De planeet Barrayar

van Miles wist, wie heeft hem er dan over verteld? Kareen, misschien, toen ze besloot met hem samen te werken?’ Droesjnakovi keek ontdaan bij deze suggestie.

Aral zei: ‘Misschien speelt Vordarian een spelletje met ons. Misschien hield hij de replicator al die tijd achter de hand, voor wanneer hij een nieuw pressiemiddel nodig zou hebben.’

‘Onze zoon. Achter de hand,’ verbeterde Cordelia. Ze keek strak in die grijze ogen die maar half hier waren en probeerde hem met haar gedachten te dwingen haar te zien. ‘We moeten hierover praten.’ Ze trok hem mee de gang door naar de dichtstbijzijnde kamer waar ze rustig konden zitten, een vergaderzaaltje voor de artsen, en deed de lampen aan. Gehoorzaam ging hij aan tafel zitten, met Ko naast zich, en wachtte op haar. Ze ging tegenover hem zitten. Tot nu toe hebben we altijd aan dezelfde kant gezeten… Droe stond achter haar. Aral keek haar behoedzaam aan. ‘Ja, Cordelia?’

‘Wat speelt zich afin je hoofd?’ wilde ze weten. ‘Waar staan we, in deze kwestie?’

‘Ik… heb spijt. Achteraf gezien. Spijt dat ik niet eerder een inval heb laten doen. De residentie is nu een vesting waarin je veel moeilijker doordringt dan in het militaire hospitaal, hoe gevaarlijk een overval op het KeiMil ook geweest zou zijn. Maar toch… kon ik niet anders dan die keuze maken. Als ik de mannen in mijn eigen staf vraag af te wachten en in angst te blijven zitten, kan ik geen mensenlevens op het spel zetten en middelen aanwenden voor mijn persoonlijke belang. De… positie van Miles gaf mij de kracht om hun loyaliteit te vragen ondanks de druk die Vordarian uitoefende. Ze wisten dat ik hun en de hunnen niet vroeg een risico te lopen dat ik zelf niet wilde delen.’

‘Maar nu is de situatie veranderd,’ bracht Cordelia naar voren. ‘Nu delen jullie niet meer hetzelfde risico. Hun familieleden hebben alle tijd van de wereld. Miles heeft maar zes dagen, min de tijd die wij hierover discussieren.’ Ze voelde die klok tikken, in haar hoofd. Hij zei niets.

‘Aral… wat voor gunst heb ik ooit van je gevraagd, van de macht die jij door je functie hebt, in al onze tijd hier?’

Een droevig half lachje trok over zijn lippen en verdween weer. Zijn blik rustte nu volledig op haar. ‘Niets,’ fluisterde hij. Ze zaten allebei gespannen naar elkaar toe gebogen; hij met zijn ellebogen op tafel en zijn handen onder zijn kin, zij met haar handen plat voor haar op het tafelblad, beheerst. ‘Ik doe het nu.’

‘Nu,’ zei hij na een lange aarzeling, ‘is een uiterst gevoelig tijdstip, gezien de hele strategische situatie. We voeren op dit moment geheime onderhandelingen met twee van Vordarians hoogste bevelhebbers om hem te verraden. De ruimtetroepen staan op het punt zich uit te spreken. Nog even en we kunnen Vordarian verslaan zonder een grote veldslag.’

Cordelia’s aandacht werd net lang genoeg afgeleid om zich af te vragen hoeveel van Vorkosigans bevelhebbers op dit moment geheime onderhandelingen voerden om hen te verraden. De tijd zou het leren. Tijd.

Vorkosigan vervolgde: ‘Als… als we deze onderhandelingen uitkomen zoals ik zou willen, zullen we in een positie zijn om de meeste gijzelaars te redden met een grote verrassingsoverval, vanuit een richting die Vordarian niet verwacht.’

‘Ik vraag niet om een grote overval.’

‘Nee. Maar ik zeg je dat een kleine overval, vooral als die misloopt, het succes van de grotere, volgende actie ernstig in gevaar kan brengen.’

‘Kan.’

‘Kan.’ Hij hield zijn hoofd een beetje schuin om de onzekerheid toe te geven.

‘Wanneer?’

‘Over ongeveer tien dagen.’

‘Dat is niet snel genoeg.’

‘Nee. Ik zal proberen de zaak te versnellen. Maar je moet begrijpen dat als ik deze kans, deze timing verknoei, er misschien duizenden mensen met hun leven moeten betalen voor mijn vergissing.’ Dat begreep ze heel goed. ‘Oke. Stel je voor dat we de legers van Barrayar er voorlopig even buiten laten. Laat mij gaan. Met misschien een of twee mannen in uniform, en in het diepste, echt allerdiepste, geheim. Een volledig particuliere inspanning.’

Hij sloeg met zijn vlakke handen op tafel en protesteerde: ‘Nee! God, Cordelia!’

‘Twijfel je aan mijn competentie?’ vroeg ze dreigend. Ik in elk geval wel. Maar dit was niet het moment om dat toe te geven. ‘Is dat “lieve kapitein” van je alleen een troetelnaampje voor een troeteldier, of meen je het?’

‘Ik heb je uitzonderlijke dingen zien doen…’ Je hebt me ook plat op mijn gezicht zien gaan, dus? ‘… maar je bent niet vervangbaar. God. Daar zou ik echt definitief gek van worden. Om af te wachten, niet te weten…’

‘Dat vraag je anders wel van mij. Om af te wachten zonder iets te weten. Dat vraag je elke dag van mij.’

‘Jij bent sterker dan ik. Jij bent ongelooflijk sterk.’

‘Vleiend. Niet overtuigend.’

Zijn gedachten cirkelden om de hare heen; ze kon het zien in zijn messcherpe blik. ‘Nee. Je gaat er niet in je eentje op af. Dat verbied ik, Cordelia. Onder geen voorwaarde. Zet het maar uit je hoofd. Ik kan jullie niet allebei op het spel zetten.’

‘Dat doe je. Hiermee.’

Hij klemde zijn mond dicht en liet zijn hoofd hangen. De boodschap was ontvangen en begrepen. Kodelka, die ongerust naast hem zat, keek ontsteld van de een naar de ander. Cordelia voelde de druk van Droe’s hand, wit van spanning op de rugleuning van haar stoel. Vorkosigan zag eruit als iets dat tussen twee grote stenen fijngemalen werd; ze had niet de wens om hem tot poeder vermalen te zien. Zo meteen zou hij haar vragen haar woord te geven dat ze de basis niet zou verlaten, dat ze niets zou ondernemen.

Ze opende haar hand en legde die met de palm naar boven op het tafelblad. ‘Ik zou een andere keuze maken. Maar niemand heeft mij benoemd tot regent van Barrayar.’

De spanning liep met een zucht uit hem weg. ‘Dat komt door een gebrek aan verbeeldingskracht.’

Een algemene tekortkoming van Barrayaranen, lieveling.

Toen ze terugliep naar Arals appartement, kwam Cordelia graaf Pjotr tegen in de gang, die zich juist van hun deur afkeerde. Hij zag er heel anders uit dan de uitgeputte, verwilderde man die ze voor het laatst had gezien op een bergpad. Nu droeg hij het soort stemmige kleding voor de hogere klassen dat favoriet was bij gepensioneerde Vor-heren en oudere keizerlijke ministers: een keurige broek, glanzende halfhoge laarzen en een rijkelijk bewerkte tuniek. Bothari doemde naast hem op, weer gekleed in zijn officiele bruin-met-zilveren livrei. Bothari droeg een dikke overjas over zijn arm, waaruit Cordelia opmaakte dat Pjotr zojuist binnen was komen waaien van zijn diplomatieke missie naar een mededistrictsgraaf in de winterse streek ten noorden van Vordarians gebied. Vorkosigans mensen leken nu inderdaad te kunnen gaan en staan waar ze wilden, buiten de kern van het door Vordarian bezette gebied.

‘Ah. Cordelia.’ Pjotr gaf haar een vormelijk, voorzichtig knikje, en heropende de vijandelijkheden hier niet. Dat vond Cordelia prima. Ze wist niet zeker of ze nog wel vechtlust had in haar gekwelde hart. ‘Goedendag, meneer. Was uw reis succesvol?’

‘Dat was hij zeker. Waar is Aral?’

‘Naar de inlichtingendienst, geloof ik, om met Illyan te overleggen over de nieuwste rapporten uit Vorbarr Sultana.’

‘O? Wat is er gebeurd?’

‘Kapitein Vaagen is opgedoken. Hij was half bewusteloos geslagen, maar hij heeft toch op een of andere manier uit de hoofdstad hier weten te komen. Blijkbaar is het eindelijk tot Vordarian doorgedrongen dat hij nog een gijzelaar had. Zijn troepen hebben de baarmoederreplicator met Miles erin weggehaald uit het KeiMil en naar de keizerlijke residentie gebracht. We zullen er binnenkort wel meer van hem over horen, maar hij heeft ongetwijfeld gewacht zodat we eerst van het verhaal van kapitein Vaagen konden genieten.’ Pjotr wierp zijn hoofd in zijn nek en stootte een scherpe, bittere lach uit. ‘Dat is nog eens een loos dreigement.’

Cordelia ontspande haar kaak lang genoeg om te vragen: ‘Hoe bedoelt u, meneer?’ Ze wist precies hoe hij dat bedoelde, maar ze wilde hem tot de grens zien gaan. Voor den dag ermee, verdomme. Gooi het er maar uit.

Zijn mond vertrok: een halve frons, een halve glimlach. ‘Ik bedoel dat Vordarian het huis Vorkosigan