Buckley nie mial nic przeciwko walce, robil to od blisko dziesieciu lat, ale dobrze bylo miec awaryjne wyjscie na wypadek, gdyby sprawa sie rypla. Okazalo sie jednak, ze do „wiekszosci” nie wlicza sie jednostek „bojowych”.
Zanim sie zorientowal, razem ze swoja druzyna siedzial na pace bradleya jadacego droga do przeleczy, ktora zajeli Posleeni.
Buckley w zadnym przypadku nie byl tchorzem. Ale udalo mu sie spojrzec na mape, dlatego wiedzial, ze zajecie przeleczy tak zalosnie watlymi silami jest samobojstwem.
W koncu odbyla sie porzadna odprawa. Porucznik dowodzacy bradleyami zwolal wszystkich dowodcow druzyn i przedstawil im plan. Dzialo SheVa, prawdopodobnie to samo, ktore zestrzelilo Minoga, mialo rabnac w przelecz pociskiem jadrowym. Potem wojska pancerne mialy przypuscic szturm i wyrznac wszystkich ocalalych.
— To bedzie latwizna — zakonczyl porucznik. — Wszyscy Posleeni po atomowce wyparuja. Bedziemy musieli tylko zabezpieczyc przelecz, dopoki brygada z drugiej strony nie dotrze do drogi.
Plutonowy Buckley sluzyl w wojsku duzo wczesniej, zanim ktokolwiek uslyszal o Posleenach, i wiedzial, kiedy ktos klamie. „Czek juz wyslalismy” brzmialo zupelnie niewinne w porownaniu z „ciezarowki sa juz w strefie zrzutu”. Ale najgorsza wojskowa blaga bylo „Artyleria zetrze ich na miazge, a my tylko tam wejdziemy i posprzatamy”.
Buckley podniosl wzrok, kiedy radio transportera zaczelo trabic.
— UWAGA, UZYCIE BRONI JADROWEJ, UWAGA, UZYCIE BRONI JADROWEJ. KOORDYNATY CELU: UTM17311384W 392292PN. 100KT. TRZYDZIESCI SEKUND!
— PIETNASCIE SEKUND. DZIESIEC…
Wszyscy jechali na smierc.
Pruitt wzial gleboki oddech.
— Rozpoczynam.
Pociski szerokiego razenia roznily sie nieco od przeciwladownikowych penetratorow, Poniewaz lufa dziala nie byla gwintowana i pociski musialy byc stabilizowane brzechwowo, odrzucaly saboty. Byly jednak grubsze od penetratorow i lecialy z mniejsza predkoscia. Poniewaz nie byly penetratorami, robiono je ze zwyklej stali weglowej, a metal korpusu, ktory mial byc zmielony na pyl, skladal sie z materialow, ktore potrafi przyswajac ludzkie cialo.
Pocisk wylecial z lufy w rzece ognia, odrzucil saboty i pomknal nad Balsam Gap.
Zdetonowal dwa tysiace dwiescie trzydziesci jeden metrow nad poziomem gruntu, okolo trzystu metrow na polnocny wschod od przelaczy. Mowi sie, ze bliski zasieg liczy sie tylko w przypadku granatow recznych i bomb wodorowych, ale w tym przypadku nie mial znaczenia. Kula ognia przetoczyla sie przez posleenskie umocnienia, niszczac drzewa po obu stronach i zlobiac skalne sciany przeleczy, zwlaszcza od wschodu. Od polnocy jednak rozszerzajaca sie kula plomieni zostala czesciowo powstrzymana i odbita przez zbocze gory Balsam.
Blue Ridge Parkway przechodzila w Balsam Gap nad droga krajowa 23. Wiadukt byl solidnie skonstruowany, dlatego duza czesc posleenskich umocnien zostala wzniesiona pod nim, dla uzyskania dodatkowej oslony przed ogniem artylerii. Chociaz glowica antymaterii byla bardzo silna, nadawala sie raczej do zabijania wojsk wroga niz niszczenia budowli, dlatego oslabiona przez gore i wiadukt fala nadcisnienia zniszczyla tylko poludniowe jego przeslo, polnocne pozostawiajac nietkniete.
Co wiecej, Posleeni schronieni pod mostem byli oslonieci przed impulsem termicznym i przynajmniej czesciowo przed promieniowaniem. W efekcie chociaz wiekszosc oolt’ondai zostala unicestwiona przez atomowa kule. ognia, maly, ale bardzo rozgniewany oddzial przezyl.
Plutonowy Buckley scisnal karabin, kiedy bradley z rykiem silnika popedzil ku przeleczy. Praktycznie nie znal swojej „druzyny”, a cholernie dobrze wiedzial, ze ludzie walcza glownie za „swoich”, A to oznacza, ze zmuszenie ich do walki bedzie zalezalo od niego. Paski na pagonie oznaczaly odpowiedzialnosc, i on, na Boga, zamierzal sie z niej wywiazac.
Wyjrzal przez male okienko i popatrzyl na mape, Od celu dzielilo ich przypuszczalnie jakies trzysta metrow; trudno bylo wywnioskowac to z wygladu okolicy, bo wszystko bylo zryte wybuchem atomowki. Byl jednak prawie pewien, ze jada prosto na przelecz.
Wyjal magazynek, pomachal nim, zeby zwrocic na siebie uwage wszystkich, a potem wcisnal go na miejsce. Jazda z wlozonymi magazynkami grozila tym, ze jakis idiota zarepetuje i odbezpieczy bron, a wtedy musialoby dojsc do przypadkowego wystrzalu. Zeby temu zapobiec, przed zaladunkiem do transportera Buckley kazal wszystkim wyjac magazynki i przeczyscic bron. W ten sposob nikt nie bedzie mogl pociagnac po kolegach przypadkowa seria. Buckley sprzatal kiedys bradleya, w ktorym do czegos takiego doszlo, i nie byl to przyjemny widok. Teraz odwrocili te procedure, wciskajac magazynki i reperujac karabiny. W slabym swietle przedzialu zalogowego Buckley kazal kazdemu z zolnierzy pokazac, ze jego bron jest zabezpieczona, a potem wyjrzal na zewnatrz w chwili, kiedy jadacy obok bradley dostal ladunkiem plazmy.
Major Anderson nie byl pewien, dlaczego prowadzi natarcie. Byl za to pewien, ze gdyby general Keeton dowiedzial sie o tym, zabronilby mu tego. Ale major nie wstapil do wojska po to, by klasc kable. Do lacznosci trafil przez kaprys oficera werbunkowego.
Teraz mial szanse, o ktorej wiekszosc oficerow moze tylko marzyc, szanse, ktora Patton okreslil jako „sposobnosc poprowadzenia gromady ludzi do rozpaczliwej bitwy”. Byla to prawdopodobnie jego jedyna szansa, poza tym byl chyba jedynym oficerem, ktorego znala wiekszosc zolnierzy. Dlatego tym razem lacznosc szla przodem.
Problem polegal na tym, ze ostatni raz przygladal sie, jak powinno sie cos takiego robic, na kursie szkoleniowym oficerow rezerwy. Rozkazal czolgom przejechac przez cel i zawrocic, podczas gdy bradleye, jadace tuz za nimi, mialy zatrzymac sie na samym srodku przeleczy i wysadzic desant.
Teraz jednak stalo sie jasnej ze czesc wiaduktu Blue Ridge oparla sie zniszczeniom i ze niektorzy Posleeni w okopach wciaz zyja. Swiadczyl o tym pierwszy eksplodujacy abrams. Do tego Posleeni byli oslonieci wiaduktem przed ogniem artylerii.
Gdyby major przypuszczal, ze napotka powazny opor, kazalby bateriom ostrzelac przelecz pociskami dymnymi; Posleeni nie radzili sobie najlepiej z takimi zaslonami. Ale zalozono, ze cala robote odwali atomowka. I to byl blad. A zanim artyleria zmienilaby rodzaj ostrzalu, byloby juz po natarciu. Kiedy mineli ostatni zakret i wjechali pod ostrzal wroga, do celu brakowalo im niecale czterysta metrow.
Major natychmiast podjal decyzje. Czolgi nie mialy w tej misji zastosowania, liczyly sie tylko bradleye. Najwazniejsze bylo dowiezienie piechoty do celu.
— Grupa pancerna: przejechac przez cel, postawic zaslone dymna. Piechota: opuscic wozy i nacierac w szyku ubezpieczonym.
Kiedy nachylil sie i ruszyl w strona tylnej rampy, w przod jego bradleya uderzyla hiperszybka rakieta.
Buckley zakolysal sie, kiedy bradley stanal ze zgrzytem hamulcow, a potem potoczyl sie w tyl, gdy rampa opadla i wnetrze transportera oswietlily czerwone promienie zachodzacego slonca.
— Dalej, goryle! Chcecie zyc wiecznie?!
Wyskoczyl na zewnatrz i padl na ziemie, potknawszy sie o krawedz rampy. Kiedy sie obejrzal, zobaczyl, ze
