Bill Teksaso, la temerarulo

kuri en vian pereon? Iru pace vian vojon.

La knabo ekstaris.

— Vi pravas. Estas sensence interbatadi sen kauzo. Donu al mi paketon da cigaredoj — li turnis sin servere al la cevalbredisto, kaj ricevinte gin, li rikanis. — Vi estas tre karaj homoj. Iom mildaj, rilate Arizonon. Eble la klimato de Pomac kauzas tion. Tiajo certe premas la stampon sur ciun. Iu mia kuzo vivis longe en urbo Salt Lake inter la mormonoj, kaj li revenis hejmen kun barbo giszona.

Iu gasto alrikanis lin.

— Tiu klimato tamen rezultis jam ec tute batalemajn homojn. Ekzemple ankau la Lordo naskigis ci tie. Tial li indulgas Pomac-on. De kiam li eksciis la sekreton de sia naskigo, rabado ankorau ne okazis ci tie.

— Cu li estismas tiel sian naskigteron? — miris la iomete lentuga ciolertulo. — Tiam oni ne vane nomas lin Lordo. Tia naturo vere pruvas, ke li estas delikata homo.

— Li vere estas Lordo! Gi ne estas moknomo — diris Bulkin.

— Kiel? — konsternigadis la knabo.

— Cu vi ne konas la historion de la Lordo? La jurnaloj ja skiribis pri li ankau en Nov-Jorko!

— Kiam?

— Antau unu jaro.

— Tiam mi ne povis ricevi jurnalojn. Mi estis en urbo Kansas.

— Gi ja estas granda urbo! Cu tie oni ne vendas jurnalojn?!

— Sed en la prizono ne.

Kion aj li diris, ili devis ridi.

— Sed homo, nun jam iru, se vi volas savigi sen defektita hauto.

— Tuj, nur rakontu la historion de la Lordo. Bedaurinde mi havas scivoleman naturon. — Lordo Nisbeth, la avo de la rabista Lordo, venis en Meksikion kun imperiestro Miksa.Li estis tiel angla politikisto… kiel oni kutimas diri… duplomato.

— Diplomato, oldulo mia — korektis lin Bill.

— Diablo konas tiujn kuracistajn esprimojn. Li do fugis post la venko de Juarez kaj eklogis ci tie, en Usono. Tiel venis la Lordoj en tiun ci regionon, kio estas malofta en Ameriko. La juna Lordo Nisbeth havis serviston, Marchado-on. Ties patro fugis kun la maljuna Lordo. La filo de la servisto servis plu ce la filo de la mastro. Foje Machado enamigis al Lady Misbeth. Al sia sinjorino! Gi estas grava afero… La hispana fripono rabis la Lady-on. Sed trupo da cevalrajdistoj atingis, kaptis lin, kaj la sovaga, orgojla Lordo skurgigis Machado-n sanga. La skurgado postulas sangon ce ciu meksikano. Sangan vengon! Iun tagon la kvar jara filo de Lordo Nisbeth foriris. Iun lian sueton on trovis super la vortica parto de la rivero Cornet, sur la roko, kelkaj sangaj disfibrajo de lia vestajo surhokigis sur la supro de arbusto.

Oni sciis bone, ke la infano falis ne pro hazardo, sed temas pri la vengo de Machado. La hispano malaperis post la friponajo., kaj nur post dudek kvin jaroj ni audis pri li denove. Gi okazis pasintjare, kiam Lordo Nisbeth mortis. Li havis adoptitan filon, li heredis la grandan barton de la bieno. Sed la publika notario informis ilin neatendite, ke oni deponis dokumenton ce li antau dudek kvin jaroj, kion li devas publikigi post la morto de Lordo Nisbeth. En gi Machado pruvas, ke la juna Lordo, la heredanto de la havajo, vivas. Li metis la vestojn de la infano tiel, ke oni kredu, ke li falis en la abismon. Poste li portis la junan Lordon al la rabisto Brent la Ruga. Tiu estis lia bofrato. Li edzigis al la juna fratino de Machado. Brent edukis rabiston el la knabo. Dum la malfermo de la testamento la ruga banditestro jam ne vivis, sed lia “filo” estis pli fama, ol la plej timita bandito de la montara regiono. Machado volis tion. La nomon de la fieraj Lordoj Nisbet sinkigi en la koton tiel profunden, ke ec skurgita meksikano estu pli bona, ol ili. Kaj tio sukcesis al li.

— Tia estas fia kanajlo! — kriis la knabo. — Kial estas kulpa la kompatinda infano kaj la aliaj Nisbet-oj pro tio, kion ilia avo faris!?

— Oni ankorau neniam vengis pli kruele, pli terure.

— Sed rabisto ne rajtas heredi la havajon…

— Tio tute ne gravis al Machado. Li sukcesis pruvi la identecon de la bandito, kaj venigi mortan honton al la familio Nisbeth. Gi estis la historio, kaj nun jam iru — sendis lin la drinkejmastro nervoze.

— Prave. Sinjoro! Mi estimas, amas kaj admiras vin ciujn. Good bye — li kriis. Poste li svingis sian capelon kaj ekiris al la pordo.

Sed li tuj returnis sin.

— Cetere… mi restos — li diris mallaute.

Admirinde bela virino enpasis tra la pordo.

3

La virino venis per caro. La kabriolo estis videbla tra la malfermita pordo. Si portis brilan, guman mantelon kaj vakstolan capon, kiu brilis simile. Siaj densaj, nigraj brovoj faris interesa sian admirinde belan vizagon.La du fulgonigraj duoncirkloj estis tute nekredeble akra kontrasto sur la hela, glata hauto. Si tenis siajn pugnigitajn manojn en sia poso.

Ekhaltinte momenton, si cirkaurigardis tiel, kvazau la cirkauajo estus nekutima por si.

La homoj estantaj en la drinkejo ekmiris iomete. La virino etis tiaspeca, kiun oni vidas malofte en tiu ci regiono de Arizono, kie la rivero Cornet post kelkaj mejloj atingas la kaktoarbarojn ce la limo de Meksikio.

Si kunportis la fremdan atmosferon de la orientaj grandurboj. Sed tiun de malproksimoriento, car tiaj virinoj trovigas nek inter la logantoj de Denver, kaj certe ankau en urbo Kansas malofte.

Je generala surprizo Bill Teksaso, kvazau li estus la proprietulo de la ejo, pasis antau la virinon kun gentila, ne kun servutila, sed kun estimoplena komplezo.

— Per kio mi povas servi?

— Mi satus lui trankvilan cambron, kie mi povus ripozi kelkajn horojn, sinjoro.

— Gi estos…. Trankvila, bela cambro — li respondis kun faksperta komplezemo, kaj la ceestantoj staris miregante pro la nekredebla impertinenteco. — Cu vi ne dezirus mangi ion anticipe, Senorita?!

La virino ektremis.

— Kiel… vi scias, ke mi estas hispanino?

— Mi devis rimarki tion. Jus vi diris, ke “sinjoro”. La usonanoj uzas tiun titolon nur kun la nomo. La hispanoj aldonas plej ofte ce la fino de la frazo, ke “sinjoro”. Bonvolu sidigi… Bulkin! — li ordonis — la senorita estas malsata.

— Mi… volas… nur… cambron… — respondis la virino iom timeme.

— Vi devas mangi ion — li diris kun milda aplombo. — Vi veturas per caro de tagmezo.

La virino retropasis timiginte.

— Kial… vi pensas tion?…

— Vi venis en pluvmantelo, senorita, kaj nun estas sekeco ci-regione. Nenie pluvis en multhora distanco. La vririno rigardis lin kun esploraj okuloj. Kvazau si ne kredus, ke gi estas nura konkludo. Sed la gaja hundokapulo krom iom da ruzeco montris nenion, kio karakterizus malican homon. Ec, du grandaj, gajaj okuloj brilis al si.

— Kion do la senorita deziras? — elpasis Bulkin, kiu estus volonte cesiginta mansvinge la agadon de Bill, sed fine ja li tute ne asertis, ke li estas la posedanto, li nur levis demandojn.

— Mi ne deziras… mangi… Sed se mi povus ripozi…

— Jen dekstre estas gastocambro… Sed gi estas simpla… — respondis Bulkin, okulmezurante sian delikatan gastinon.

— Ankau tio estos bona… Nur ne genu min!

– Cu ni zorgu pri la cevalo? — demandis Bill.

— Dankon… ne… eble nur furagon… Sed ne maljungu gin….

Si aspektis tre laca. Anticpante Bulkin-on, li malfermis la pordon antau la knabino. La cambro vere estis simpla, sed pura, kaj la pendantaj brancoj de fruktoarbo antau la fenestro faligis siajn grandajn, molaj floroj sur la kornicon, pro kio la cetere senhoma, malgranda ejo estis amikema kaj trankviliga…