upiorow przeszlosci izraelsko-palestynskiej.
– Kiedy moge wyjsc?
– Odbierze pana przedstawiciel panskiego rzadu.
– Chcialbym sie przebrac. Czy moge odzyskac walizke?
– Nie.
Peterson wstal, poprawil krawat i przygladzil dlonmi wlosy. Gabrielowi przyszlo do glowy, ze mezczyzni czesto uwazaja takie czynnosci za zbyt intymne, aby je wykonywac w obecnosci innych mezczyzn. Szwajcar podszedl do drzwi i zapukawszy w nie, czekal, az straznik odrygluje zamek.
– Nie lubie mordercow, panie Allon. Zwlaszcza jesli zabijaja na zlecenie rzadu. Jednym z warunkow panskiego zwolnienia jest to, ze panska noga juz nie postanie w Szwajcarii. Jesli pan tu wroci, osobiscie dopilnuje, aby nigdy pan stad nie wyjechal.
Drzwi sie otworzyly. Peterson, zanim wyszedl, jeszcze raz spojrzal na Gabriela.
– Bardzo mi przykro z powodu tego, co spotkalo panska zone i syna w Wiedniu. Zycie z takimi wspomnieniami nie moze byc lekkie. Mysle, ze niekiedy zaluje pan, ze to oni byli w tym samochodzie, a nie pan. Zegnam, panie Allon.
Poznym popoludniem Peterson w koncu zmusil sie do wypuszczenia Gabriela z celi. Sierzant Baer eskortowal go w calkowitej ciszy, jakby Gabriel szedl na szubienice, a nie na wolnosc. Baer zwrocil mu walizke, przybory do konserwacji oraz gruba, jasno-miodowa koperte z rzeczami osobistymi. Gabriel przez dluzsza chwile odtwarzal w pamieci liste swoich drobiazgow. Baer zerknal na zegarek, jakby sie spieszyl do pilniejszych zajec. Ubrania w walizce zostaly wyrzucone, przeszukane i pospiesznie upchniete z powrotem. W srodku ktos rozlal flakon rozpuszczalnika. Baer wzruszyl ramionami – Prosze wybaczyc, drogi panie, lecz takie rzeczy sie zdarzaja, jesli ktos zadziera z policja.
Na zamglonym podworzu stal czarny mercedes, otoczony szescioma oficerami w cywilu. W oknach okolicznych budynkow stali policjanci i sekretarki, ktorzy chcieli przyjrzec sie wyprowadzanemu izraelskiemu skrytobojcy. Kiedy Gabriel podchodzil do samochodu, otworzyly sie jego tylne drzwi i ze srodka buchnal klab dymu papierosowego. Jeden rzut oka na pograzona w polmroku kanape wystarczyl, aby Gabriel domyslil sie, kto jest pasazerem mercedesa.
Gabriel zatrzymal sie nagle, ku kompletnemu zaskoczeniu Baera. Potem niechetnie wsunal sie na tylne siedzenie. Baer zamknal drzwi i samochod natychmiast odjechal, slizgajac sie oponami po wilgotnych kocich lbach. Shamron nawet nie spojrzal na Gabriela. Wygladal przez okno, a jego mysli krazyly wokol kolejnej bitwy i nastepnej kampanii.
5
Aby dotrzec na lotnisko Kloten, musieli przejechac w poblizu Zurichbergu. Gdy mineli wzgorze, urocze wille pozostaly w tyle, a przed nimi rozpostarl sie rowninny krajobraz, przeciety wstega rzeki i brzydko okaleczony przerywanymi ciagami centrow handlowych. Popoludniowe slonce usilowalo przeniknac przez chmury. Poruszali sie waska, dwupasmowa droga. Ich sladem podazal samochod. Mezczyzna na fotelu pasazera mogl byc Peterson.
Ari Shamron przybyl do Zurychu oficjalnie, lecz ubral sie i zachowywal zgodnie ze starannie opracowana charakterystyka Herr Hellera, ktorego tozsamosc wykorzystywal podczas czestych podrozy po Europie. Herr Rudolf Heller kierowal Heller Enterprises Ltd., firma o miedzynarodowym kapitale, dysponujaca biurami w Londynie, Paryzu, Berlinie, Bernie i Nassau. Jego liczni krytycy mogliby stwierdzic, ze Heller Enterprises specjalizuje sie w morderstwach, niszczeniu, szantazowaniu i zdradzie. Heller Enterprises to przedsiebiorstwo wyznajace przestarzale zasady, twierdzili przeciwnicy. Bulwar Krola Saula powinien otrzasnac sie z marazmu i znalezc nowego szefa na nowe czasy. Herr Heller nie zamierzal jednak wypuscic z reki kluczy do gabinetu dyrektora zarzadzajacego. Dzierzyl je tak mocno, jak w imadle, i tylko nieliczni ludzie w Izraelu, miedzy innymi premierzy, mogli zebrac sie na odwage, aby mu je wyrwac.
Dla bractwa swoich zaufanych akolitow Shamron byl uosobieniem legendy. Niegdys Gabriel zaliczal sie do ich grona. Shamron okazal sie jednak takze klamca, niepoprawnym i niereformowalnym klamca. Lgal jak z nut, bo inaczej nie potrafil, i czesto oklamywal Gabriela. Przez pewien czas odnosili sie do siebie jak ojciec i syn. Ojciec coraz bardziej jednak przypominal czlowieka, ktory uprawia hazard, pije, a takze zbyt czesto zmienia kochanki, przez co jest zmuszony oklamywac wlasne dzieci. Gabriel znienawidzil go tak mocno, jak syn moze znienawidzic ojca.
– Co ty tu robisz? Dlaczego po prostu nie przyslales kogos z Biura w Bernie?
– Bo jestes zbyt wazny, aby cie powierzac komus z Biura. – Shamron zapalil kolejnego cuchnacego, tureckiego papierosa i energicznie zgasil zapalniczke. – Zreszta Herr Peterson i jego przyjaciele z Ministerstwa Spraw Zagranicznych zwolnili cie pod warunkiem, ze zjawie sie tu osobiscie. Szwajcarzy uwielbiaja na mnie wrzeszczec, kiedy jeden z naszych agentow wpada w tarapaty. Nie jestem pewien, z czego to wynika. Podejrzewam, ze w ten sposob wzmacniaja swoj kompleks wyzszosci i latwiej sie godza ze swoimi dawnymi grzechami.
– Kim jest Peterson?
– Gerhardt Peterson pracuje dla Wydzialu Analiz i Ochrony.
– Co to takiego, do cholery?
– Nowa nazwa szwajcarskiej sluzby bezpieczenstwa wewnetrznego. Instytucja Petersona zajmuje sie sprawami bezpieczenstwa panstwa, kontrwywiadem oraz inwigilacja obywateli szwajcarskich podejrzanych o szpiegostwo. Peterson to czlowiek numer dwa tego wydzialu. Nadzoruje wszystkie operacje.
– Jak go przekonales, aby mnie wypuscil?
– Udawalem potulnego Zyda. Tradycyjnie obiecalem, ze nie bedziemy prowadzili zadnych dzialan na terenie Szwajcarii bez wczesniejszego porozumienia z Herr Petersonem i jego przelozonymi ze szwajcarskiej sluzby bezpieczenstwa. Ponadto przekazalem mu informacje o pewnym szwajcarskim producencie broni, ktory na wolnym rynku sprzedaje terrorystom zapalniki do bomb. Zasugerowalem, aby sami sie zajeli tym problemem, zanim ktos inny wezmie sprawy w swoje rece.
– Zawsze masz asa w rekawie.
– Doswiadczenie mnie nauczylo, ze nigdy sie nie jest wystarczajaco dobrze przygotowanym.
– Zdawalo mi sie, ze twoja kadencja dobiegla juz konca.
– Miala dobiec pol roku temu, ale premier poprosil mnie o pozostanie na stanowisku. Biorac pod uwage obecna sytuacje na naszych terytoriach, obaj doszlismy do wniosku, ze to niedobra pora na zmiany kierownictwa przy Bulwarze Krola Saula.
Gabriel pomyslal, ze Shamron zapewne sam zorganizowal zamieszki. Czy istnieje lepszy sposob na to, aby dowiesc, ze jest sie niezastapionym? Nie, to niemozliwe. Nawet Shamron nie potrafilby tego zrobic.
– Moja propozycja sie nie zmienila.
– Jaka propozycja?
– Zastepca dyrektora wydzialu operacyjnego.
– Nie, dziekuje.
Shamron wzruszyl ramionami.
– Powiedz mi, co sie stalo. Chce wiedziec wszystko, od poczatku do konca.
Gabriel do tego stopnia nie ufal Shamronowi, ze zastanawial sie nad przedstawieniem skroconej i ocenzurowanej wersji wydarzen. Wychodzil z zalozenia, ze im mniej Shamron wie, tym lepiej. Uznal jednak, ze zmiana tematu rozmowy pozwoli im przynajmniej skoncentrowac sie na czyms innym niz odgrzewanie starych animozji. Opowiedzial wiec wszystko, krok po kroku, poczawszy od momentu swojego przybycia pociagiem nocnym z Paryza, a na aresztowaniu i przesluchaniach skonczywszy. Shamron przysluchiwal sie relacji, caly czas wygladajac przez okno i obracajac zapalniczke w dloniach: zgodnie z ruchem wskazowek zegara, przeciwnie do ruchu wskazowek, zgodnie, przeciwnie…
– Widziales cialo?
