Матчын дар

Ехаў з места Паўлючонак,
А празваньне меў «Жучонак»,
Гаспадар быў зь вёскі нашай,
Ўнучак Паўла, сын Антося
(Той быў к пану дапушчоны),
Баўтрамеем быў хрышчоны,
Чалавек быў з мухай ў носе.
         Едзе ў страсе: цёмна, ціха…
Ў дальнім лесе хтось рагоча…
Уляпіў у цемню вочы,
I здаецца… Што за ліха?
Нехта йдзець сярод гасьцінца,
Пэўне, двое, штосьць гамоняць.
«А каго тут чэрці гоняць?» —
Аж падняўся на драбінцэ.
Бачыць: нейкіх аж тры цені
Убок зышлі і разам сталі.
Пад’язджае. Ўсе аддалі
Хвалу божаму іменю.
«Хто тут блудзіць?» — запытаўся
Баўтрамей ў ліхой трывозе,
Бо тагды, па той дарозе,
Не адзін гультай бадзяўся.
«Старцы, дзядзька! — Кныш, Вароба
З Краснай Долі, Крук Нічыпар…»
«А бадай жа вас Люцыпар
Ці напасьніца хвароба!
Чорт вас водзіць тут, галыткі,
Добрым людзям на спатканьне,
Хай вас трасца…» — «Годзе,  пане?
Час пакінуць звычай брыдкі, —
Кажа Кныш. — Ці ты маленькі,
Што на нас дарам злорачыш[8]?
Нам хады не запярэчыш
Па гасьцінцу. Можа ўсенькі!»
«Нас ня лай, — Вароба прэціць, —
Бачыш, ночка: допуст боскі;
Хоць ня многа вёрст да вёскі, —
А ўсяго здалееш стрэціць.
Лепш зрабі ты па-хрысцьянску,
Падвязі, памей к нам ласку»
Змардаваліся мы цяжка, —
Чымся лаяць па-паганску».
«Вох, разумны дзе знайшоўся!
Хочаш езьдзіць надурніцу?
Маеш дулю, пане Грыцу!
Не з такім, браток, зышоўся!»
Сьвіснуў пужкай па канёчку,
Мэрам бічык, а ня пуга:
«Но, Буланы! Но, шаўлюга!
Марнаваць ня сьлед нам ночку».
«Гэй, суседзе, — Кныш зноў крача, —
Дай прысесьці ж на драбінку!
А у цяжкую гадзінку
Мы заплацім па-жабраччу».
«Ну, ну, як жа, — маеш збыткі! —
Так Баўтрук ў адказ рагоча. —
Ходзіць ў латах, яшчэ хоча
Заплаціць; а чым, галыткі?»
Тут Нічыпар рыкнуў басам,
Моўся той мядзьведзь з дубровы
(Голас надта меў здаровы):
«Падвязі да карчмы, васан!»
«Што дасьце?» — Баўтрук на гэта.
«Што ж у нас? Кіі, ружанцы…»
«Дык прасіце, абарванцы,
Хай лазаты дасьць карэту!»
Ўдарыў лёйцам. Конь падскочыў,
Як падстрэлена казуля.
«Лепей чорта падвязу я!» —
Баўтрамей пад нос мурмоча.

II

Мрок запаў яшчэ цямнейшы,
Хоць калі ты шылам ў вочы,
Ў каляіне гразь хлюпоча,
А Баўтрук цяпер сьмялейшы:
«Хутка будаем, коню, ў хаце,
Скончым нашу райтараду[9],
Гаспадыня будзець рада,
Выйдзе з хаты спатыкаці!»
Аж цыганскую гаворку
Чуе раптам прад сабою.
Быццам йдуць яны гурбою
I вядуць аб нечым спорку.
«От яшчэ ня меў хваробы —
З цыганамі мець спатканьне:
Сядзець сам без запытаньня, —
Зьвесны нораў цыгановы!»
Як ні хоча ззаду быці,