Матчын дар

Крэкнуў, плюнуў, аблізнуўся…
Цыган хітра усьміхнуўся.
«Прад табою, — кажа, — мэта:
Хочаш злота мець, як бруду?
Хочаш срэбрам слаць падлогу?
Хочаш медзі? Дам спрамогу,
Ўсё дастану, ўсё здабуду.
Хочаш панам быць прыдворным?
Грапам, князем, дваранінам,
А ня бедным селянінам,
Не хадзіць у целе чорным?..
Хочаш, браце?.. Ну, кажы нам?»
Баўтрамей крыху зьмяшаўся:
«Я папраўдзе не зьбіраўся
Быці нейкім кармазынам…»
«Ён ня думаў, — вох, прастота!
Хіба ты ужо напіўся? —
Цыган зноў жа прычапіўся: —
Ты кажы: ці ёсьць ахвота?»
«Быці панам… Жыць ў дастатку…
Быць ў пашане… Ўсё пазнаці, —
А за гэта… Што вам даці?!»
«Што? Драбніцу толькі, братку:
Нам душы тваёй ня трэба,
Не бяром цяпер ні ў кога, —
Адступіся ты ад Бога,
Адступіся ты ад неба.
Згода, слухай? Кажы: «ладна»!
Вып’ем разам гарнец мёду».
Баўтрамей ня чуў падходу
I згадзіўся безаглядна.
Цыган ўстаў з услону важна,
Ў правы, ў левы кут падзьмухаў.
«Ну, цяпер устань, і слухай,
I кажы за мной выразна».
Стаў Баўтрук, зьмяніўшысь ў твары,
Ўвесь дрыжыць, — калоціць фэбра[10], —
Дзеля злота, панства, срэбра
Прамаўляе ціха чары.
З кожным словам ўлазіць звольна
Сум ў душу і страх сьмяротны.
Прамаўляе неахвотны,
Над сабой цяпер ня вольны.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Скончыў цыган: «Сядзь, ягомасьць, —
Кажа чорны, — скончым дзела,
Пагуляем, братку, сьмела
За прыемную знаёмасьць».
Баўтрамей вачыма лыпнуў,
Як бы зараз ён прачхнуўся,
Глынуў сьліну, папярхнуўся.
«Я залішне, мусіць, лыкнуў,
Толькі што я відзеў страхі:
Ясны анёл з чорным біўся,
Гром грымеў, а сьвет зацьміўся,
I прапалі неба знакі.
Хтось душыў мяне за горла,
Аж пачуў я ў вуш’ю звоны,
Аж цяпер здаюцца шпоны
Тут, на шыі. Дух запёрла…»
«Глупства гэта. Вып’еш болей,
Мары, пане, зараз зьнікнуць, —
Цыган кажа, — нават пікнуць
Не адважацца ніколі».
Выпіў кубак мёду поўны
Баўтрамей, другім паправіў.
«Ты, цыгане, — кажа, — правіў,
Што я буду пану роўны,
Буду злота мець бязь ліку,
Срэбрам ў хаце біць падлогу,
Дай жа грошы, колькі змога,
Хоць бы тайстру[11] невяліку».
«О! За гэтым, брат, ня стане, —
Будуць грошы, будзе панства!
Маеш патэнт на дваранства:
Гэрбу Воўка на Кургане.
Маеш грошы: чыстым злотам
Мех скураны вось набіты.
Ну, цяпер, здаецца, квіты,
Ці чаго яшчэ ахвота?»
«Дзе, у ліха, больш хацеці? —
Баўтрамей ў адказ сьмяецца. —
Хопіць мне, і застанецца
Ашчасьлівіць нават дзеці!»
«Досыць? Добра! Схочаш болей,
Дзьмухні толькі ўлева, ўправа,
Па загаду зробім жвава,
Як ніхто, нігдзе, ніколі.
Віват! — крыкнуў цыган, — слава!
Жычу шчасьця Баўтрамею!»
I пайшла ў карчме завея,
I пайшла ў карчме забава.
Ўсё сплялося ў нейкім віры:
Рукі, твары, плечы, сьвіты,
Кужаль панскі, аксаміты,
Порт мужыцкі, скрыпкі, ліры.
Ў дзікім тахце рэюць зыкі,