Матчын дар

         Цячэць ручайка вось, і ту ж ня стала!
         Няма яго, схаваўся у зямлі,
         А недзе — тамака рака зямлю прарвала,
         I воды тэй ракі па лузе пацяклі.
I ты, о, любы мой! Як лес зімовы,
Заснуў, ляжыш, ня можучы устаць,
Але наступіць дзень вясёлы, пекны, новы,
I радасьць вольнасьці павінна завітаць.
         Дзянькоў маркотнасьць ты сваіх ў распачы
         I тэй сваей адлюднасьці ня гудзь:
         Пакуту Рок табе, шчасьліваму, прызначыў,
         I ўдзячным за яе Вялікаму ты будзь.
Няма пакуты дзе — няма пазнаньня,
Душа тагды лагчынамі паўзець,
А што гарчэй, скажы, цяжэй перапаўзаньня?
А што страшней яшчэ, як вочмі не глядзець.
         Аб сьмерць пытаеш ты? Калі сканчыцца
         Жыцьцё тваё, — міленькі, не пытай!
         Спрабуй ад думак тых, ад хворых палячыцца,
         Прыходзь у гэты лес — паветра тут глытай.
Жыві, каб жыцьце даць другім, малодшым,
Як дуб стары, што ўзгадаваў дубка.
А там… ручайка зьнік! I мы пуцём каротшым
Пайдзём ў зямлю за ім, каб выплысьць, як рака.

30. *** Дзяўчыначка-сэрцо…

Дзяўчыначка-сэрца, сябе не трывож,
Ня песьці надзеі і жалю ня множ.
З табою пабрацца мне волі няма, —
Даўно заручыўся я ўжо са трыма:
        Айчызна, — я ёй у няволі жыву,
        Штоноч яе бачу, маўляў, наяву,
        За ёю сумую, журуся адно,
        Бо шчырым каханьнем зьвязаўся даўно.
Другая: матуля. Радзіўся калі
I голас мой першы падаў на зямлі,
Замучаны твар усьміхнуўся яе:
«Сыночак мой любы», — вітала мяне.
        Аб трэцьцяй, дзяўчынка, скажу, што яна,
        Другое ня знойдзеш — на сьвеце адна:
        За краты няволі паслала «люблю»,
        Дык хіба ж з табою яе падзялю?
Пакінь жа, галубка, з каханьнем сваім!
Шукай сабе шчасьця за кім за другім;
Пяшчоты, залёты ня траць ззадарма,
Даўно заручыўся я ўжо са трыма.

31. Мая люба

У любы маеі дый косы ільняныя й вочкі нябескія,
                                   Губкі вішнёвыя;
I шчочкі ружовыя, шыйка і ручкі, як бель лебядзіная, —
                                   Грудкі пуховыя;
I голас у любай, як ў лесе зьвінючай, бліскучай крынічанькі
                                   Сьпевы адвечныя;
А ўсьмешка каханай — ў зялёным аксаміце лугу мурожнага
                                   Перлы сланечныя;
Ідзець каралеўнаю, добрай, ласкаваю, роўнай паходкаю,
                                   Ціха ступаючы;
Заўсёды ўсьміхаецца думцы захованай, ў сэрцы мілосную
                                   Песьню сьпяваючы;
Вяночкі штовечара ў рэчку спушчаючы, кажа: «Плывіце вы
                                   Разам з вадзіцаю!
Скажэце каханаму: станем прад Богам мы параю шлюбнаю,
                                   Хоць бы з грамніцамі».

А гэтак далёкая! Так яно, зорачка захаду раньняя,
                                   Будзе і станецца.
Над нашым каханьнейкам людзі ня сільныя, леты ня ўластныя —
                                   Хай жа мінаюцца.

32. *** Хто сказаў…