Матчын дар

I дожджыкам аблілася
Гарачая зямля.
Кроплі разам, згодна, жвава
Пояць ўсё, што хоча піць:
Збожжа, дрэвы, кветкі, травы,
Вулкі хочуць затапіць,
Б'юць у стрэхі, мыюць шыбы,
Мыюць хаты, мочуць сад,
Ў рэчцы спожыў маюць рыбы…
— Хто ў прыпар дажджу ня рад?
Сьцішаецца,
Зьмяншаецца,
Ўнімаецца.
— Няма!
I слонка паказалася,
Маўляў, само купалася;
Прыемна усьміхаецца,
Блішчыць, пераліваецца,
Яскрава адбіваецца,
На траўцы, на лісточку,
У рэчцы, ў раўчачочку,
На вулачцы, ў садочку,
Зямля ўздыхае поўнымі,
Шчасьлівымі, чароўнымі
Грудзямі усіма.

54. Добрыя дзеці

Паставілі дзеці сіло. Вераб’я
Хацелі злавіць на пацеху,
Злавілі сініцу, крычаць: — Вой-я-я!
А радасьці колькі, а сьмеху!
         Імчацца да маткі: — Сінічка, глядзі!
         — А дзе ж вы узялі? — Злавілі,
         Дастань ты ёй клетку, хутчэй пасадзі.
         — Нядобра вы, дзеткі, зрабілі!
— Мы будзем яе і паіць і карміць,
Сьпявала б нам птушка прыгожа.
— Ах, дзеткі! ў няволі яна замаўчыць,
Сьпяваць у няволі ня можа…
         Успомніце толькі, як нудна сядзець,
         Як з хаты мароз не пушчае.
         То ж дзень, вам здаецца, як тыдзень ідзець,
         Хоць я і усяк разважаю.
А птушку вы хочаце з хаткі яе
Узяць, пасадзіць у чужую…
Ня мучце, пусьціце, рыбулькі мае,
На волю яе залатую.
         I матчыны словы у сэрцах дзяцей
         Ласкавыя струны кранулі,
         I добрыя дзеці — прыклад для людзей! —
         Сініцы свабоду вярнулі.

55. Салавейка

Салавейку ўзялі ды з гаю,
Пасадзілі у клетку за краты?
                 У маю
                 Тэй страты
Найцяжэйшай дазнаў салаўюшка.

Распусьціўся лісток на дубочку,
Апранулась зямелька у краскі;
                 А ў ночку,
                 А з ласкі
Не сьпявае ніхто над рачушкай.

Ой, чаму ж, салавейка, ты болі
Чараўнічых сьпявоў не счыняеш?
                 Што волі
                 Ня маеш
I сьпяваці ня будзеш ніколі?

56. Дзеўчаці