Duncan zalowal, ze nie moze zapalic w pancerzu marlboro. Robil to juz kilka razy, ale zbroja miala potem cholerne problemy z dymem. Przez pare nastepnych dni zel zachowywal sie… co najmniej dziwnie. Duncan nie wiedzial, czy byl to toksyczny wstrzas po dymie, czy wysciolka po prostu sie wsciekala, bo wysciolki po jakims czasie wytwarzaly „osobowosci”, ktore wciaz pozostawaly tajemnica. Jakkolwiek bylo, uznal, ze to zly pomysl, i wiecej tego nie robil.
Dlatego w tej chwili musial kierowac niemal dywizja artylerii, meczac sie z atakiem nikotynowego glodu.
Popatrzyl na te same ikony, co dowodca batalionu, i dzieki umiejetnosci instynktownego rozumienia zachowan Posleenow uznal, ze szykuja sie do ataku. Wezwal wsparcie ogniowe dwoch batalionow 155, wyznaczonych wlasnie do tego celu, ale nie bylo z nich za wiele pozytku. W koncu przerzucil sie na mozdzierze czekajacych dywizji i Dziesieciu Tysiecy. Spora czesc z nich nie dzialala albo byla cholernie niecelna, ale przynajmniej bylo ich dwa razy wiecej niz artylerii. Koordynowanie ich ognia okazalo sie koszmarnym zajeciem: niektore nie odpowiadaly na elektronicznie wydawane komendy, a inne dzialaly, tyle ze… w nieodpowiedni sposob. Kiedy glowne sily ludzi zaczely zblizac sie do pozycji Posleenow, artyleria wreszcie wstrzelila sie w cel i zaczela odnosic pewne sukcesy.
Duncan spojrzal na pedzace przed jego oczami ikony, zalujac, ze nie moze podrapac sie w glowe. Wygladalo na to, ze obcy zamierzaja zejsc w dol bocznymi uliczkami, ktore otaczaly PS 49. Wiekszosc z nich miala zapewne skierowac sie ku alejom West Brighton i Elmwood, aby dotrzec do zrujnowanego skrzyzowania. Gdyby rzeczywiscie obrali te trase, weszliby dokladnie na rog formacji batalionu i przebili sie przez linie Bravo.
Posleeni poruszali sie podobnie jak konie i osiagali porownywalna predkosc. Duncan musial zadecydowac, gdzie obcy moga sie znalezc za jakies cztery, moze piec minut. Tyle bowiem trwalo wyslanie rozkazu i ustalenie koordynatow ognia, wedlug ktorych mialy strzelac relokowane mozdzierze i artyleria.
Po raz kolejny sprawa okazala sie grzaska. Na szczescie dzieki swoim umiejetnosciom tkwil na tylach, dobrze oplacany, i nie musial nadstawiac karku na pierwszej linii.
Obcy zdawali sie kierowac w strone Elmwood Avenue. Zyczac szczescia kazdemu, kto go slyszal, Duncan skierowal ogien na PS 49.
Mike spostrzegl ikonki oznaczajace wsparcie artyleryjskie. To dobry znak, ze ostrzal obejmuje spora ilosc szturmujacych obcych. Jednak jakiejs czesci napastnikow udalo sie przedrzec mimo razacej ich od przodu i z bokow nawaly pociskow. Rozprawienie sie z niedobitkami lezalo w gestii kapitan Slight. Nadszedl czas, aby ponownie ruszyc do przodu. Ogien zaporowy prawie ustal i nadeszla pora na dzialania piechoty.
Kapitan Slight wydala rozkaz wymarszu i spojrzala na polnoc. Zmasowany ostrzal z mozdzierzy wreszcie trafil w cel, ale gdzies w okolicy szpitala byl Wszechwladca lub Wszechwladcy, ktorzy okazali sie bystrzejsi od innych. Gnali swoje wojsko w strone ludzi, ale przodem poslali nie zorganizowana, chaotyczna mase Posleenow, ktorzy stracili swoich wodzow. Obcy, ktorzy nie zostali zdominowani tuz po smierci swych wladcow, stawali sie nieobliczalni i nieposluszni. W tej sytuacji nie mieli innego wyjscia, jak przec w strone kompanii Bravo.
Wiekszosc zdziczalych Posleenow uzbrojona byla w bron ciezka, jednak porzucila ja i strzelala jedynie z karabinow 1 mm i strzelb, ktore nie byly w stanie uszkodzic pancerzy. Niestety w tlumie zdarzali sie tez strzelcy uzbrojeni w bron kalibru 3 mm, ktora przy odrobinie szczescia mogla, podobnie jak wyrzutnie rakiet, przebic sie przez pancerz. Ukryci w tlumie pobratymcow, byli nielatwym celem i przekazniki mialy trudnosci z wylowieniem ich spomiedzy morza cial.
Problem stanowila tez ogromna liczba centauroidow uzbrojonych w miecz monomolekularny. Kilka ciosow klinga wystarczylo, aby pancerz utracil swoja integralnosc, co rownalo sie smierci przez stratowanie kopytami obcych. Tego zolnierze obawiali sie najbardziej.
Wyprodukowane przez Indowy dzialka grawitacyjne plunely trzymilimetrowymi lezkami zubozonego uranu, przyspieszonymi do ulamka predkosci swiatla. Kiedy naukowcy odkryli, ze amunicja topi sie po dziesieciu kilometrach lotu przez normalna atmosfere, zaczeto ja okrywac plaszczem z wegla. Nie zapobiegal on jednak slynnemu efektowi „srebrnej blyskawicy”, jaki towarzyszyl wyladowaniom plazmowym. Dodatkowym atutem amunicji byl fakt, ze energia kinetyczna uwalniana przy zderzeniu z celem powodowala niewielkie eksplozje.
Posleeni z pierwszej fali napotkali nawale huraganowego ognia, ktora zmienila sie w ciag miniaturowych eksplozji uranowych. Pierwsze szeregi obcych zostaly doslownie rozdarte na strzepy, a pociski, ktore ich ominely, wbily sie w kolejne rzedy Posleenow.
Walke taka jak ta okreslano jako powstrzymywanie lawiny miotaczem ognia. Dopoki kompania Bravo strzelala, zaden obcy nie byl w stanie zblizyc sie na odleglosc strzalu z wlasnej broni. W tym samym czasie z niebios spadaly kolejne salwy z mozdzierzy, ktore rozrywaly tych idacych z tylu.
Niestety batalion nie mogl czekac, az Bravo pozabija wszystkich obcych w okolicy szpitala. Nawet gdyby to bylo mozliwe — a nie bylo — musieli wykonac postawione im zadanie: przechwycic most i utrzymac go z pomoca Dziesieciu Tysiecy.
Oddzial Bravo musial ruszac do przodu. A kiedy to uczynil, otworzyl swoja flanke na wrogi ogien.
5
Mike spogladal na monitory i beznamietnie obserwowal ruchy wojsk. Najgorszymi przeczuciami napawal go stan zasobow amunicji. W trakcie krotkiego starcia z wrogiem oddzial Bravo zuzyl pietnascie procent zapasow, a tymczasem Posleenow wcale nie ubywalo. Plan zakladal metodyczne posuwanie sie w kierunku wyznaczonego celu i zabezpieczenie podejscia pod most Genesee, jednak juz w tej chwili bylo pewne, ze cos tu nie gra. Brak zaslony ogniowej i sporadyczny ostrzal z mozdzierzy, ktory mial zrekompensowac brak artylerii, sprawily, ze wykonanie misji stalo sie niezwykle trudne.
Takiej wlasnie sytuacji obawial sie Mike, kiedy doszlo do wymiany zdan z Homerem. Batalion rozciagniety na szczycie walu ziemnego ciagnacego sie wzdluz rzeki stal sie latwym celem wrogich atakow. Gdyby nie wypietrzenie terenu, strzelajacy z gory Posleeni juz dawno zmietliby ludzi swoim ogniem w odmety wody. Z drugiej jednak strony podkomendni Mike’a nie mogli z tego powodu skutecznie prowadzic ognia i tym samym zmniejszyc liczebnosci wroga czy zlamac jego morale. Kiedy wydostali sie juz zza walu, ich oczom ukazaly sie miliony Posleenow, nawet nie drasnietych w poprzednich szturmach i tylko czekajacych, zeby dobrac sie im do skory. Nagle okazalo sie, ze cale wsparcie artyleryjskie potrzebne jest tutaj, aby przerzedzic wrogie szeregi, stlumic ich ogien i zapewnic oslone dymna, ktora utrudnilaby wrogowi skuteczne celowanie. Jak do tej pory batalion byl w stanie isc do przodu, choc czasem przeszkadzal mu ogien wlasnej „doskonalej” artylerii. Jesli sprawy dalej tak sie potocza, wkrotce straty moga okazac sie bardzo wysokie.
Kolejnym problemem byly tysiace Posleenow, ktorzy zaczeli wygrzebywac sie z zawalonych piwnic i bunkrow wokolo szpitala, i az sie palili, zeby dopasc kompanie Bravo. Bez wsparcia artylerii Bravo zostanie zalana przez fale obcych szybciej niz ktokolwiek zdazy powiedziec „gra skonczona, stary!”.
Moglo ich teraz ocalic jedynie wsparcie ogniowe, ktorego nie mogli dostac, lub rzucenie do walki Dziesieciu Tysiecy, na co dowodcy nie mogli sobie pozwolic.
Po prostu brakowalo srodkow, zeby zapewnic wszystkim rowne szanse.
Innymi slowy, zapowiadal sie kolejny dzien zwyklych walk z Posleenami.
— Duncan, kaz artylerii strzelac bardziej na polnoc i zapewnij kompanii Bravo wsparcie. Batalion: przygotowac sie na naprawde dzikie tena’al.
Mike musnal dlonmi kilka niewidocznych klawiszy i scena przed jego oczami ulegla zmianie. Tam, gdzie
