Een storm van zwaarden: Staal en sneeuw

bekijken,’ gaf ze toe, en probeerde de twijfel in haar hart met stoutmoedige woorden te maskeren. ‘Jullie lopen voorop en wij rijden achter jullie aan, zodat we kunnen zien wat jullie doen.’

Tom Zevensnaren boog diep en zei: ‘Voorop of achteraan, wat maakt het uit. Kom, jongens, laten we ze voorgaan. Angui, haal die pijlen maar uit de grond, die hebben we hier niet nodig.’

Arya schoof haar zwaard in de schede en stak de weg over naar haar te paard gezeten vrienden, op een afstandje van de vreemdelingen. ‘Warme Pastei, ga die kolen ophalen,’ zei ze, terwijl ze in het zadel sprong. ‘En de wortels ook.’

Bij uitzondering maakte hij geen bezwaren. Ze vertrokken zoals zij het had gewild: hun paarden liepen stapvoets een pas of tien achter de drie onbereden mannen aan. Maar het duurde niet lang of ze merkten dat ze vlak achter hen reden. Tom Zevensnaren liep langzaam en mocht tijdens het lopen graag op zijn woudharp tokkelen. ‘Kennen jullie nog liederen?’ vroeg hij. ‘Ik zou het zo leuk vinden om eens met iemand samen te zingen. Liem kan geen wijs houden, en onze vriend met de langboog kent alleen maar balladen uit de marken die allemaal honderd strofen lang zijn.’

‘In de Marken zingen we echte liederen,’ zei Angui vriendelijk.

‘Zingen is stom,’ zei Arya. ‘Zingen maakt lawaai. We hoorden jullie al van verre aankomen. We hadden jullie kunnen doden.’

Toms glimlach zei dat hij er anders over dacht. ‘Sterven met een lied op je lippen. Het kan erger.’

‘Als hier wolven waren, zouden we dat wel weten,’ mopperde Liem. ‘Of leeuwen. Dit zijn onze bossen.’

‘Jullie wisten anders niet dat wij hier waren,’ zei Gendry.

‘Daar zou ik maar niet zo zeker van zijn, jongen,’ zei Tom. ‘Een man weet soms meer dan hij zegt.’

Warme Pastei ging verzitten. ‘Ik ken het lied van de beer,’ zei hij. ‘Of althans stukken eruit.’

Tom liet zijn vingers over zijn snaren glijden. ‘Laat dan maar eens horen, pasteiknul.’ Hij wierp zijn hoofd naar achteren en zong: ‘Er was eens een beer, een beer, een beer! Heel zwart en bruin en harig, o zeer…’

Warme Pastei viel krachtig in en wipte zelfs op de maat in het zadel mee. Arya staarde verbaasd naar hem. Hij had een goede stem en kon prima zingen. En hij kon nooit iets, behalve bakken! dacht ze bij zichzelf.

Wat verderop mondde er een beekje in de Drietand uit. Terwijl ze erdoorheen waadden joegen ze met hun gezang een eend tussen het riet op. Angui bleef meteen staan, nam zijn boog van zijn schouder, zette er een pijl op en schoot hem neer. De vogel viel in het ondiepe water langs de oever. Liem deed zijn gele mantel af en waadde er tot aan zijn knieen in om de eend te pakken, waarbij hij aan een stuk door klaagde. ‘Denk je dat Shama limoenen in haar voorraadkelder heeft?’ zei Angui tegen Tom, terwijl ze toekeken hoe Liem vloekend rondplonsde. ‘Een meisje uit Dome heeft eens eend met limoenen voor me gemaakt.’ Hij klonk weemoedig.

Aan de overkant van de beek hervatten Tom en Warme Pastei hun gezang, terwijl de eend onder Liems gele mantel aan zijn riem hing. Op de een of andere manier leken de mijlen korter door het gezang. Het duurde niet lang of voor hen op de rivieroever rees de herberg op, daar waar de Drietand een grote bocht naar het noorden maakte. Arya tuurde er wantrouwig naar, terwijl ze erheen liepen. Ze moest toegeven dat hij niet op een schuilplaats voor vogelvrijen leek, maar er vriendelijk en zelfs huiselijk uitzag met zijn witgekalkte bovenverdieping, zijn leistenen dak en de rook die lui uit de schoorsteen omhoogkringelde. Rondom stonden stallen en andere bijgebouwen, en achterin was een prieel, en appelbomen, een kleine tuin. De herberg had zelfs een eigen steiger die in de rivier uitstak, en…

‘Gendry,’ riep ze, haar toon zacht en dringend. ‘Ze hebben een boot. We zouden de rest van de weg naar Stroomvliet kunnen varen. Dat gaat sneller dan rijden, denk ik.’

Hij trok een weifelend gezicht. ‘Heb jij ooit gevaren?’

‘Je hijst het zeil,’ zei ze, ‘en de wind duwt de boot voort.’

‘En als de wind de verkeerde kant op blaast?’

‘Dan heb je riemen om mee te roeien.’

‘Tegen de stroom op?’ Gendry fronste. ‘Zou dat niet erg traag gaan? En als het bootje omslaat en wij vallen in het water? Het is trouwens onze boot niet, hij hoort bij de herberg.’

We zouden hem kunnen pikken. Arya kauwde op haar lip en zweeg. Voor de stallen stegen ze af. Er waren geen andere paarden te zien, maar in veel boxen zag Arya verse mest liggen. ‘Een van ons zou op de paarden moeten passen,’ zei ze, op haar hoede.

Tom had het gehoord. ‘Niet nodig, Braadkuiken. Kom eten, ze zijn hier heus wel veilig.’

‘Ik blijf wel,’ zei Gendry, de zanger negerend. ‘Kom me maar halen als je zelf gegeten hebt.’

Arya knikte en liep achter Warme Pastei en Liem aan. Haar zwaard zat nog steeds in de schede op haar rug, en ze hield een hand dicht bij het heft van de dolk die ze van Rous Bolten had gestolen, voor het geval datgene wat ze binnen aantroffen haar niet beviel.

Het geschilderde uithangbord boven de deur toonde een oude koning op zijn knieen. Binnen was de gelagkamer, waar een boomlange, lelijke vrouw met een knobbelkin met haar handen op haar heupen boos stond te zijn. ‘Sta daar niet zo te staan, jongen,’ snauwde ze. ‘Of ben je soms een meid? Maar hoe dan ook, je staat midden in de deuropening. Eruit of erin. Liem, wat had ik je over mijn vloer gezegd? Je bent een en al modder.’

‘We hebben een eend geschoten.’ Liem hield hem als een vredesvlag voor zich uit.

De vrouw griste de vogel uit zijn hand. ‘Angui heeft een eend geschoten, zul je bedoelen. Trek die laarzen uit! Ben je doof, of alleen maar dom? Man!’ riep ze luid. ‘Bovenkomen, de jongens zijn terug. Man!’

Een man met een vlekkerig voorschoot kwam grommend de keldertrap op. Hij was een hoofd kleiner dan de vrouw, met een hoekig gezicht en een losse, gelige huid waar de littekens van de pokken nog op te zien waren. ‘Hier ben ik, mens, hou op met dat gebrul. Wat is er nu weer?’

‘Hang dit eens op?’ zei ze en stak hem de eend toe.

Angui stond te schuifelen. ‘We hadden gedacht hem op te eten, Shama. Met limoenen. Als je die hebt?’

‘Limoenen. En waar moeten wij limoenen vandaan halen. Lijkt het hier soms op Dome, halfgare sproetenkop? Waarom huppel je niet even achterom naar de limoenbomen en plukt een mandje, en ook wat lekkere olijven en granaatappels.’ Ze schudde met haar vinger naar hem. ‘Ik zou hem natuurlijk met Liems mantel kunnen klaarmaken, als je dat wilt, maar hij moet eerst een paar dagen besterven. Je eet konijn of niks. Konijn aan het spit gaat het snelst als je honger hebt. Of misschien wil je gestoofd konijn met bier en uien.’

Arya kon het konijn bijna proeven. ‘Geld hebben we niet, maar we hebben wel wat wortels en kolen bij ons om te ruilen.’

‘O ja? En waar mogen die wel zijn?’

‘Warme Pastei, geef haar de kolen,’ zei Arya, en dat deed hij, al naderde hij de oude vrouw zo behoedzaam alsof ze Rorg, Bijter of Vargo Hoat was.

De vrouw inspecteerde de groenten nauwkeurig en de jongen nog nauwkeuriger. ‘Waar is die warme pastei?’

‘Hier. Ik. Zo heet ik. En zij is… eh… Braadkuiken.’

‘Niet onder mijn dak. Ik noem mijn eters anders dan mijn eten, dan kan ik ze tenminste uit elkaar houden. Man!’

Man was naar buiten gelopen, maar kwam haastig terug toen ze hem riep. ‘De eend hangt. Wat nu weer, vrouw?’

‘Ga deze groenten wassen,’ commandeerde ze. ‘De rest gaat zitten, terwijl ik met de konijnen begin. De jongen brengt jullie drank.’ Ze tuurde langs haar lange neus naar Arya en Warme Pastei. ‘Anders schenk ik kinderen geen bier, maar de cider is op, er zijn geen koeien om te melken en het rivierwater smaakt naar oorlog nu er zoveel lijken komen aandrijven op de stroom. Als ik jullie een kom soep vol dooie vliegen voorzet, drinken jullie die dan op?’

‘Arrie wel,’ zei Warme Pastei. ‘Ik bedoel, Braadkuiken.’

‘Liem ook,’ opperde Angui met een slim lachje.

‘Niks Liem,’ zei Sharna. ‘Iedereen krijgt bier.’ Ze beende naar de keuken.

Angui en Tom Zevensnaren gingen aan de tafel bij de haard zitten, terwijl Liem zijn grote gele mantel aan een haak hing. Warme Pastei liet zich op een bank aan de tafel bij de deur neerploffen en Arya schoof naast hem.