Voormalige medewerkers van het nu opgeheven ministerie van politieke vorming, hoewel ik betwijfel of een van hen gemist zou hebben. Ze werden altijd getraind door de afdeling van Negri. Een of andere ontevreden Vor die vindt dat hij te kort is gedaan bij de recente machtswisseling. Elke gek die aan wapens kan komen en snelle roem wil vergaren als jager op groot wild… Zal ik verder gaan?’
‘Alsjeblieft niet. Maar hoe zit het met vandaag? Als de vraag naar een mogelijk motief te veel verdachten oplevert, hoe zit het dan met de methode en de gelegenheid?’
‘Op dat gebied hebben we wel iets om mee aan de slag te gaan, hoewel te veel ervan negatief bewijs is. Zoals ik al zei, het was een zeer gestroomlijnde aanslag. Degene die hem gepland heeft, moet over een bepaalde kennis hebben beschikt. Vanuit die invalshoek zullen we aan het werk gaan.’
Het was de anonimiteit van de moordaanslag die haar het meest dwarszat, besloot Cordelia. Als de moordenaar iedereen kon zijn, werd de neiging om iedereen te verdenken overweldigend groot. Paranoia leek hier wel een besmettelijke ziekte, Barrayaranen staken elkaar aan. Maar de gebundelde krachten van Negri en Illyan zouden wel snel wat concrete feiten boven water weten te krijgen. Ze pakte al haar angsten stevig samen in een heel klein hoekje in haar maag en sloot ze daar weg. Naast haar kind.
Vorkosigan hield haar die nacht dicht tegen zich aan, opgerold in de ronding van zijn gedrongen lichaam, maar hij zocht geen seksuele toenadering. Hij hield haar alleen maar vast. Het duurde uren voordat hij in slaap viel, ondanks de pijnstillers, die zijn blik glazig maakten. Zij viel pas in slaap nadat hij dat ook had gedaan. Zijn gesnurk kalmeerde haar uiteindelijk. Er viel niet veel te zeggen. Ze
VIJF
De dienstdoende bewakers, die toch al de natuurlijke neiging hadden om op te schrikken bij plotselinge geluiden, waren nerveus en prikkelbaar, afgezien van een paar jeugdiger types die probeerden een feestje te bouwen met een paar voetzoekers die ze binnen de muren afstaken. Ze werden apart genomen door de commandant van de bewaking en kwamen pas veel later weer te voorschijn, bleek en ineengekrompen, om zich snel uit de voeten te maken. Later zag Cordelia hen vuilnis verslepen onder toezicht van een sardonisch grijnzend dienstmeisje, terwijl een keukenhulpje en de tweede kok vrolijk het huis uithuppelden voor een onverwachte vrije dag. De verjaardag van de keizer was een veranderlijke feestdag. Het enthousiasme waarmee de Barrayaranen zich op de dag stortten, leek niet te worden ontmoedigd door het feit dat het, vanwege de dood van Ezar en de troonsbestijging van Gregor, dit jaar de tweede keer was dat ze die zouden vieren. Cordelia sloeg een uitnodiging af om een grote wapenschouw bij te wonen die Arals hele ochtend opslokte, en koos ervoor in plaats daarvan fris te blijven voor de gebeurtenis van de avond, de gebeurtenis van het jaar, begreep ze, het bijwonen van het verjaardagsdiner van de keizer in de keizerlijke residentie. Ze verheugde zich erop om Kareen en Gregor weer te zien, hoe kort dat misschien ook zou zijn. Ze wist in elk geval zeker dat ze correct gekleed was. Vrouwe Vorpatril, die beschikte over zowel een uitstekende smaak als een grotere ervaring op het gebied van Barrayaraanse positiekleding, had medelijden gekregen met Cordelia’s culturele verbijstering en zichzelf aangeboden als deskundige inheemse gids.
Als resultaat daarvan droeg Cordelia vol zelfvertrouwen een perfect gesneden bosgroene zijden jurk die vanaf de schouders tot aan de vloer uitwaaierde, met een open vest erover van dik ivoorkleurig fluweel. Er werden echte bloemen in bijpassende kleuren in haar roodbruine haar gestoken door de echte, levende kapper die ook door Alys gestuurd was. Net als van hun openbare plechtigheden maakten de Barrayaranen ook van hun kleding een soort volkskunst, net zo bewerkelijk als de Betaanse lichaamsbeschildering. Van Aral werd Cordelia niet veel wijzer — zijn gezicht lichtte altijd op als hij haar zag — maar afgaande op de verrukte ‘oooh’s’ van het vrouwelijke personeel van graaf Pjotr had het kleedteam van Cordelia zichzelf overtroffen. Terwijl ze onder aan de wenteltrap in de hal stond te wachten, streek ze het voorpand van groene zij heimelijk glad over haar buik. Iets meer dan drie maanden van stofwisseling in de hoogste versnelling, en daar had ze alleen nog maar een knobbel ter grootte van een grapefruit aan overgehouden. Er was zoveel gebeurd sinds halverwege de zomer, dat ze het gevoel had dat haar zwangerschap sneller zou moeten vorderen om de gebeurtenissen bij te houden. Ze bromde zacht een bemoedigende mantra in de richting van haar buik: groei, groei, groei… Ze begon er nu tenminste ook zwanger uit te zien, in plaats van zich alleen maar uitgeput te voelen. Aral deelde haar nachtelijke fascinatie met de voortgang en voelde zacht met gespreide vingers, tot nu toe zonder succes, naar de vederlichte fladderingen van beweging onder haar huid. Nu verscheen Aral zelf, samen met luitenant Kodelka. Ze waren allebei grondig geschrobd, geschoren, geknipt en gekamd, en waren oogverblindend in hun ceremoniele keizerlijke rood-met-blauwe uniformen. Graaf Pjotr voegde zich bij hen in het uniform dat Cordelia hem had zien dragen bij de zitting van de voltallige Raad, bruin met zilver, een blinkender versie van de livrei van zijn wapendragers. Alle twintig wapendragers van Pjotr vervulden vanavond een of andere officiele functie en waren al de hele week door hun opgewonden commandant tot nauwkeurige voorbereidingen aangezet. Droesjnakovi, die Cordelia vergezelde, droeg een eenvoudiger gewaad in Cordelia’s kleuren, zorgvuldig ontworpen om snelle bewegingen mogelijk te maken en wapens en comlink te kunnen verbergen.
Nadat iedereen elkaar even had bewonderd, dromden ze door de dubbele voordeur naar de wachtende grondmobielen. Aral hielp Cordelia persoonlijk haar voertuig in en stapte toen achteruit. ‘Dan zie ik je daar, lieverd.’
‘Wat?’ Ze draaide razendsnel haar hoofd om. ‘O. Dus die tweede mobiel… is er niet alleen vanwege de grootte van de groep?’ Arals mond verstrakte een tikje. ‘Nee. Het lijkt me… verstandiger als we vanaf nu in verschillende voertuigen reizen.’
‘Ja,’ zei ze zacht. ‘Natuurlijk.’
Hij knikte en draaide zich om. Wat een rotplek was dit toch. Weer werd er een hap uit hun leven genomen, uit haar hart. Ze hadden nog maar zo weinig tijd samen dat zelfs het verlies van een klein beetje pijn deed.
Graaf Pjotr zou blijkbaar Arals vervanger zijn, voor vanavond in elk geval; hij kwam naast haar zitten. Droesjnakovi ging tegenover hen zitten en de kap werd gesloten. De mobiel zoefde geluidloos de straat in. Cordelia keek over haar schouder in een poging Arals mobiel te zien, maar die was te ver achter hen om er zelfs maar een glimp van te kunnen opvangen. Met een zucht ging ze recht zitten. De zon ging geel onder in een grijze wolkenbank en er begonnen lichtjes te gloeien in de koele, vochtige herfstschemering, waardoor de stad een sombere, melancholieke sfeer kreeg. Een rauw straatfeest — ze passeerden er verscheidene — was misschien nog niet zo’n slecht idee. De feestvierders deden Cordelia denken aan primitieve aardbewoners die op pannen sloegen en geweren afvuurden om de draak weg te jagen die de eclipserende maan opat. Deze vreemde herfstsomberheid kon een onvoorzichtige ziel opslokken. Gregors verjaardag was goed getimed.
Pjotrs knobbelige handen speelden met een bruin zijden zakje met het wapen van Vorkosigan er in zilver op geborduurd. Cordelia keek er met belangstelling naar. ‘Wat is dat?’
Pjotr glimlachte een beetje en gaf het aan haar. ‘Goudstukken.’ Nog meer volkskunst; het zakje en zijn inhoud waren een genot voor de tastzin. Ze streelde de zijde, bewonderde het borduurwerk en schudde er een paar glanzende bewerkte schijfjes uit op haar hand. ‘Mooi.’ Voor het einde van de tijd van de Afzondering was goud van grote waarde geweest op Barrayar, herinnerde Cordelia zich gelezen te hebben. Voor haar Betaanse geest betekende ‘goud’ zoiets als ‘metaal dat soms bruikbaar is in de elektronica-industrie’, maar volken uit vroeger tijden hadden er een hele symboliek aan opgehangen. ‘Betekent dit iets?’
‘Ha! Nou en of. Het is het verjaardagscadeau voor de keizer.’ Cordelia stelde zich voor hoe de vijfjarige Gregor met een zakje met goud zou spelen. Afgezien van het bouwen van torens en misschien oefenen met tellen, was het moeilijk te bedenken wat de jongen ermee kon doen. Ze hoopte dat hij voorbij de leeftijd was dat hij alles in zijn mond stopte, want die schijfjes hadden precies het juiste formaat om een kind in te laten stikken. ‘Hij zal er vast heel blij mee zijn,’ zei ze een beetje aarzelend.
Pjotr grinnikte. ‘Je hebt geen idee waar dit over gaat, he?’ Cordelia zuchtte. ‘Dat heb ik bijna nooit. Breng
