dolaczyc do naszej grupy, poprosimy o podpisanie przysiegi o zachowaniu tajemnicy. Dopiero potem zostanie pan wprowadzony w szczegoly.
– Nie widze zadnych problemow z podpisaniem oswiadczenia, jezeli nie lamie przy tym prawa – powtorzyl swe zastrzezenie doktor Anderson.
– Doskonale. – Raymond odstawil filizanke z kawa na biurko, aby miec wolne rece. Goraco wierzyl, ze odpowiednie gestykulowanie ma niezwykle znaczenie dla wywarcia wrazenia. Na poczatek przywolal wspomnienie swojego przypadkowego spotkania sprzed siedmiu lat z Kevinem Marshallem, ktory na krajowej konferencji wyglosil niemal nie zauwazony referat na temat homologicznych transpozycji chromosomowych fragmentow pomiedzy komorkami.
– Homologiczne transpozycje? – zapytal Waller. – A co to, u diabla, takiego? – Medycyne skonczyl jeszcze przed rewolucja biomolekularna, wiec terminy brzmialy dla niego zupelnie obco.
Raymond cierpliwie wyjasnil, w czym rzecz, poslugujac sie przykladem krotkiego ramienia chromosomu szostego.
– Wiec ten Kevin Marshall opracowal sposob na pobieranie kawalka chromosomu z jednej komorki i wymienienie go z analogicznym kawalkiem analogicznego chromosomu w innej komorce – powtorzyl Waller, jakby sprawdzajac, czy dobrze zrozumial.
– W rzeczy samej – potwierdzil Raymond. – Dla mnie bylo to jak objawienie. Natychmiast dostrzeglem mozliwosci klinicznego zastosowania. Nagle pojawila sie mozliwosc tworzenia immunologicznego duplikatu osobnika. Jestem pewien, ze zdaje pan sobie sprawe, iz krotkie ramie chromosomu szostego zawiera zespol odpowiedzialny za zgodnosc tkankowa.
– Cos jak blizniak jednojajowy – powiedzial Waller z rosnacym zainteresowaniem.
– Nawet lepiej niz blizniak. Immunologiczny duplikat jest tworzony w odpowiednich rozmiarow zwierzeciu z gatunku, ktorego zycie mozna w razie potrzeby poswiecic. Niewielu ludzi mogloby liczyc na to, ze ich brat lub siostra poswieci sie w razie potrzeby.
– Dlaczego tego nie opublikowano? – zapytal Waller.
– Doktor Marshall oczywiscie pragnie opublikowac wyniki swoich badan, ale sa jeszcze pewne detale, ktore musi opracowac, zanim zdecyduje sie na ich ujawnienie. Do wygloszenia referatu zostal zmuszony przez szefa swojego wydzialu. Szczesliwie dla nas! Po referacie i krotkiej dyskusji podszedlem do niego i zaproponowalem prywatne spotkanie. Nie bylo latwo i tym, co go ostatecznie przekonalo, byla obietnica zbudowania dla niego laboratorium marzen, bez jakichkolwiek ingerencji swiata akademickiego. Zapewnilem go, ze bedzie mial dostep do kazdego urzadzenia, jakiego zapragnie.
– Macie takie laboratorium? – zapytal Waller.
– Nie w tej chwili – przyznal Raymond. – Kiedy tylko otrzymalem jego zgode, skontaktowalem sie z pewnym miedzynarodowym gigantem w zakresie biotechnologii, dopoki nie zdecyduje sie pan przylaczyc do naszego projektu, firma pozostanie anonimowa, i udalo mi sie, choc z trudnosciami, sprzedac pomysl nadania calemu zagadnieniu wymiaru komercyjnego.
– I jak to dziala?
Raymond pochylil sie w swym krzesle i spojrzal prosto w oczy Wallera.
– Za pieniadze tworzymy duplikat immunologiczny klienta. Jak moze sobie pan latwo wyobrazic, cena jest znaczna, lecz niewygorowana dla tych, ktorzy sie na to decyduja. Klient musi wplacac roczne honorarium, ktore pokrywa koszty utrzymania jego duplikatu.
– Cos jak wpisowe, a pozniej raty – stwierdzil Waller.
– Tak, tak tez mozna to widziec – przytaknal Raymond.
– W jaki sposob ja bym z tego skorzystal?
– Na mnostwo sposobow. Ten interes dziala na zasadzie piramidy. Za kazdego klienta, ktorego pan zwerbuje, placimy procent, nie tylko z wpisowego, ale z corocznie wnoszonej oplaty. Dodatkowo upowaznimy pana do rekrutacji nastepnych lekarzy takich jak pan, z kurczaca sie liczba pacjentow, ale majacych ciagle kontakt z osobami zatroskanymi o swoje zdrowie i jednoczesnie dostatecznie bogatymi, aby placic gotowka. Od kazdego zwerbowanego lekarza placimy procent z jego honorarium. Wyjasnie to na przykladzie: jezeli przystapi pan do nas, to doktor Levitz, ktory pana zarekomendowal, bedzie otrzymywal swoj udzial od kazdego pacjenta skierowanego na zabieg przez pana. Nie trzeba byc ksiegowym, zeby zrozumiec, ze przy niewielkim wysilku uzyska sie znaczace przychody. Dla dodatkowej zachety moge dodac, ze korzystamy z goscinnosci innego kraju, wiec pieniadze sa wolne od podatku w Stanach.
– Po co zachowywac to w sekrecie?
– Z oczywistych powodow, jesli chcemy utrzymac zagraniczne konta. A co do calosci programu, mamy tu do czynienia z delikatnym problemem etycznym. Tymczasem firma, ktora umozliwia realizacje przedsiewziecia, jest niezwykle czula na punkcie zlej prasy. Szczerze powiedziawszy, uzycie organow zwierzecych do transplantacji uraza uczucia niektorych ludzi, a bezwzglednie chcemy uniknac kontaktow z bojownikami o prawa zwierzat. Poza tym to kosztowna operacja i korzysci medyczne z niej plynace dostepne sa tylko dla waskiego grona zamoznych osob. Gwalcimy wiec zasade rownosci.
– Moge sie dowiedziec, ilu ludzi jest wlaczonych w przedsiewziecie? – zapytal Waller.
– Lekarzy czy pozostalych osob?
– Poza lekarzami.
– Okolo setki.
– Czy ktos skorzystal juz z uslug?
– Czterech pacjentow. Przeszczepiono dwie nerki i dwie watroby. Wszystkie zabiegi poszly znakomicie, bez koniecznosci stosowania specjalnych lekow i bez sladow odrzucenia. I, jesli moge dodac, otrzymalismy pewna dodatkowa sume za transplantacje, z ktorej procent przypadl takze lekarzom.
– Ilu lekarzy weszlo do spolki?
– Niespelna piecdziesieciu. Na poczatku rekrutacja szla nam wolno, ale teraz przyspieszamy.
– Od jak dawna realizowany jest program?
– Od okolo szesciu lat. Poniesiono spore wydatki i olbrzymi wysilek, lecz teraz zaczyna sie to zwracac z nawiazka. Powinienem panu uswiadomic, ze wlacza sie pan do naszej grupy stosunkowo wczesnie, wiec rozbudowana piramida przyniesie panu olbrzymie zyski.
– Brzmi to wszystko interesujaco – stwierdzil Waller. – Dodatkowy dochod moglbym zainwestowac w upadajaca praktyke. Musze cos zrobic, bo inaczej strace gabinet.
– Bylaby wielka szkoda – zauwazyl Raymond.
– Moge przez dzien lub dwa zastanowic sie nad odpowiedzia?
Raymond wstal. Doswiadczenie podpowiadalo mu nastepne posuniecie.
– Alez oczywiscie. Proponowalbym nawet skontaktowac sie z doktorem Levitzem. To w koncu on pana rekomendowal i bardzo cieszyl sie z naszego spotkania.
Piec minut pozniej Raymond wyszedl i skierowal sie na poludnie. Spacer sprawial mu prawdziwa przyjemnosc. Nad glowa mial czyste niebo, wdychal swieze powietrze przesycone zapachem wiosny i czul sie, jakby caly swiat mial pod stopami. Zawsze tak sie czul, kiedy radosc z zakonczonej sukcesem rekrutacji pobudzala wydzielanie adrenaliny. W tej chwili nawet nieprzyjemnosci dwoch ostatnich dni staly sie nieistotne. Przyszlosc malowala sie w jasnych, obiecujacych barwach.
Niespodziewanie pojawilo sie przeczucie nadciagajacego nieszczescia. Zauroczony dopiero co osiagnietym sukcesem Raymond wszedl niemal prosto pod kola jadacego autobusu miejskiego. Ped powietrza doslownie zdmuchnal kapelusz z jego glowy, a brudna woda spod kol obryzgala przod kaszmirowego plaszcza.
Raymond cofnal sie gwaltownie, oszolomiony naglym obrazem przerazajacej smierci, o ktora otarl sie o wlos. Nowy Jork znowu okazal sie miastem uderzajacych skrajnosci.
– Co, chlopie, w porzadku? – zapytal jakis przechodzien i podal Raymondowi nieco zdefasonowany kapelusz.
– Tak, swietnie, dziekuje – odpowiedzial. Pochylil sie i spojrzal na plaszcz. Ciarki przeszly mu po grzbiecie. Caly epizod zdawal sie nabierac metaforycznego charakteru, przywolal niepokoj spowodowany niefortunna historia Franconiego. Bloto przypomnialo mu o ukladzie zawartym z Vinniem Dominickiem.
Czujac, ze zostal skarcony, z wieksza uwaga podjal kolejna probe przejscia na druga strone ulicy. Zycie nioslo ze soba tyle zagrozen. Kiedy szedl w strone Szescdziesiatej Czwartej Ulicy, zaczal sie niepokoic o dwa pozostale przypadki transplantacji. Nigdy nie przyszlo mu do glowy, ze sekcja zwlok moglaby zagrozic projektowi. Dopiero
