Што яна возьме з жыцьця бесталаннага?Дайце, што можаце даць! Дайце куточак, а дайце ж ёй, мілыя! З ласкай у хату прыміце яе, Хай адпачне гаратніца пахілая, Раны пагоіць свае.
66. Сын
Гэй, у чыстым полі ды ня сонца грэе,Дый ня сонца грэе, ды ня вецер вее, Не туман спусьціўся, Не дубок схіліўся.На шырокім полі ды па тым прасторы,Ля дарогі самай, на зялёным ўзгоры З ног дзяцюк зваліўся, Бразнуўся, пабіўся.— Ці ж ня сорам, хлопча, табе маладому?Ганіць будуць людзі, едучы дадому: «А ты ж маладзенькі, Піці недужэнькі!»— Ой, ня ганьце, людзі, — з гарэлкай ня знаўся, —Я у сьвет далёкі за шчасьцем пагнаўся, Ад радзімай маткі Ды і зь беднай хаткі.Ды па ўсёй зямліцы, дзе шыбае вока,I пад самым небам, доле то ж глыбока Быў я, цікаваўся, Шчасьця прыглядаўся.Не памеў я шчасьця, ды пазнаў я гораI крыві разьлевы, сьлёз сірочых мора, Скрозь а скрозь гарота, Дзе ні глянь — маркота.I падумаў зноў я дахаты вярнуццаДы да роднай маткі к сэрцу прыгарнуцца, Рукі цалаваці, Сьлёзы праліваці,Каб прыняла сына свайго, валацугу,Каб прыпеставала, адагнала тугу, Зельлейкам паіла, Раны пагаіла.От ня маю сілы, не трымаюць ногі,Раптам занядужаў, паў каля дарогі, Знаць — ня ўбачыць маткі, Не дайсьці да хаткі!
67. Журба і сьмяхоцьце
— Брынкні, хлопча малады,У свае цымбалы!Ты ж бо, чуў я ад людзей,Музыкант удалы.Песьняй ёмкай зьвесялі, —Заплачу двухзлотку.Хочаш? Выпі напярод,Спагані ахвотку!— Раз журба зь сьмехацьцёмНапіліся мёдуI пайшлі на кірмашПаглядзець народу,Вось журба й завяла,Несуцешна плача,Сьмехацьцё ж ля яеПа дарозе скача.— Гэй, сястрыца, пакіньРазьліваці сьлёзы,Бо цябе ж засьмяеЧалавек цьвярозы.А-ха-ха! хі-хі-хі!Ну, чаго, сястрыца,Не хапіла табе?— Перастань, дурніца!— Не сьмяшы ты людзей,А давай паскачам!А журба яшчэ горшЗакацілась плачам.«А-ха-ха!», «І-ы-ы!»Па дарозе льюцца;Йдуць журба зь сьмехацьцём,
