I zastanawial sie tez, kiedy przyjdzie kolej na niego.
Zimne krople jesiennego deszczu splywaly po jego ogolonej czaszce, a on patrzyl, jak artyleria dziesiatkuje nacierajace centaury, i pstrykal bezpiecznikiem pistoletu.
Jack Homer czekal z zalozonymi rekami, usmiechajac sie do plastalowego helmu stojacego przed nim zolnierza.
— Gdzie, do cholery, jest O’Neal?
Ukryty w zbroi porucznik Stewart skrzywil sie. Wiedzial bardzo dobrze, gdzie jest major. Dowodca Armii Kontynentalnej tez wiedzial. Obaj jednak nie wiedzieli, dlaczego O’Neal nie zglasza sie na wezwania.
— Generale Homer, moge tylko powiedziec, gdzie go nie ma, to znaczy tutaj. — Oficer wywiadu batalionu wzruszyl ukrytymi pod pancerzem ramionami. — Jestem pewien, ze pojawi sie tu najszybciej, jak bedzie mogl.
Narada dowodcow i sztabowcow z Dziesieciu Tysiecy i jednostek pancerzy wspomaganych odbywala sie na wzgorzach nad Black Creek. Nawet mimo fal zimnego, mglistego deszczu znad jeziora wyraznie widac bylo stamtad udany szturm Posleenow na drugi brzeg rzeki. Tak samo jak widac bylo nieskuteczny ostrzal artylerii miejscowego korpusu, ktorego kwatera glowna, dowodca i sztab znajdowaly sie siedemdziesiat kilometrow za obecna pozycja Dowodcy Armii Kontynentalnej.
— Musimy ich skoordynowac — powiedzial pulkownik Cutprice. Wygladal na dwudziestolatka, dopoki nie zajrzalo mu sie w oczy. W rzeczywistosci byl jednym z najbardziej odznaczonych weteranow wojny w Korei. Dzieki cudom galaktycznego odmladzania zniedoleznialemu, staremu zolnierzowi przywrocono mlodosc, a on niemal natychmiast zaczal od nowa gromadzic medale.
Jednostka Dziesieciu Tysiecy, ktora dowodzil, liczebnie przewyzszala brygade, a dzieki przystosowanemu sprzetowi Posleenow wartoscia bojowa rownala sie pancernemu korpusowi. Cutprice odmowil przyjecia rangi wyzszej od pulkownika, a jedyna nieudana proba zastapienia go kims innym spowodowala cos w rodzaju buntu, dlatego to wlasnie pulkownik dowodzil ta miniaturowa dywizja.
— Moi chlopcy i siedemdziesiata druga dywizja zatrzymali ich wzdluz Genesee Park Avenue, a w The Park trzyma sie jakas okopana na wzgorzu kompania z czternastki. Ale coraz wiecej jebanych konikow wali przez ten cholerny most. Musimy wyprowadzic kontratak i zniszczyc most. Byloby nam latwiej, gdybysmy mieli przy tym wsparcie pancerzy wspomaganych.
Stewart znow sie skrzywil. Dla jednostek konwencjonalnych czy nawet nie opancerzonych Dziesieciu Tysiecy atak na Posleenow byl ciezkim wyzwaniem. Dzialka magnetyczne i plazmowe zamienialy zolnierzy na otwartym terenie w mielonke, a Wszechwladcy otwierali ciezkie czolgi jak blaszane puszki. Dlatego wlasnie do szturmow zawsze uzywano galaktycznych pancerzy wspomaganych. Oznaczalo to jednak, ze ich sily malaly po kazdym ataku, zwlaszcza na Wielkich Rowninach i tutaj, w Ontario Salient. A poniewaz Ziemia byla odcieta i jedyne fabryki wytwarzajace pancerze znajdowaly sie poza nia, z kazdym starciem bylo ich coraz mniej.
Galaksjanie uzupelniali straty jedynie w minimalnym stopniu. Niewykrywalne statki ladowaly na wyspach Pacyfiku i przeladowywaly sprzet na lodzie podwodne. Te z kolei zawijaly do portow polozonych na duzych szerokosciach geograficznych, takich jak Anchorage. Stamtad ladunek przewozono ciezarowkami do wciaz trzymajacych sie punktow obrony. Ale to zrodlo zaopatrzenia bylo zalosnie niewystarczajace, by pokryc ponoszone straty. Dlatego wlasnie w silach zbrojnych USA z dwoch dywizji pancerzy wspomaganych zostaly niecale dwa bataliony — dziesiec procent stanu wyjsciowego — i to w ciagu ostatnich czterech lat. W tym czasie zuzyto ponad cztery dywizje pancerzy.
Pierwszy batalion 555 pulku piechoty mobilnej, Prawdziwe Czarne Pantery, poniosl mniejsze straty niz inne bataliony i wciaz mial solidny zespol weteranow, chociaz nawet oni mieli ponad dwustuprocentowa rotacje. Przy slabym zaopatrzeniu oznaczalo to jednak, ze nawet pierwszy batalion jest skazany na zaglade.
A tymczasem Posleenow bylo coraz wiecej.
Homer pokrecil glowa i odwrocil sie do drugiego oficera w pancerzu uczestniczacego w naradzie.
— Jesli major O’Neal szybko sie nie pojawi, przekaze dowodzenie pani, kapitan Slight.
Jego niebieskie oczy byly zimne jak agaty. Mike O’Neal byl kiedys jego adiutantem i osobistym protegowanym, ale gdyby Rochester upadlo, nastepna linia obrony znajdowala sie dopiero na wschod od Buffalo, a front byl tam dwa razy szerszy. Utrzymanie Rochester bylo wiec warunkiem obrony calych wschodnich Stanow Zjednoczonych.
— Tak jest, sir — odpowiedziala dowodca kompanii Bravo. — Sir, byloby dobrze, gdybysmy mogli uwolnic artylerie. Musimy uderzyc w ten most, a nie — prosze wybaczyc moj francuski — w pierdolony ogon logistyczny, sir.
Homer usmiechnal sie jeszcze szerzej, co u niego bylo pewna oznaka gniewu, podczas gdy zniecierpliwiony Cutprice parsknal.
— Pracujemy nad tym. Dwadziescia minut temu general Gramns zostal z mojego rozkazu odwolany. Koordynator artylerii Dziesieciu Tysiecy probuje ich wlasnie przekonac, ze most pontonowy to lepszy cel niz „obszary gromadzenia sie wroga”.
— Razem z plutonem moich zandarmow — dodal Cutprice. — I dwoma spodkami. Powiedzialem mu, ze jesli tylko ktorys z tych generalskich oslow sprobuje odstawiac jakies numery, ma go, kurwa, publicznie rozwalic. Z dzialka plazmowego.
Szczuply pulkownik mial tak powazna mine, ze trudno bylo stwierdzic, czy zartuje.
— Mozliwe, ze trzeba bedzie kogos rozstrzelac. — Homer westchnal. — Postawilbym cie na czele korpusu, Robert, ale jestes mi potrzebny. A dwoch rzeczy naraz nie zrobisz.
— Poza tym wytluklbym tam wszystkich dekownikow — mruknal pulkownik. — I wszystkich tych dupkow z regularnej Armii, ktorzy nie moga poslac swoich dywizji do walki.
— Dwudziesta czwarta z Nowego Jorku i osiemnasta z Illinois przegrupowuja sie pod North Chili — powiedzial Homer. — Ale ja nie chce po prostu zapychac nimi dziur. Kiedy wyczyscimy przyczolek, macie przerzucic mosty i wyprowadzic kontratak. Poslalem po kompanie saperow z Bailey, macie je wykorzystac. Pogoncie mi te koniki i odepchnijcie je najdalej, jak sie da. Gwarantuje, ze bedziecie mieli za plecami wsparcie piechoty. Daje slowo.
— Co jest celem? — spytal Stewart. — Gdzie mamy sie zatrzymac?
— Celem jest Atlantyk — odparl Homer. — Ale nie wyprzedzajcie za bardzo wsparcia. Chcialbym, zebysmy przesuneli front pod Clyde. Bylby wezszy, a poza tym jest tam odpowiedni teren.
— Jasne. — Cutprice wyszczerzyl zeby w makabrycznym usmiechu. — Ale flanke bedziemy mieli rozwarta jak nogi kurwy z Subic Bay.
— Beda tam pancerze — powiedzial cicho general. — Niezaleznie od tego, czy O’Neal sie pojawi, czy nie.
Ernie Pappas westchnal. Wzgorze bylo pozostaloscia po lodowcu, ktory wyrzezbil jezioro Ontario. Po poludniowo-wschodniej stronie, przeciwnej do tej, gdzie toczyly sie walki, zamieniono dawny szpital dzieciecy na punkt leczenia tysiecy zolnierzy rannych w trwajacej od miesiaca bitwie, w tym przynajmniej tuzina zolnierzy z piechoty mobilnej, zbyt poszarpanych, zeby pancerze mogly ich polatac.
Nawet tutaj, w czystym, swiezym powietrzu, czulo sie cierpienie. Ze wzgorza roztaczal sie piekny widok na bitwe, ktora osmy korpus wlasnie przegrywal. Piekny widok.
Bez watpienia dlatego wlasnie Stary wybral wzgorze na miejsce medytacji. W miare jak wojna sie przedluzala, a stosy ofiar rosly, major robil sie coraz bardziej ponury. Nikt na Ziemi nie mogl nic na to poradzic, ale Stary chyba traktowal to bardzo osobiscie. Jakby odpowiedzialnosc za ocalenie calego swiata spoczywala wylacznie na jego barkach.
Moglo to brac swoj poczatek z pierwszych dni wojny, kiedy mowiono, ze pluton O’Neala niemal samodzielnie zatrzymal posleenska inwazje na planete Diess. Ale to byly dawne dzieje, do tego dawno zrewidowane. Posleenow zatrzymaly jedne z najlepszych i najbardziej doswiadczonych jednostek NATO, skonstruowana przez Indowy Glowna Linia Obrony i obsadzajace ja amerykanskie, francuskie, brytyjskie i niemieckie oddzialy piechoty.
