Матчын дар

Цябе спаткаў і сам ня знаю,
Ад сэрца шчырага кажу,
Якую, дзеўча, думку маю
I сьпеў аб тым які злажу.
   Здаецца, нешта ўскаланула
   Ў душы маёй ты неўзнарок,
   Былога струны закранула, —
   Зьвіняць ледзь чутна аддалёк.
Ці ж будзе час, што нам спаткацца
Яшчэ раз здарыцца калі
I струны сэрца разбрымяцца
У тыя песьні, што былі?
   Ніхто ня скажа! Толькі знаю
   I не ўтаюся ад цябе:
   Няхай цябе я не спаткаю, —
   Пакінеш сьлед ты па сабе.
I ў час, калі гадзінай шарай,
Сярод бязьлюдзьдзя, пустаты,
Нуда абляжэць чорнай хмарай,
Праменьнем сонца будзеш ты!

57. Асеньні сьпеў

Пойдзем, каханачка, двое
У лес у густы,
Ціхі, бо скончыў сваё панаваньне;
Жоўкне, галее, мураўка ў ім вяне,
                  Чарнеюць кусты.

         Пойдзем, галубка, пад дубам
         Прысядзем, мая.
         Гэнам убачым лістоў ападаньне,
         Шэлест іх сумны пачуем, шаптаньне
                  I звоны руч’я.

Будзем адны мы на сьвеце
З табою, адны
Тыя, што прыйдзем у часе скананьня
Беднаму лесу сказаць на жагнаньне:
                  — Да новай вясны!

58. Песьня

Прыказала слонца ветру
         Перастаці,
Прамаўляла: «Годзе, ветрэ,
         Бусаваці».
Прамаўляла: «Дай жывёлам
         Адпачынку,
Перастань жа, ветрэ, дзьмуці
         Безупынку».
I ўзышло ў бліскучай шаце
         Залатое
I пястуець любым вокам
         Ўсё жывое.
Не сядзіцца ветру ў хаце —
         Быстраходу,
Не уцерпеў, ўзьняўся бурай
         Ад заходу.
Карагоды хмар па небе
         Панясьліся,
Паліліся зь неба сьлёзы,
         Паліліся…

Прамаўляла дзеўча сэрцу —
         Ненаглядзе:
«Не хадзі ты вішні есьці
         Ў чужым садзе.
Не хадзі к другой ў залёты,
         Не ўдавайся,
У другія вочкі, любы,
         Не ўглядайся».

Лугавой лілеяй дзеўча
         Расквітала,
Цалавала сваю ўцеху —
         Мілавала.