Нарач

5

Прыйшлі усе вёскі, —
Аж хата, здаецца, трашчала.
Пра хлеб, пра палоў гаварылі
Баторынскія рыбакі,
Ды бабы ў кутку
Неспакойна аб нечым шапталі;
Ціха спрачаліся дзеці
На згорбленай печы,
Дзелячы з ранніх зажынак
З асцём куракі.

— Як там у вас сенажаць?
— Травы спаліла — так суха…
— Цяжка пражыць.
— Шнуры не шырэй якдалонь.
— Трэба далей хвалі Мястра
I Нарачы рухаць…
Моўкнуць на міг галасы.
Звоняць дакучліва мухі.
Хрысцяцца бабы,
I цепліцца свечак агонь.
З чорных, старых абразоў
Надлавай звісае вясёлкай
Вышыты, пэўна, дзявочымі днямі
Ручнік.
Аўдамавіне,
У зрэбнай кашулі, у новай,
Спіць гаспадар
На сярэбраных стужках сасновых.
Нават яго не разбудзяць
Ні слёзы,
Ні Нарач,
Ні крык…

— …А ў якую ж ты дарожаньку
Адыходзіш ад нас, родненькі?
А куды ж ты па-святочнаму,
Прахор-голуб, выбіраешся?
Адной сцежкай цябе выправім, —
Ды адкуль, скажы, спаткаць цябе?
Ці ад берага азёрнага?
Можа, ў полі, з поля чыстага?
Можа, летам летнім вечарам,
Як зары цвет асыпаецца?
Ці вясной, калі зязюленька
Закувае яснай раніцай?..
— Эх, баба!
Жыццё прагалосіць, праплача.
Слязьмі не паможаш! —
Чуваць па кутках галасы.
— Ад лютай напасці
Нам трэ бараніцца іначай,
Не гэтым галошаннем сірат
I плачам…
— Праз пару гадкоў
Памагаць будзе сын…
А поп не згадзіўся ісці.
Без грошай не хоча маліцца.
Кажа, бунтаўшчыка мне нязручна
Хаваць.
— Адкуль у нас грошы!
Страха, быццам сіта, свіціцца.
Жывой крупіны
Не вылавіш лыжкаю ў місцы.
I так яшчэ
Як гаспадарыць будзе ўдава?
— Без пацер зямля на вайне нас прыме
Сейбіта і рыбака свайго.
Памоліцца Нарач
Хвалямі ў час буры сівымі,
Успомніць калоссе
Аратагаімя… —
Шопат ліецца
Цяжкой, алавянай тугой.

— Што ж пайшоў ад нас дарогай
невядомаю,
Што пакінуў нам, сіротам
беспрытульным,
Слёз гаручых тоні цёмныя, азёрныя,
Падвалокі, як з палову, гора поўныя?
Паплывуць чаўны рыбацкія, як некалі,
Толькі наш адзін на жвіры застанецца,
Не пацешаць нас ніколі птушкі з выраю,
Не пачуем болей слова твайго шчырага,

Не пасвеціць на нас сонейка гарачае,
Не павеюць ветры рыбныя, азёрныя…
Будзем рана мы хадзіць зарой па беразе,
Рыбака свайго, аратага шукаючы,