Мир сновидений

Избы тесны в Туонеле,
узки под землею спальни,
ни луны здесь нет, ни солнца,
все один, один тоскуешь,
червь могильный стену точит,
точишь, гложешь сам себя ты
в этой скуке вековечной,
в тяжкой грусти и печали».

Сын из Туони вернулся,
воротился молчаливым
навсегда в родную избу;
в очаге огонь поправил,
по хозяйству стал работать,
иногда мурлыкал песню
про лешачек в темной чаще,
про русалок в синих водах;
он ходил и в лес, и в море,
ставил сети и капканы,
прожил весь свой век как надо
ни радуясь, ни печалясь,
дни нанизывал за днями,
будущие ли, былые,
хорошие ли, худые;
хорошие только помнил.

TUMMA

Tuo oli tumma maammon maija
syntymassa saikahtanyt,
naki kauhut kaikkialla,
haltiat pahat havaitsi,
ei hyvia ensinkana.

Pani aiti paimenehen. —
Paimen metsasta palasi,
tuli outona tupahan,
haasteli haralla hapsin:
«Oi emoni, ala minua
pane kaijan paimenehen!
Lempo seisoi suon selalla,
Hiidet himui kankahalla,
juuttahat jalesta juoksi,
maasta Maahinen kohosi.»

Ei pojasta paimeneksi. —
Pantihin kalan kutuhun.
Palasi merelta poika,
tuli valjuna tupahan,
kertoi kynnet kylmillansa:
«Kauhea saloilla kansa,
meren kansa kauheampi!
Nain mina Tursahan tulevan,
meren kahtia menevan,
Kalpea karilla istui,
Tyhja alla ammotteli.»

Ei pojasta merelle miesta. —
Pantihin palon tekohon,
Palasi palolta poika,
tuli vauhkona tupahan,
sanoi silmin seisovaisin:
«Hirveat meriset hirmut,
tulen hirmut hirveammatl
Sylki kyyt kyventa, liskot
puhui liekkia punaista,
Syojatar porossa keitti,
Kehno kaanti kattilata.»

Suku jo surmata saneli:
«Mita tyosta tyhjan miehen!»
Ennatti emo etehen,
kyyditti kylan kisoille.

Palasi kylasta poika,
ei tohi tupahan tulla,
kujilla kuvahtelevi,
piilee peltojen perilla;
loysi aiti seisomasta
takaiselta tanhualta.

Poika kaulahan kavahti:
«Ei emoni, kantajani!
Paras on miiiun paeta,
paras menna nailta mailta,
menna Kalman karsikkohon,
piilla Tuonelan pihoillel
Kolkkoja kotona nain ma,