Хай сьвішча страшны біч, — пакорліва і ціхаІдзе разораю. Кіруе ім дзіця. Жыві ж спакойна, вол, хадзі ў сваім ярме, Цягай плугі і лій свой пот на пана, Хаця ня ведаеш, якая рэч пашана. Нашто яна табе? Сьляпому добра ў цьме, Лягчэй ісьці яму дарогаю жабрачай…A ты — жывёлаў цар? Ці ж ты жывеш іначай?!
49. Муляру
— Муляр, слухай! Што кладзеш ты?— Дол сьмяротны, бачыш, — склеп.От, як скончу ўсё дарэшты,Буду мець рубель на хлеб. — Слухай, муляр: пакідай ты Сьмерці сховы мураваць — Хай ня знаць іх! Уставай ты, Пойдзем жыцьце будаваць.Бачыш: людзі, як бяздомкі,Ходзяць скрозь бяз ўласных хат?Я работнік спрытны, ёмкі,Пойдзем, муляр, пойдзем, брат! Возьмем кельні, малаточкі, Дзьве рыдлёўкі, вінкель, шнур, Гукнем: «Людзі, галубочкі! Хто ахвочы класьці мур?Мур вялікі, вольнай волі,Мур высокі да нябёс,Мур братэрсгва, роўнай долі,Мур для радасьці бязь сьлёз?» От, убачыш, прыйдуць людзі На ўспамогу ў грамадзе; Кожан цэглу класьці будзе… От дзе праца загудзе!Сьцены зробім чыста, гладка,Як з крышталю, столь, як шкло,Скажуць людзі: «Вось дык хатка!Роўнай ў сьвеце не было!» Будзем есьці ў гэнай хаце Смачны, чысты, пульхны хлеб. Пойдзем, муляр, пойдзем, браце, Хай другі канчае склеп!
Прыявы роднага
50. Вясна
Дзе дадуць — зраблю пазыкуI найму сабе музыку, —Дудара зь яго дудою,Каб іграў ён моцна ёю. «Грайка, грай! я засьпяваю, Што цяпер на сэрцы маю…» І дудар ужо іграе, Маё сэрца так сьпявае:«Прападзі, мая жуда,Ўсё, што церпіць небарак,Ўсе нястаткі ды бяда, —Я счарнеў, глядзі, і так, Толькі вус адзін бялявы… Годзе мучыць! Я хачу Сілы, працы і забавы I вясельля уваччу…»А з чаго ж я узбуяўся?— Бо вясна ідзець да нас:Як убачыў — засьмяяўсяI вясёлы стаў на час… Грайка, грай! бо сэрца скача, Яму трэба моцна граць; А жуда няхай паплача — Час яе і забываць…
