzichtig.
Tatiana Mikhailova en Irina Murray keken elkaar stilzwijgend aan. Omdat Malko de Russin niet alleen wilde laten, had hij besloten met beide vrouwen te gaan eten en daarvoor had hij een Marokkaans restaurant uitgekozen, het Marocano, wat heel bijzonder was in Oekraine. De twee vrouwen zaten naast elkaar op een bankje en deden hun best elkaar beter te leren kennen. Tatiana droeg een japon van soepel, beige leer, die haar als een tweede huid omspande, en ze had voor een donkere make-up gekozen, die haar blauwe ogen goed deed uitkomen. Irina zag er, zoals gewoonlijk, uiterst sexy uit, met lieslaarzen, een strakke trui die om haar prachtige borsten spande en een oranje minirok, die uitnodigde om er eens onder te kijken.
Na zijn gesprek met Oleg Budynok was Malko in een bijna euforische stemming, maar hij was nu toe aan een beetje ontspanning.
‘Zullen we na het eten naar de fitnessclub gaan?’ stelde Tatiana plotseling voor. ‘Ik heb het zo-even zo koud gehad…’
‘Waarom niet?’ zei Irina. ‘Ik hou wel van een jacuzzi.’
Ze was duidelijk niet van plan Malko alleen met Tatiana te laten. Het was een beetje een vreemd voorstel, zo na het eten, maar Malko legde zich erbij neer.
Een uur later liepen ze gedrieen in badjas de fitnessclub binnen, die er op de avond voor kerst verlaten bij lag. Malko zette de jacuzzi aan en liet zich verwennen door de heerlijk warme, ontspannende waterstralen. Naast hem trok Irina het bovendeel van haar bikini uit en haar borsten leken op het water te drijven. Tatiana keek gefascineerd toe. Wat heb je een mooie borsten,’ verzuchtte ze.
Ze trok eveneens haar bovendeel uit en Malko kon ook haar borsten bewonderen: puntig en stevig, maar veel minder groot dan die van Irina. Met achteroverhangend hoofd pakte de Oekraiense Malko’s hand en legde die bovenaan op haar gespreide dijen, verborgen onder de borrelende waterstralen. Tatiana had haar ogen gesloten en dreef bijna horizontaal op het water. Ze leek niets te zien. Maar plotseling voelde Malko een voet onder zijn zwembroek glijden.
Beide vrouwen deden alsof ze niet wisten wat de ander deed. Malko glimlachte minzaam, het wond hem op, maar de aanwezigheid van Irina hield hem ook tegen. Tatiana begreep dat het niet lukte en plotseling trok ze haar voet terug.
Ze stond op, deed haar bovenstuk aan en zei: ‘Ik ga naar de Sauna.’
Irina Murray keek haar na en zei zacht: ‘Ik geloof dat ze wilde dat je haar zou neuken. Alleen maar om mij dwars te zitten. Ga je met haar mee naar de sauna?’
‘Nee, ik verlang naar jou, en dat is niet om Tatiana dwars te zitten.’
Ze liepen naar de lift, weer keurig in hun badjassen. In de cabine trok Irina Malko’s badjas opzij en begon hem te strelen. Toen knielde ze neer en nam hem in haar mond. Zo stond ze nog toen de lift op de vierde verdieping stopte. Irina had het te laat in de gaten en toen de deuren openschoven, stond er een bejaard echtpaar te wachten. De vrouw wendde met een geschokt ‘oei’ haar ogen af. Kalm kwam Irina overeind, glimlachte hen toe en verliet de liftcabine, hun een beleefd ‘goedenavond’ toewensend.
Alexander Peremogy leefde zich meer en meer in zijn doelwit in. Hij wist nu op welke verdieping hij logeerde en hij kende zijn gezicht. Eerst had hij hem vanuit de bar van het Marocano geobserveerd en toen had hij
