Матчын дар

51. Вясна

…Вясна прыйшла!
Што чакалі, выглядалі,
Да сябе даўно гукалі, —
Ў бляску сонца, ў зеляніне,
У прыгожасьці, ў ярыне,
Сама — пекнасьць, сама — сьвята
I прыгожа і багата.
Да нас прыйшла!
         Я вітаю
Яе ў сонцы, ў зеляніне,
Што на роднай на краіне
Гоніць бляскам сваім ноч,
Гоніць сьнег і хмары проч;
Яна радасьць мне і сьвята,
Ёй я дзякую багата
         I вітаю!

52. Вецяр

Вее вецер вольны,
Хмары шыбка гоніць;
З вадой, зямлёй, лесам
Зюкае-гамоніць!
         Прыляцеў да рэчкі,
         Прылёг, прытуліўся,
         Крышачку па яснай
         Віхрам закруціўся,
Сказаў слоўца ласкі,
Сьвіснуў і падняўся
I за хмаркай лёгкай
Пырхнуў і пагнаўся.
         Зноў прымчаў да лесу:
         «О, здароў, мой браце!»
         I пайшоў між хвоек
         Ён дурэць, гуляці:
Адну пацалуе,
З другой пасьмяецца,
Кіне слоўца, пару,
Да трэйцяй бярэцца…
         Годзе ўжо у лесе!
         Зноў увыш падняўся,
         Пакруціўся крыху
         Ды удаль падаўся.
Задаў гону, пылу
I уніз ён рынуў,
Прыпаў да зямліцы,
Быццам дзесь загінуў.
         «Ах, мая матуля,
         Як я нагуляўся!
         Бачыў сонца, месяц,
         Ў рэчачцы скупаўся.
Хораша на сьвеце!
Колькі ў ім прастору:
Шыбаеш па рэчцы,
Прыпадзеш да бору…
         Я хацеў бы болей
         Ў сьвеце пагуляці, —
         Адпусьці ж, матуля,
         Яшчэ палятаці!»
Пэўне, што пусьціла
Вецер маць гуляці,
Бо падняўся ў неба
I пачаў сьпяваці…
         Вось — нянацкам скончыў
         Сьпяваці гуляка,
         Гікнуў і панёсься
         Ўдаль хутчэй за птака.

53. У прыпар

Прыпарыла,
Нахмарыла
I ўдарыла!
— Сьвяты Ільля…
Маланка ўраз зьявілася,
Мільгнула і звалілася,