Een storm van zwaarden: Staal en sneeuw

Tom haalde zijn harp van zijn schouder. ‘Een eenzame herberg aan een pad in het bos,’ zong hij, terwijl hij langzaam een melodie bij de woorden zocht. ‘De vrouw van de waard was zo lomp als een os.’

‘Hou je kop, anders krijgen we straks geen konijn,’ zei Liem waarschuwend. ‘Je weet hoe ze is.’

Arya boog zich dicht naar Warme Pastei toe. ‘Kun jij een boot besturen?’ vroeg ze. Voordat hij antwoord kon geven verscheen er een gezette jongen van vijftien, zestien jaar met kroezen bier. Warme Pastei pakte de zijne eerbiedig met twee handen beet, en toen hij een slokje nam was zijn glimlach breder dan Arya ooit had gezien. ‘Bier,’ fluisterde hij, ‘en konijn.’

‘Op zijne genade!’ riep Angui de Schutter opgeruimd en hij hief zijn kroes voor een dronk. ‘Dat de Zeven de koning beschermen!’

‘Alle twaalf,’ prevelde Liem Limoenmantel. Hij dronk, en veegde met de rug van zijn hand het schuim van zijn mond.

Man stommelde met een voorschoot vol gewassen groenten de deur binnen. ‘Er staan vreemde paarden in de stal,’ verkondigde hij alsof ze dat nog niet wisten.

‘Jazeker,’ zei Tom en hij legde de houtharp weg, ‘en betere dan de drie die jij weggegeven hebt.’

Man liet de groenten geergerd op een tafel vallen. ‘Ik heb ze niet weggegeven. Ik heb ze voor een goeie prijs verkocht en ons nog een boot bezorgd ook. Jullie hadden ze trouwens terug moeten pakken.’

Ik wist wel dat het vogelvrijen waren, dacht Arya toen ze dat hoorde. Haar hand schoof onder de tafel om het heft van haar dolk aan te raken, zodat ze wist dat hij er nog was. Als ze proberen ons te beroven zal het ze nog spijten.

‘Ze zijn onze kant niet op gekomen,’ zei Liem.

‘Ik had ze anders wel gestuurd. Jullie waren zeker dronken, of in slaap gevallen.’

‘Wij? Dronken?’ Tom nam een forse teug bier. ‘Nooit van z’n leven.’

‘Je had ze zelf kunnen terugpakken,’ zei Liem tegen Man.

‘Wat, alleen met de jongen hier? Ik heb je al twee keer gezegd dat de ouwe naar Lamswolde was om die meid, die Varentje te helpen bevallen. Tien tegen een dat een van jullie haar met die bastaard opgescheept heeft?’ Hij wierp Tom een zure blik toe. ‘Jij, wed ik, met die harp van je, en maar droevige liedjes zingen om Varentje uit haar kleingoed te helpen.’

‘Als een meisje bij het horen van een lied zin krijgt om haar kleren uit te trekken en de heerlijke warme zon haar vel te laten strelen, is dat dan aan de zanger te wijten?’ vroeg Tom. ‘En ze viel trouwens op Angui. Ik hoorde haar tegen hem zeggen: “Laat me je boog eens vasthouden. O, wat voelt die lekker glad en stevig. Mag ik er eventjes aan trekken?” ’

Man snoof. ‘Jij of Angui, maakt niet uit wie. Maar dat van die paarden is net zo hard jouw schuld als de mijne. Ze waren met zijn drieen. Wat kan een man nou uithalen tegen drie anderen?’

‘Drie,’ zei Liem minachtend, ‘maar eentje was een vrouw, en een tweede was geketend, dat heb je zelf gezegd.’

Man trok een gezicht. ‘Een fors vrouwmens, gekleed als een man. En die geketende kerel… de blik in zijn ogen beviel me niks.’

Angui glimlachte achter zijn bier. ‘Als een man z’n ogen mij niet bevallen doorboor ik er een met een pijl.’

Arya herinnerde zich de pijlschacht die langs haar oor gezoefd was. Ze wilde dat zij kon boogschieten.

Man was niet onder de indruk. ‘Hou jij je mond nou maar als wij ouderen praten. Drink je bier op, en let op je woorden, of ik laat je door die ouwe met een lepel voeren.’

‘Jullie ouderen praten te veel, en ik heb jou niet nodig om te zeggen dat ik mijn bier moet opdrinken.’ Hij nam een grote slok om het te bewijzen.

Arya volgde zijn voorbeeld. Nadat ze dagenlang uit beken en plassen en daarna uit de modderige Drietand had gedronken, smaakte het bier even goed als de kleine slokjes wijn die ze altijd van haar vader had mogen drinken. Uit de keuken kwam een geur aandrijven die haar het water in de mond deed lopen, maar haar hoofd was nog vol van de boot. Die zal moeilijker te besturen dan te stelen zijn. Als we wachten tot ze allemaal slapen…

De jongen die hen bediende kwam terug met grote, ronde broden. Hongerig brak Arya een homp af en viel erop aan. Maar het was moeilijk te kauwen, want het was wat dik en klonterig en van onderen verbrand.

Zodra hij ervan had geproefd trok Warme Pastei een gezicht. ‘Wat een rotbrood,’ zei hij. ‘Het is verbrand, en nog taai ook.’

‘Het is lekkerder met stoofpot erbij, dan kun je het soppen,’ zei Liem.

‘Niet lekkerder,’ zei Angui. ‘Je breekt er alleen minder gauw je tanden op.’

‘Je kunt kiezen: opeten of honger lijden,’ zei Man. ‘Zie ik er verdomme soms als een bakker uit? Ik zie jou het niet beter doen.’

‘Jawel,’ zei Warme Pastei. ‘Heel makkelijk. U hebt het deeg te lang gekneed, daarom is het zo moeilijk te kauwen.’ Hij nam nog een slokje bier en begon vol tederheid uit te weiden over broden, pasteien en gebak, alles wat hij lekker vond. Arya rolde met haar ogen.

Tom ging tegenover haar zitten. ‘Braadkuiken,’ zei hij, ‘of Arrie, of wat je echte naam ook is, dit is voor jou.’ Hij legde een smerig vodje perkament tussen hen in op het tafelblad.

Ze keek er achterdochtig naar. ‘Wat is dat?’

‘Drie gouden draken. We moeten die paarden kopen.’

Arya keek hem aan, zwaar op haar hoede. ‘Die paarden zijn van ons.’

‘Zelf gestolen, bedoel je zeker? Dat is geen schande. De oorlog verandert veel eerlijke mensen in dieven.’ Tom tikte met zijn vinger op het opgevouwen stukje perkament. ‘Ik betaal je een aardige prijs. Meer dan enig paard waard is, om je de waarheid te zeggen.’

Warme Pastei greep het perkament en vouwde het open. ‘Dit zijn alleen maar letters.’

‘Ja,’ zei Tom, ‘en dat spijt me. Maar na de oorlog zullen we het vergoeden, op mijn woord als man van de koning.’

Arya schoof bij de tafel vandaan en stond op. ‘Jullie zijn geen mannen van de koning, jullie zijn rovers.’

‘Als je ooit een echte rover was tegengekomen zou je weten dat die niet betalen, zelfs niet met papier. We nemen jullie paarden niet voor onszelf, kind, maar omwille van het rijk, zodat we ons sneller kunnen verplaatsen en de gevechten kunnen uitvechten die nodig zijn. De gevechten van de koning. Zou je de koning iets willen onthouden?’

Ze sloegen haar allemaal gade, Schutter, de grote Liem, Man met zijn vale gezicht en zijn ontwijkende blik en zelfs Sharna, die in de keukendeur naar haar tuurde. Ze pakken onze paarden toch wel, wat ik ook zeg, besefte ze. Dan moeten we naar Stroomvliet lopen, tenzij… ‘We hoeven geen papiertje.’ Arya sloeg Warme Pastei het perkament uit zijn hand. ‘Jullie kunnen onze paarden krijgen in ruil voor die boot die buiten ligt. Maar alleen als jullie ons laten zien hoe we ermee om moeten gaan.’

Tom Zevens naren staarde haar een ogenblik aan. Toen krulde zijn brede, lelijke mond om in een meewarige grijns. Hij lachte hardop. Angui volgde, en toen lachten ze allemaal, Liem Limoenmantel, Sharna en Man en zelfs de jongen die hen bediende, en die met een kruisboog onder een arm van achter de vaten te voorschijn was gekomen. Arya zou het liefst tegen hen geschreeuwd hebben, maar in plaats daarvan begon ze te glimlachen…

‘Ruiters!’ Gendry’s stem klonk schril van angst. De deur vloog open, en daar stond hij. ‘Krijgslieden!’ hijgde hij. ‘Ze komen over de weg langs de rivier, een stuk of tien.’

Warme Pastei sprong op, waarbij hij zijn kroes omsmeet, maar Tom en de anderen gaven geen krimp. ‘Er is geen enkele reden om goed bier op mijn vloer te morsen,’ zei Sharna. ‘Ga zitten en bedaar, jongen, het konijn komt eraan. Jij ook, meisje. Wat voor kwaad jullie ook is gedaan, dat is voorbij, dat heb je achter de rug, je bent nu bij de mannen van de koning. Wij zullen jullie zo goed mogelijk beschermen.’

Arya’s enige antwoord was, met de hand die ze over haar schouder stak haar zwaard te grijpen, maar ze had het nog niet half getrokken of Liem greep haar bij haar pols. ‘Afgelopen daarmee.’ Hij draaide haar arm om totdat haar hand openging. Zijn vingers waren hard en vereelt, en verschrikkelijk sterk. Alweer! dacht Arya. Nou gebeurt het alweer, net als toen in dat dorp, met Keswijck en Raf en de Rijdende Berg. Ze zouden haar zwaard stelen en weer een muis van haar maken. Haar vrije hand