А людцы сьмяюцца.От журба і крычыць:— Празь цябе выкпіны!Сьмехацьцё ж ёй у адказ:— Не, асані, вінна!— Празь цябе! Празь цябе!Увайшлі ў спрэчку,А ў канцы пачаліМалаціці грэчку.Тут камар падляцеў:«Кум з кумой дзярэцца?»I пачаў ля журбыАкругом вярцецца!То у нос, то у лобДжыгане — уп’ецца,От журба науцёк,Бо няма дзе дзецца.Сьмехацьцё ж не бяжыць,Даганяць ня хоча,А зь людзьмі над журбойНад дурной рагоча.От і ўсё. Калі хтоЗ вас журбу убача,Дык настрашце яеКамаровым плачам.Уцячэць! А цяпер —Заплаці двухзлоткуI кілішачак дайПрамачыці глотку.
68. Спрэчка
Дзядзька Тодар, два Праньцішкі,Сват Гілерык, кум ТамашРаз ў мястэчку ЗацьвілішкіНасьмяшылі ўвесь кірмаш. Што было прадаць — прадалі, Кум Тамаш зьмяняў каня, Покі ўсё панакуплялі, Зірк — ай-ей: каля паўдня!— Праўда, справіліся ёмка,Але ж хай ты… во, абед…— Ну дык што! Хадзем ў карчомку! —На суседзяў так сусед. Ўзялі кварту. На закуску Пару ўзялі тараноў. Што ж ім кварта? На затруску! Ўзялі квартачку ізноў…Больш пілі дзядзькі, чым елі:Квас, гарэлку, піва, мёд.Быццам чмелі, загудзелі,Як і ўвесь ля іх народ. Хоць там словы ледзьве вяжуць, — Тэй бяды! А што ж маўчаць? Той штось скажа, той заўважыць, Кіне чарку наліваць.Так ад цэнаў, бульбы, меры,Што на рынку хвальш дае,Зачапілі справы верыДый… счапілісь за яе! Гэтта слоў ім не хапіла, — Знана вёска: словаў брак! Потым, слова — хіба ж сіла? Хіба ж зробіць, як кулак?От і пляснуў Тодар ў вухаПа-суседску Тамашу,I паўстала завірухаУ карчме на кірмашу. Кум Гілерык, сват, Праньцішкі, Тодар, — зьвіліся ў клубок… Ўсё мястэчка Зацьвілішкі Раптам зьбеглася ў шынок…Праз гадзіну дзед ІгнацыЎсіх бусайлаў тых мірыў:— Ці ж ня сорам гэтак, братцы? —Дзед паважна гаварыў. — Ну, наліха вам сварыцца? З розных вераў вы — адны Дзеці гэтае зямліцы, Краю гэтага сыны.Вера з жыцьцем ўсім даецца,Хто іх даў — яму іх знаць!Дурань той, хто спадзяеццаВеры сілай паяднаць. Мы і так, браткі, зьнявагі Досыць мелі ад чужых, Каб спрачацца без развагі, Ці ня цешым толькі іх?Глузу хіба ж вы ня мелі?Біў чужы вас лёгка сьмех?Эх вы, шэршні! Эх вы, чмелі!
