Нарач

Настрэчу буры,
Буры, якаяужо
Абняла паўкраіны.
Дзьме, наганяючы
Цені, чорныя хмары вецер,
Падае сонца у возера
Лістам сарваным з асіны.
Гулка грыміць гром
Над нарачанскім гасцінцам.
Хмары развеялі
Грываў чорныя столкі.
Пугі маланак свішчуць
Праз гул навальніцы,
Грому шарахаўкі
Грымяць пад дугою вясёлкі.
Гнуцца да самай зямлі
Старыя на могілках сосны.
Раз і яшчэ раз ударыў
Віхор ашалеўшы, сляпы,
З сіняга возера
На бераг хвалямі плёснуў,
Пад хмары узняўшы
I снежную пену, і пыл.
Раптам змоўкла усё.
Толькі вячэрнюю ціну
Рве Нарач хвалямі ў пене,
Топіць у тонях на дно.
Недзе крычаць пастухі,
Гонячы ў выган скаціну.
I сыпануў на плечы загонаў
Шчырымі жменямі дождж.

Першы рыбак

Хутка пачнуць на азёры качкі злятацца,
А нашы яшчэ падвалокі ловяць на беразе вецер.
Не зарабіў у рубашцы, дык не заробіш ў сярмяжцы,
Кажуць старыя.
У нас і так усю восень пустуюць
Аруды ў клецях.

Другі рыбак

Цёпла і ціха цяпер —
Будзе багаты улоў —
Начамі туманы бялеюць.

Грышка

Хацеў бы яшчэ раз сустрэцца я з вамі,
Калі прашумяць навальніцы,
Калі над азёрамі і над палямі
Заззяюць свабоды зарніцы.

Архіп

Прымем заўсёды, як госця, цябе.
Не забывай нас!
Што ж, развітаемся…
Сёння туманам
Заслала ноч усё.
Да Мядзеля хай правядзе Тацяна.

З садоў, як з цёмнай рамы,
Над белым воблакам туману
Касцёл падняўся белымі мурамі,
Застыў, як хваляй выгнаная крыга.
Спіць бераг Мястра, выгнуўшыся лукам.
Сустрэліся ў апошнім развітанні рукі
I вочы — дзве зары
Кароткай летняй ночы.

Грышка

Тацяна,
Жыццё маё пайшло крутой дарогай. I
Не ведаю, ці дачакаешся мяне ты.
Яшчэ ў мяне шмат беспрытульных дзёі
Але да вас я некалі прыйду.
Чакай, Тацяна!

Тацяна

Буду.