menselijke ruimte. Hij herinnert zich de planeet van de poppenspelers nauwelijks nog. Ik kreeg de indruk dat hij al driehonderd jaar bang is.’ Louis liet zich in een massagestoel vallen. De inspanning van het steeds maar weer moeten meevoelen, meedenken met de poppenspeler had hem geestelijk uitgeput, zijn verbeeldingskracht opgebruikt. ‘En jij? Wat lees je daar?’
‘De ontploffing van het Hart.’ Teela gebaarde naar het leesscherm. Er waren sterren op te zien, sterren in groepen en zwermen en met hele massa’s tegelijk. Zoveel sterren dat je geen stukje zwart meer zag. Het kon misschien een zeer dicht met sterren bezaaide sterrengroep zijn, maar dat was het niet: telescopen konden niet zo ver komen en gewone ruimteschepen ook niet.
Het was de kern van het melkwegstelsel, vijfduizend lichtjaren in diameter, een opeengebalde massa sterren in de as van de draaikolk van de melkweg. Een man was ooit zo ver gekomen, tweehonderd jaar geleden, in een experimenteel schip dat de poppenspelers hadden gebouwd. Op het plaatje waren rode en blauwe en groene sterren te zien, allemaal over elkaar heen, de rode sterren het grootst en het helderst. Midden in het beeld bevond zich een brok vlammend wit, in de vorm van een opgezwollen komma. Er binnenin bevonden zich lijnen en stukken schaduw, maar de schaduw binnen het wit was feller dan wat voor ster ook erbuiten. ‘Daarom heb je het schip van de poppenspelers nodig,’ zei Teela. ‘Precies.’
‘Hoe is dat gebeurd?’
‘De sterren bevinden zich te dicht bij elkaar,’ zei Louis. ‘Gemiddeld een half lichtjaar van elkaar vandaan in het hart van elk melkwegstelsel. Helemaal middenin zitten ze nog dichter op elkaar. In het hart zijn ze zo dicht bij elkaar dat ze elkaar kunnen verhitten. En als ze heter zijn, dan branden ze ook sneller op. Ze worden sneller oud.
Alle sterren in de kern moeten tienduizend jaar geleden net dat beetje meer kans hebben gehad om nova te worden.
Toen gebeurde dat, met een ster. Die werd nova, en het resultaat was een hoop hitte en een explosie van gammastralen. De paar sterren eromheen werden weer wat heter, en ik heb begrepen dat gammastralen ook zorgen voor een toename van de stellaire activiteit, dus twee sterren in de buurt werden ook nova’s. En de gecombineerde hitte van die drie bracht weer een stel andere tot ontploffing. Het was een kettingreactie die algauw daarna niet meer te stoppen was. Dat witte stuk daar is niets dan supernova’s. De wiskundige toelichting staat een eindje verder op de band, als je je daarvoor interesseert.’
‘Nee, dank je,’ zei ze; een antwoord dat hij wel had verwacht. ‘Het is nu allemaal wel voorbij, he?’
‘Jazeker. Dat is oud licht waar je nu naar kijkt, al heeft het dit deel van de melkweg nog niet bereikt. De kettingreactie moet al tienduizend jaar geleden zijn afgelopen.’
‘Waar doet iedereen dan zo opgewonden over?’
‘Straling. Snelle deeltjes, allerlei soorten.’ De massagestoel maakte hem al wat minder gespannen; hij liet zich wat dieper in de vormeloze massa zakken om de blokgolfpatronen nog meer gelegenheid te geven zijn spieren te kneden. ‘Bekijk het eens op deze manier. De verkende ruimte is een kleine bol sterren, drieendertigduizend lichtjaren van de kern van dit melkwegstelsel vandaan. De nova’s zijn meer dan tienduizend jaar geleden begonnen te exploderen. Dat wil zeggen dat het golffront van die gecombineerde explosie over ongeveer twintigduizend jaar hier is. Begrepen?’
‘Ja, natuurlijk.’
‘En meteen na het golffront komt de subnucleaire straling van een miljoen nova’s.’
‘… O.’
‘Over twintigduizend jaar moeten we elke wereld evacueren waar je ooit van hebt gehoord, en waarschijnlijk nog wel een heel stel meer ook.’
‘Twintigduizend jaar is een hele tijd. Als we er nu mee begonnen dan konden we het klaarspelen met de schepen die we nu hebben.
Zonder problemen.’
‘Je denkt niet na. Met een snelheid van een lichtjaar per drie dagen kost het een schip ongeveer zeshonderd jaar om bij de Wolk van Magelhaen te komen.’
‘Ze zouden kunnen stoppen om meer voedsel en lucht aan te maken — eens per jaar of zo.’
Louis schoot in de lach. ‘Probeer maar eens iemand zo ver te krijgen dat hij dat doet. Weet je wat ik denk? Als het licht van de explosie van het Hart door de stofwolken tussen hier en de kern van de melkweg begint te schijnen, dan, en niet eerder, wordt iedereen in het door de mens verkende deel van de ruimte opeens doodsbang. Dan hebben ze een eeuw over om te verdwijnen. De poppenspelers hebben het goed aangepakt. Ze stuurden een mannetje naar de Kern, als publiciteitsstunt, omdat ze geld wilden hebben voor research. Hij stuurde foto’s terug van het soort van die plaat daar. Nog voor hij landde, waren de poppenspelers al verdwenen: er was er niet een meer over. Zo gaan wij het niet aanpakken. We wachten, en we wachten, en als we uiteindelijk besluiten de zaak aan te pakken moeten we biljoenen intelligente wezens naar een ander melkwegstelsel brengen. We hebben de grootste, de snelste schepen nodig die we kunnen bouwen, en we hebben er zoveel mogelijk nodig. We hebben de aandrijving van de poppenspelers nu nodig, zodat we ’m nu kunnen gaan verbeteren. De —’
‘Oke. Ik ga mee.’
Louis, midden in zijn belerende verhaal onderbroken, zei: ‘Huh?’
‘Ik ga met jullie mee,’ zei Teela Brown.
‘Je bent mesjokke.’
‘Nou zeg, jij gaat toch ook?’
Louis klemde zijn kaken op elkaar om de uitbarsting binnen te houden. Toen hij ze weer opendeed, was zijn antwoord kalmer dan de situatie rechtvaardigde. ‘Ja, ik ga mee. Maar ik heb daar zo mijn redenen voor. Redenen die jij niet hebt. En verder ben ik beter in het in leven blijven dan jij omdat ik er meer ervaring in heb.’
‘Maar ik heb meer geluk.’
Louis snoof.
‘En mijn redenen om te gaan zijn dan misschien niet even goed als die van jou, maar ze zijn goed genoeg!’ Haar stem was hoog en scherp van woede.
‘Dat zijn ze voor de drigg nog aan toe niet.’
Teela tikte tegen het scherm. Een gezwollen komma novalicht gloeide onder haar nagel. ‘Is dat dan geen goede reden?’
‘De aandrijving van de poppenspelers krijgen we toch wel, of je nu meegaat of niet. Je hebt gehoord wat Nessus zei. Er zijn er duizenden van jouw soort.’
‘En ik ben er een van!’
‘Nou best, je bent er een van!’ stoof Louis op.
Waarom doe je zo drigg beschermend? Heb ik soms om je bescherming gevraagd?’
‘Mijn excuses. Ik weet niet waarom ik je een idee probeerde op te dringen. Je bent een tot zelfstandig handelen bevoegde volwassene.’
‘Dank je. Ik ben van plan om met deze onderneming mee te gaan.’ Teela was ijzig formeel geworden.
De ellende was dat ze inderdaad een tot zelfstandig handelen bevoegde volwassene was. Ze was niet tot iets te dwingen; en verder zou elke poging om haar iets te gelasten een inbreuk zijn op de goede manieren en (en dat was belangrijker) niets uithalen.
Maar ze was misschien om te praten …
Denk hier nou eens over na,’ zei Louis Wu. ‘Nessus heeft zijn uiterste best gedaan om ervoor te zorgen dat het doel van deze tocht geheim blijft. Waarom? Wat heeft hij te verbergen?’
‘Dat is toch zijn eigen zaak? Misschien is er iets dat de moeite van het stelen waard is, waar we ook heengaan.’
‘Nou en? Ons doel is tweehonderd lichtjaren hier vandaan. Wij zijn de enigen die er kunnen komen.’
‘Het schip zelf dan.’
Wat er ook vreemd was aan Teela Brown, dom was ze niet. Louis had daar zelf niet eens aan gedacht. Denk dan eens na over de bemanning,’ zei hij. ‘Twee mensen, een poppenspeler en een Kzin. Geen van vieren beroeps-ontdekkingsreizigers.’.
‘Je bedoelt die vreemde bemanning? Dat is Nessus’ probleem.’
‘Volgens mij is het ons probleem. Nessus krijgt z’n orders rechtstreeks van hen-die-leiden — van het hoofdkwartier van de poppenspelers. Ik geloof dat hij er net een paar uur geleden achter is gekomen wat die orders inhielden. En nu is hij doodsbenauwd. Die … priesters in de kunst van het overleven zijn met vier spelletjes
