Jeno Rejto. Bill Teksaso, la temerarulo
tradukis: Laszlo Balazs
1
— Bulkin, kiom da mono vi donos por la revolvero?
— Forportu gin. Frenezulo bezonas tion… Gi estas armilo kun perlamota kolbo. Nek mia prapatro audis pri tiajo.
La pistolo vere estis stranga varo. Almenau ci tie, Okcidente, en Pomac, sur la bordo de la rivero Cornet, kie oni kunportas la pistolon ne kiel ornamajeton. Gi estis inkrustita per perlamoto, blue-nigra, malgranda, ripetpafa pistolo, kun ornam-cizelajo cirkau ties tubo.
Fred Bulkin vere satis eksplutati la malfortan flankon de siaj gaastoj, se tiuj por gluto da drinkajo, manke de mono, malaltpreze prodigacis ies sian havajon, sed li ne bezonos tian urban objekton, utilan por nenio.
— Vi estas senkora hundo, Bulkin!
— Nur ne karakterizu min, Austin: multe pli da sango gluigas al via mano, ol malpurajo.
Eble Bulkin, la gestejestro estis kuraga homo, se li parolis tiel kun Austin Long, car tiu estis proksimume du metrojn alta, largsultra fortikulo, kun tia vizago, kian oni vidas nur en la songo, kiam oni vespermangis tro multe. La kruda, striktakapa, brutala sovageco sidis sur liaj ciuj trajtoj.
Bruklin ne estis malkuragulo, tamen li estintus pli milda kun tiu homo, se li ne estus fidinta sian specialan situacion, kiun li guis kiel la drinkejmastro de urbeto Pomac, rilate la plej timitajn rabistojn de la montara regiono.
— Domage pro la klopodo, Austin. Mi ne donos al vi krediton, kaj mi ne bezonos tiun fatrason. Punkto!
— Hundo! Vi scias, ke mi perdis mina ciun monon ci tie pro via malbenita ruleto, tamen vi devus doni gluton da drinkajo por ducent dolaroj, vi, avo de diablo…
— Mi ne donos. Cu eble vi estus bedaurinta min, se vi estus gajninta?
Kvar gastoj sidis en la ejo, kiuj paroladis indiferente, kaj ankau la drinkejmastro rigardis la grandegulon unuanime. Tiu flegmo tute elcerpis la paciencon de Austin.
— Kiel?! — li hurlis. — Cu vi amuzas vin pri mi? Cu vi pensas, car vi estas civitanoj en Pomac, tial vi jam povas permesi al vi cion?!!
– Cu vi volas interbatadi? — demandis Bulkin.
— Tio ne estas vi afero!.. — Kaj li turnis sin al la gastoj. — Mi povus displatigi vin per unu mano, kaj mi faros tion, se vi ne pagos kelkajn glutojn da drinkajo por la amikeco de Austin Long, vi, grasiginta, malkuragaj hundoj.
Li preskau frenezigis pro la sopiro al la alkoholajo. Liaj okuloj kongeste ruligis, kaj li spiregis kun duone malfermita buso.
Iu gasto ekstaris kaj rigardis al la pordo. Kelkaj homoj palpebrumis al siaj krugoj, kvazau ili volus kasigi sub la tablo.
— Nur bonvolu! — diris Bulkin. — Vi povas interbatadi, sed mi estas scivola, kiel opinios la
Kiu?…
Momenton li rigardis stulte.
— Suficas el tio — kriis iu gasto — , ni diros al la
Austin tiris sian kolon inter siajn sultrojn kaj diris embarasite:
— Nu… cu nek serci mi povas… kun vi?… Kiun mi batis jam en Polmac?
La grandegulo mirinde malsovagigis pro la nura mencio de la nomo de la
— Vi scias, Fred… — li balbutacis.
— Mi scias tion, ke vi estas fia, kverelema rabisto! — interrompis Bulkin lian vorton, kun la reveninta aplombo de la trankviligintaj homoj. — Ni ne toleros plu viajn insultojn. Ciu scias en Usono, ke la
— Nu… do… — grumblis la malsovagiginta grandegulo — sekan fojon mi estos multe pli singardema… Nu…
— Mi proponas tion — aldonis fiere la magra cevalbredisto, kiun Austin povintus facile ekbati per sia manplato. — Ni ne satas tiajon.
— Mi volis nur gluton da drinkajo por tiu pistolo… Ni jetu kubojn, kaj se mi malgajnos, vi ricevos la pistolon. Se mi gajnos, vi donos al mi kvar glasojn da viskioj…
La drinkejmastro kracis.
— Mi ne okupigas pri tiaj negocoj.
— Mi vetos kun li!
Nova gasto estis la interrompinto. Li envenis silente kaj audis la lastajn vortojn de la grandegulo.
— Mi vetos kun li! Se mo gajnos, la pistolo estos la mia, se mi perdos, vi povas mendi tri-kvar glasojn da brando je mia konto. Come on!
La nova gasto ne havis pli ol dudek du jarojn. Lia stranga, lentuga, infaneca vizago memorigis pri saga vulpteriero. Li vetis sin kiel kaubojo, iom dande. Li ligis rugan, sillkan tukon surper sian kvadratitan, buntan cemizon, kaj argentaj butonoj ornamis liajn lidajn pojnosirmilojn, li tenis en sia mano largrandan sombreron. Laj kolbo de pistolo Colt elsovigis el lia revolverujo.
Li aspektis apud la grandega homo, kiel ia infano.
— Cu vi… do… volas ludi? … jetkubojn?…
— Se vi persistos pri via tre estimatan proponon, rilate ankau min, tiam jes.
Austin okulmezuris malestime la ridetantan junulacon.
— Kiu vi estas?
— Bill Teksaso.
— Kia Bill?…
— Bill Teksaso. Miaj estimantoj nomas min tiel. Mi havas multe da estimantoj en Teksaso, car mi estas kara kaj bonvolema knabo. Je mia vorto.
“Li estas frenezulo”, pensis multaj homoj el la ceestantoj.
Li rigardis al la bruta Austin-on kun siaj serena vulpteriera rikanon kaj grandaj, nigraj okuloj, kvazau li atendus rekonon. Sed tiu nur grumblis ion malbonhumore.
— Kiel vi nomigas? — demandis la knabo.
Sur la vizago de Austin aperis groteska rikano. Li sciis bone, ke tiu dando paligos audinte lian nomon.
— Mi estas Austin Long.
Sed la junulo ne paligis audinte la nomon de la bandito.
— Cu vere — li demandis serene, kun gentila rekono. — Cu la fama rabisto? Cu persone?… Mi gojas, ke mi povis konatigi kun vi. Kiel vi fartas?
— Per la sesp…
Li tamen ne blasfermis. La sopiro al la alkoholajo venkis en li la akumuligintan pasio de la interbatado. Sed li preskau kun vera gojo estus atakinta tiun homon, li ja ne logas en Pomac, do nek la stulta promeso de la
— Cu do vi volas ludi jetkubojn kun mi… gajnonte… tiun… pistolon…?
— Jes… Gi estas bela objekteto. Kaj mi preferas ciun muzikinstrumenton. Ankau la tiel malgrandan fluton.
Iu ridis, kaj tio incitis la rabisto ec pli.
— Nu, ek do…!
