Нарач

Дзвесце!..

Стражнік

Ты з некім гаварыў?
З суседам? Гаварыў пра пашу?
Чаго ён поўзае у будні дзень?

Рыбак

Гэта, пан, чалавек свой быў,
З вёскі нашай…

7

Прахор

Пуста кругом.
Шумяць трыснікі,
Цугам цягнуцца хмары.
Толькі боль не сціхае ў грудзях,
Быццам вогнішча, дыхае жарам.
Як і чым гэты жар пагасіць?
Ветрам век не астудзіш,
Крывёй не зальеш,
Хіба сіняю хваляй,
Што вабіць мяне у бязмеж…
Нарач, Нарач!
Родны бераг імглою заслала.
Там вёска,
Там хата, сям'я…

Сінія хмары
Плывуць насустрач валам.
I ўздымаюцца хвалі вышэй,
Серабраныя і залатыя.
Вось адна дапаўзла да грудзей,
Абняла рукой чулай за шыю.
Прамільгнуў белай кагаркі цень над вадой.
— Таварышы, разам цягніце, за мной,
Невад, напоўнены рыбай, хутчэй!
Хвалі ўздымаюцца справа і злева,
Быццам раллі алавяныя скібы.
Прахор ідзе ўсё далей і далей.
I здаецца яму,
Што цягне ён невад —
Цяжкі, поўны сярэбранай рыбы.
А перад ім уздымаецца вал.
На дне за карчы зачапіліся ногі.
Хваля, як з горных вяршыняў абвал,
Загарадзіла дарогу,
Падняла рыбака,
Ўскалыхнула…
— Памажэце дамоў дабрацца!

Блізка кнігаўка крыкнула і прамільгнула,
Ды неба
Вячэрняй зарой
Пачало загарацца.

Частка сёмая

І

«Я пайду па ранніх росах,
Па сцяжынках адгалосаў
Асцярожненька збяру
Залацістую зару.
Пералескі, нівы, пейце!
Дзень іграе на жалейцы,
На трубе ды на ражку,
На зялёным лазняку.
Зрэбны пояс туга, туга,
У руках даўгая пуга.
Нарачанскі сіні край,