А няверны той удаўся За другою, —З млынароўнай пахаджае Над ракою.З млынароўнай жарты строіць Каля млына,А дзяўчына сохне, вяне, Як галіна…Ой, з-за хмарак ясна слонца Йшчэ узыйдзе,Да дзяўчыны ж любы ўвечар Больш ня прыйдзе.
59. Хаўтуры
Ня ў звоны хаўтурныя служка прабіў,Як хаваў я дзяўчыну, катору любіў.Не на могілкі людзі кахану нясьлі,А у цэркву баяры яе павязьлі.Не халоднай зямлёй засыпалась труна,А другому любіць прысягалась яна.Не пясчаны над ёй вывадзілі капец,А вясельныя дружкі трымалі вянец.I ня плакала матка, што ўмерла дачка, —Цалавала жанулька свайго мужанька!Не асінавы кол я над ёй забіваў,А старэнькі дзячок даўгалецьце сьпяваў…
60. Мяцеліца
Ой, спаліце, перуны,Майго Янку, бо дурны!Назаляе толькі мне,А каб сватацца, дык не! Я казала, дый ня раз: Прысылай сватоў да нас; Татка добры, ён аддасьць, У пасаг — цялушку дасьць.А той Янка, той благі,Ўсё сьмяецца — «гі-гі-гі!»Да таго ж часамі кпіць:«Ну, чаго табе карціць?» Ой, праліцеся, дажджы, А ты, Яначка, пажджы: Учыню табе бяду, За нікога не пайду!
61. Два каханьні
У аднэй Марылі, маладой дзяўчыны,Быў каханак Яська, вагнявы хлапчына.Што ні вечар прыйдзе, што ні ночка стане,А ў іх у садочку аб адным шаптаньне:«Дадушы, — Марыля свайму Янку кажа, —Хіба сьмерць бяз часу нас з табой разьвяжа».«Не кажы няпраўды, — малайчына вучыць, —Нас ні Бог, ні людзі і ні сьмерць разлучаць».I сядзяць і шэпчуць да зары-сьвітаньня,Былі вішні ў садзе сьведкі мілаваньня…А настаў дзянёчак — да Марылі ў сватыПрыляцеў панічык, шляхцючок багаты,I дзявоча сэрца, — ах, слабое, знана! —Перайшло ад Яся да другога пана.Хіба ж Ясь заплакаў? Не з таго дзесятку!Пакахаў другую, пакахаў Агатку.I цярер, як цемразь западзе над вёскай,Ён сядзіць з Агаткай пад старой бярозкай;Пралятаюць змрокі неўсьцярэжна хутка,I ўся ноч здаецца, як адна мінутка!А жыла ж Антоля, — мусіць, мела долю,Ды згубіла долю ў шырокаму полю.