uitrazen, in gezelschap van een Kzin en een poppenspeler, en het enige dat we weten over waar we naar toe gaan is een stukje blauw lint en een lichtplekje! Dat is belachelijk!’
‘Ik mag er dus van uitgaan dat je weigert je bij onze expeditie aan te sluiten?’
De wenkbrauwen van het meisje gingen omhoog.
‘Ik moet een rechtstreeks antwoord hebben. Misschien vinden mijn medewerkers binnenkort wel een andere kandidaat.’
‘Ja,’ zei Teela Brown. ‘Ja, ik weiger.’
‘Bedenk wel dat je volgens de op Aarde heersende wetten niemand iets mag vertellen van wat je hier hebt gehoord. Je krijgt van ons het honorarium van een adviseur.’
‘Wie zou ik iets moeten vertellen?’ Teela lachte dramatisch. ‘Wie zou me geloven? Louis, ben je echt van plan om mee te doen met deze belachelijke —’
‘Ja.’ Louis dacht al aan andere dingen. Een tactvolle manier om haar het vertrek uit te krijgen. ‘Maar niet nu meteen. Het feest loopt nog steeds. Wil je niet iets voor me doen? Ja? Draai dan de musicmaster van tape vier naar tape vijf. En zeg tegen iedereen die ernaar vraagt dat ik zo meteen weer bij ze ben.’
Toen de deur achter haar was dichtgevallen, zei Louis: ‘Doe me een genoegen. Doe jezelf in een moeite door ook een genoegen. Laat mij beoordelen of een mens geschikt is voor een wilde tocht naar het onbekende.’
‘Je weet aan welke voorwaarden het vierde bemanningslid primair dient te voldoen,’ zei Nessus. ‘We hebben nog geen twee kandidaten uit wie we kunnen kiezen.’
‘Je hebt er tienduizenden.’
‘Zo ligt het niet. Een groot aantal diskwalificeert zichzelf, en anderen zijn niet te vinden. Als je me nu eens vertelde op welke punten Teela Brown niet aan jouw eisen beantwoordt?’
‘Ze is te jong.’
‘Alle bruikbare kandidaten zijn van Teela Browns generatie. Een andere mogelijkheid is er niet.’
‘Voortplanting om geluk! Nee, laat maar, ik ga er niet met je over in debat. Ik ken mensen die nog wel gekkere ideeen hebben. Er zijn er nog een paar op het feest … Maar je hebt zelf gezien dat ze geen xenofiel is.’
‘Maar ook geen xenofoob. Ze is niet bang voor mij en ook niet voor Spreker.’
‘Ze heeft de spirit niet. Ze is niet, ze is niet —’
‘Ze is niet rusteloos,’ zei Nessus. ‘Inderdaad. Ze is gelukkig waar ze is. Dat is inderdaad een risico. Er is niets dat ze wil hebben. Maar hoe weten we dat zeker zonder het haar te vragen?’
‘Oke, zoek zelf je eigen kandidaten maar uit.’ En Louis beende zijn kantoor uit.
Achter hem klonk de zoete alt van de poppenspeler. ‘Louis! Spreker! Het sein! Ze hebben een kandidaat gevonden!’
‘Geen twijfel aan,’ zei Louis vol weerzin. Aan de andere kant stond een woedende Teela Brown oog in oog met een tweede poppenspeler.
Louis werd langzaam wakker. Hij herinnerde zich dat hij een slaaphelm had opgezet en hem op een uur stroom had ingesteld. Dat was dus waarschijnlijk een uur geleden geweest. Nadat het ding zich had uitgeschakeld, was hij waarschijnlijk wakker geworden van het ongemakkelijke gevoel op zijn hoofd …
Het ding zat niet op zijn hoofd.
Met een ruk ging hij recht overeind zitten.
‘Ik heb ’m van je hoofd gehaald,’ zei Teela Brown. ‘Je had slaap nodig.’
‘Lieve god. Hoe laat is het?’
‘Even na zeventien.’
‘Ik ben een slechte gastheer geweest. Hoe gaat het met het feest?’
‘Nog ongeveer twintig mensen over. Maak je geen zorgen, ik heb ze verteld wat ik had gedaan en ze vonden het allemaal een goed idee.’
‘Oke.’ Louis liet zich van het bed rollen. ‘Bedankt. Zullen we teruggaan naar de overgeblevenen?’
‘Ik wil graag eerst even met je praten.’
Hij ging weer zitten. Het wazige gevoel van de slaap trok langzaam weg. ‘Waarover?’
‘Ga je echt meedoen aan die idiote tocht?’
‘Echt.’
‘Ik begrijp niet waarom.’
‘Ik ben tien keer zo oud als jij. Ik hoef niet te werken voor mijn brood. Ik heb het geduld niet om aan wetenschap te doen. Ik heb ooit wat geschreven, maar het bleek zwaar werk te zijn en dat was wel het laatste dat ik had verwacht. Wat is er dan nog over? Ik speel veel.’
Ze schudde het hoofd en vlammen trilden langs de muren. ‘Het ziet er niet naar uit dat er veel zal worden gespeeld bij die onderneming.’
Louis haalde zijn schouders op. ‘De verveling is mijn ergste vijand. Een hoop van mijn vrienden is eraan doodgegaan, maar mij krijgt ie niet te pakken. Wanneer ik me begin te vervelen, ga ik ergens mijn leven riskeren.’
‘Maar zou je niet op zijn minst moeten weten wat dat riskeren in dit geval inhoudt?’
‘Ik krijg er behoorlijk wat voor.’
‘Je hebt het geld niet nodig.’
‘De mensheid heeft nodig wat de poppenspelers hebben. Hoor nou eens, Teela, je hebt toch gehoord wat Nessus vertelde over dat tweede quantum hyperaandrijving schip? Het is het enige schip in de verkende ruimte dat sneller gaat dan een lichtjaar in drie dagen. Het gaat zo ongeveer vierhonderd keer zo snel!’
‘Wie vindt het nou nodig om zo snel te gaan?’
Louis was er niet voor in de stemming om een verhaal af te gaan steken over de ontploffing in de kern van de melkweg. ‘Laten we teruggaan naar het feest.’
‘Nee, wacht!’
‘Oke.’
Haar handen waren groot, met lange, slanke vingers. Ze gloeiden in de weerschijn van het licht toen ze ze nerveus door haar vlammende haar liet glijden. ‘Drigg, ik doe alles verkeerd. Louis, ben je op dit ogenblik op iemand verliefd?’
Dat verraste hem. ‘Ik geloof het niet.’
‘Zie ik er echt uit als Paula Cherenkov?’
In het halfduister van de slaapkamer zag ze eruit als de brandende giraffe in het schilderij van Dali. Haar haar gloeide, een stroom oranje en gele vlammen, waarvan de kleur langzaam vergleed naar beige-bruin. In dat licht was de rest van Teela een schaduw, af en toe beroerd door het flakkerende licht van haar haar. Maar Louis’ geheugen vulde de onzichtbare details aan: de volmaakte lange benen, de kegelvormige borsten, de fijngevormde schoonheid van haar gezichtje. Hij had haar vier dagen geleden voor het eerst gezien, aan de arm van Tedron Doheny, een lange, magere wraklander, die voor het feest naar de Aarde was gekomen.
‘Ik dacht dat je Paula zelf was,’ zei hij nu. ‘Ze woont op Tisgelukt en daar heb ik ook Ted Doheny ontmoet. Toen ik jullie samen zag, dacht ik dat Ted en Paula met hetzelfde schip waren gekomen. Van dichtbij zag ik wel verschillen. Jij hebt mooiere benen, maar Paula loopt weer gracieuzer. Paula’s gezicht was kouder, denk ik. Maar misschien speelt mijn geheugen me daar wel parten.’
Buiten hoorden ze vlagen computermuziek, wild en zuiver, vreemd onvolledig zonder de lichtpatronen die erbij hoorden. Teela bewoog zich rusteloos en de schaduwen van vuur en licht op de muur roerden zich ook.
‘Wat wil jij? Bedenk wel,’ zei Louis, ‘dat de poppenspelers duizenden kandidaten hebben. De volgende dag, de volgende minuut zouden ze hun vierde bemanningslid al te pakken kunnen hebben. En dan gaan we er vandoor.’
‘Dat is best,’ zei Teela.
‘Blijf je hier bij mij tot ze ’m hebben?’
Ze knikte met haar vlammende hoofd.
De poppenspeler kwam twee dagen later.
Louis en Teela zaten op het gazon te genieten van de zon. Ze waren bezig aan een heel ernstig spelletje magisch schaak. Louis had haar net een loper aangewezen. Nu had hij er weer spijt van. Teela’s spel was een mengeling van intellect en intuitie; hij kon nooit van tevoren zeggen wat voor zet ze nu weer zou gaan doen. En ze
