Een storm van zwaarden: Staal en sneeuw

nuttiger gebruikt worden dan om de kiem van een leger te kopen?’

Dat is waar. Dany’s opwinding steeg. ‘Een dergelijke lange mars zal niet zonder gevaar zijn…’

‘Ook de zee kent gevaren. De zuidelijke route is het jachtgebied van kapers en piraten, en ten noorden van Valyria wordt de Rokende Zee door demonen onveilig gemaakt. De volgende storm kan ons tot zinken brengen of uiteenslaan, een kraken kan ons onder zee trekken … of de wind gaat nog een keer liggen en we komen om van de dorst, terwijl we wachten tot hij weer opsteekt. Een mars zal andere gevaren opleveren, mijn koningin, maar geen grotere.’

‘En als kapitein Groleo weigert zijn koers te wijzigen? En Arstan en Sterke Belwas, wat zullen zij doen?’

Ser Jorah stond op. ‘Misschien is het tijd dat u daar achter komt.’

‘Ja,’ besloot ze. ‘Ik doe het!’ Dany smeet de dekens opzij en sprong van de brits. ‘Ik ga meteen naar de kapitein toe om hem te bevelen dat hij koers naar Astapor zet.’ Ze boog zich over haar kist, smeet het deksel open en greep het eerste kledingstuk dat voorhanden was, een wijde broek van zandzijde. ‘Geef me mijn muntengordel,’ beval ze ser Jorah, terwijl ze de zandzijde over haar heupen trok. ‘En mijn vest,’ begon ze, terwijl ze zich omdraaide.

Ser Jorah sloeg zijn armen om haar heen.

‘O!’ was alles wat Dany nog kon zeggen voordat hij haar naar zich toe trok en zijn lippen op de hare perste. Hij rook naar zweet, zout en leer, en de ijzeren noppen op zijn buis drongen in haar naakte borsten toen hij haar stevig tegen zich aandrukte. Zijn ene hand hield haar schouder vast, terwijl de andere langs haar ruggengraat omlaag gleed en haar mond zich onwillekeurig opende voor zijn tong. Zijn baard prikt, dacht ze, maar zijn mond smaakt zoet. De Dothraki hadden geen baarden, alleen lange snorren, en ze was nooit door een ander dan Khal Drogo gekust. Hij mag dit niet doen. Ik ben zijn koningin, niet zijn liefje.

Het was een lange kus, al had Dany niet kunnen zeggen hoe lang. Na afloop liet ser Jorah haar los en deed ze snel een stap achteruit. ‘U… u had niet…’

‘Ik had niet zo lang moeten wachten,’ maakte hij de zin voor haar af. ‘Ik had u in Qarth moeten kussen, in Vaes Tolorro. Ik had u in de rode woestenij moeten kussen, dag en nacht. U bent ervoor gemaakt om vaak en grondig gekust te worden.’ Zijn ogen rustten op haar borsten.

Dany bedekte ze met haar handen voordat haar tepels haar konden verraden. ‘Ik… dat was ongepast. Ik ben uw koningin.’

‘Mijn koningin,’ zei hij, ‘en de moedigste, liefste en mooiste vrouw die ik ooit heb gezien. Daenerys…’

‘Uwe genade!’

‘Uwe genade,’ gaf hij toe. ‘De draak heeft drie koppen, weet u nog wel? Dat verwondert u al sinds u het van de heksenmeesters in het Stof paleis hoorde. Welnu, dit is de betekenis: Balerion, Meraxes en Vhagar, bereden door Aegon, Rhaenys en Visenya. De driekoppige draak van het huis Targaryen — drie draken, en drie ruiters.’

‘Ja,’ zei Dany, ‘maar mijn broers zijn dood.’

‘Rhaenys en Visenya waren niet alleen Aegons vrouwen, maar ook zijn zusters. U hebt geen broers meer, maar u kunt echtgenoten nemen. En ik zeg u naar waarheid, Daenerys, geen man ter wereld zal u ooit half zo trouw zijn als ik.’

Bran

De bergkam liep steil omhoog, een lange, klauwvormige plooi van steen en aarde. Aan de lager gelegen hellingen klampten zich nog bomen vast, dennen, hagendoorns en essen, maar hogerop was de bodem onbegroeid en de bovenrand stak scherp tegen de bewolkte hemel af.

Hij voelde dat de hoge rots hem riep, en hij klom. Eerst draafde hij op zijn gemak, daarna ging het sneller en hoger en vraten zijn krachtige poten de helling weg. Terwijl hij voorbijstormde schoten er vogels op uit de takken boven zijn kop en die klauwden en klapwiekten zich een weg naar de hemel. Hij hoorde hoe de wind door de bladeren zuchtte en hoe de eekhoorns met elkaar kwebbelden, en zelfs het geluid van een dennenappel die op de bosgrond plofte. De geuren zongen een lied om hem heen, een lied waar de goede, groene wereld vol van was.

Steentjes vlogen op van onder zijn poten toen hij de laatste paar voet had afgelegd en op de kam bleef staan. De zon hing groot en rood boven de rijzige dennen, en beneden hem strekten de bomen en heuvels zich uit zo ver zijn oog en neus reikten. Hoog in de lucht cirkelde een havik rond die donker afstak tegen de roze hemel.

Prins. De mensenklank kwam plotseling in zijn kop op, maar hij besefte de juistheid ervan. Prins van het groen, prins van het Wolfswoud. Hij was sterk, snel en fel, en alles in de goede groene wereld leefde in vrees en beven voor hem.

Ver beneden hem, aan de voet van de bossen, bewoog iets tussen de bomen. Een grijze flits, verschenen en zo weer verdwenen, maar meer hadden zijn oren niet nodig om zich te spitsen. Daar beneden, naast een bruisende groene beek, glipte nog een gedaante voorbij, hard rennend. Wolven, wist hij. Zijn neefjes, die achter een prooi aan zaten. Nu kon de prins er meer zien, schimmen op rappe grijze poten. Een troep.

Ooit had hij een eigen troep gehad. Met zijn vijven waren ze geweest, en nog een zesde die apart stond. Ergens in hem woonden de klanken die de mensen hun hadden gegeven om hen uit elkaar te houden, maar hij kende ze niet aan hun klanken. Hij herinnerde zich de luchtjes, zijn broers en zusters. Ze hadden allemaal eender geroken, hadden naar de troep geroken, maar ze waren ook elk verschillend.

Zijn boze broeder met de gloeiende groene ogen was nog dichtbij, bespeurde de prins, al had hij hem al vele jachten niet gezien. Maar met elke zonsondergang was hij verder weg, en hij was de laatste. De overigen waren verstrooid, als bladeren verwaaid op de wilde wind.

Soms voelde hij hen echter, alsof ze nog bij hem waren en slechts aan zijn blik onttrokken door een rotsblok of een bosje. Hij rook ze niet, noch hoorde hij bij nacht hun gehuil, maar achter zich bespeurde hij hun aanwezigheid… behalve die van de verloren gegane zuster. Zijn staart zakte tussen zijn poten als hij aan haar dacht. Vier nog, geen vijf. Vier en nog een, de witte zonder stem.

Deze wouden behoorden hun toe, de besneeuwde hellingen en rotsige heuvels, de grote groene dennen en de goudbladige eiken, de jachtige beken en de blauwe, met witte rijpvingers omrande meren. Maar zijn zuster had het wilde land verlaten om te wandelen in de zalen van mensensteen, waar andere jagers heersten, en eenmaal in die zalen liet de terugweg naar buiten zich moeilijk vinden. De wolvenprins wist het nog.

Plotseling draaide de wind.

Herten, en vrees, en bloed. De lucht van prooi wekte zijn honger op. De prins snoof opnieuw de lucht op, draaide zich om en was weg. Met halfopen kaken sprong hij de kam over. Aan het andere einde was de kam steiler dan aan de kant waar hij omhooggeklommen was, maar hij vloog met vaste poten over stenen, wortels en rottende bladeren de helling af en de bomen door. Met grote sprongen slokte hij de grond op, steeds sneller, aangetrokken door wat hij rook.

Het hert was al geveld en bijna dood toen hij het bereikte, met acht van zijn grijze neefjes eromheen. De leiders van de troep vraten al, eerst het mannetje en daarna zijn wijfje. Om beurten rukten ze het vlees uit de rode onderbuik van hun buit. De rest wachtte geduldig, op de ‘staart’ na, die met zijn eigen staart tussen de poten enkele passen van de overige wolven in een behoedzaam kringetje rondliep. Hij zou pas aan het einde eten, voor zover zijn broeders iets voor hem overlieten.

De prins liep tegen de wind in, dus merkten ze hem pas op toen hij op zes grote passen van hun maal op een gevallen stronk sprong. De staart zag hem het eerst, jankte klaaglijk en sloop weg. Op dat geluid draaiden zijn broeders in het pak zich om en ontblootten hun tanden in een grom, behalve de twee leiders.

De schrikwolf beantwoordde de grauw met een laag, waarschuwend gegrom en liet hun zijn eigen tanden zien. Hij was groter dan zijn neven, tweemaal zo groot als de broodmagere staart en anderhalf keer zo groot als de twee leiders van de troep. Hij sprong tussen hen in, en drie van hen gaven het op en dropen af, het struikgewas in. Een vierde kwam happend en snappend op hem af. Hij bood de aanval frontaal het hoofd. Toen ze