Матчын дар

Баўтрамей з цыганкай скача:
«Хадзі, імасьць, хадзі, ваша!
Скачы, пані!.. Чыкі-брыкі!..»

IV

         Цэлу ноч сядзела жонка, —
Муж з кірмашу зараз будзе…
         Прывязьлі ёй ўранку людзі
Нёжывога Паўлючонка.
Ён загінуў, грэшны, блізка,
Ў дзьвюх вярстах ад вёскі роднай,
У дрыгве сырой, халоднай,
У вадзе, густой і сьлізкай.
Там ляжаў ў асоцы голы,
Твар абдзёрты меў і рукі…
«Гэта, пэўне, чорта штукі», —
Разьняслося навакола.

         Сто гадоў таму здарэньню,
Можа, нават больш мінула.
У зямліцы тры заснула
Чалавечых пакаленьні, —
Род загінуў Баўтрамея.
З часам сьмерць усё выводзіць!
А паданьне ў вёсцы ходзіць
I дзядоўскім духам вее.

72. Шчасьце Мацея

Старадаўная казка

Жыў сабе ў сяле Мацей,
Меў шасьцёра ён дзяцей,
Сядзеў, бедны, без работы,
Бо ня меў к таму ахвоты.
Красьці ён высьцерагаўся,
Знаць, астрога крат баяўся,
А шасьцёрка дзетак плача,
Трэба хлеба ім, аднача.
Вось ад гэтае нядолі,
Каб ня чуці стогнаў болей,
Рушыў раз Мацей ў дарогу
Проста ў рай, к Самому Богу.
Ўздумаў праўды дапытацца,
Што рабіць, за што узяцца?
Брыў ці многа ён, ці мала,
Ў лес густы яго прыгнала.
Паўдня, мусіць, йшоў па лесе
Ды зблудзіўся, нос павесіў,
Сеў пад дрэвам і чакае,
Можа, пройдзе хто. Гукае.
Толькі ўчуў ён: нехта едзе;
Лес трашчыць, як ад мядзьведзя,
Конь капытам так грукоча…
Уцячы Мацейка хоча,
Хоча ўстаць — ніяк ня можа…
— Вось бяда дзе, моцны Божа!
Зьліўся потам ўвесь, трасецца…
Бачыць — сьвет к яму нясецца:
Бяжыць ясны, пекны конь,
Ўвесь гарыць, маўляў агонь,
Збруя белая раменна,
Ўбрана ў золаце адменна;
На кані, узяўшысь ў бокі,
Чалавек сядзіць высокі,
Пекна надта прыадзеты,
Але быццам з таго сьвету.
Вось узьехаў на паляну,
Дзе сядзеў Мацей зьляканы,
Конь спыніўся, стаў, чакае,
З воч яго агонь шугае.
«Што сядзіш тут, маладзец? —
Так спытаўся той язьдзец. —
Куды брыў, на што сабраўся?»
Мацей духу тут набраўся,
Зірнуў проста на яздца:
«Ў імя Сына і Айца!!!
Сьвяты Юр’я, пэўне, гэта:
Такі з твару, так адзеты,
Як я бачыў на абразу!»
Пасьмялеў Мацей адразу