Een storm van zwaarden: Staal en sneeuw

Boven op de stenen van de ringmuur zat Spook, ineengedoken, zijn witte vacht recht overeind. Hij maakte geen enkel geluid, maar zijn donkerrode ogen spuwden bloed. De Beenderheer haalde zijn hand langzaam bij zijn zwaard vandaan, deed een stap achteruit en liep vloekend weg.

Spook stapte naast hun garrons voort toen Jon en Ygritte van de Vuist afdaalden. Pas halverwege het Melkwater voelde Jon zich veilig genoeg om te zeggen: ‘Ik had je niet gevraagd om voor me te liegen.’

‘Heb ik ook niet gedaan,’ zei ze. ‘Alleen iets weggelaten.’

‘Je zei…’

‘…dat we ’s nachts vaak liggen te neuken onder jouw mantel.

Maar ik zei niet wanneer we daarmee begonnen zijn.’ Het lachje dat ze hem toewierp was bijna verlegen. ‘Zoek vannacht een andere slaapplaats voor Spook, Jon Sneeuw. Wat Mans Roover zei is waar. Geen woorden, maar daden.’

Sansa

Een nieuwe japon?’ zei ze, even argwanend als verbaasd. ‘Mooier dan u ooit hebt gedragen, jonkvrouwe,’ beloofde de oude vrouw. Ze mat Sansa’s heupen met een stuk touw met knopen. ‘Helemaal van zijde en Myrische kant en afgebiesd met satijn. Hij zal u prachtig staan. De koningin zelf heeft er opdracht toe gegeven.’

‘Welke koningin?’ Marjolij was nog niet Joffs koningin maar ze was wel die van Renling geweest. Of bedoelde ze de Doornenkoningin? Of…

‘De regentes, natuurlijk.’

‘Koningin Cersei?’

‘Hoogstpersoonlijk. Zij vereert mij al menig jaar met haar klandizie.’ De oude vrouw spande haar touw langs de binnenkant van Sansa’s been. ‘Hare genade zei tegen mij dat u nu een vrouw bent en u niet meer als een klein meisje moest kleden. Steekt u even uw arm uit.’

Sansa tilde haar arm op. Ze had inderdaad een nieuwe japon nodig. Het afgelopen jaar was ze drie duim gegroeid, en haar oude garderobe was grotendeels bedorven door de rook toen ze op de dag van haar ontbloeiing had geprobeerd haar matras te verbranden.

‘U krijgt net zo’n mooie boezem als de koningin,’ zei de oude vrouw, terwijl ze haar touw om Sansa’s borst sloeg. ‘Die moet u niet zo wegstoppen.’

Die opmerking deed haar blozen. Maar de laatste keer dat ze uit rijden was gegaan had ze haar buis niet helemaal tot bovenaan kunnen dichtrijgen, en de staljongen had haar aangegaapt toen hij haar had helpen opstijgen. Soms betrapte ze ook volwassen mannen erop dat ze naar haar borst staarden, en sommige van haar tunieken zaten zo strak dat ze er bijna geen adem in kreeg.

‘Welke kleur krijgt die japon?’ vroeg ze aan de naaister.

‘Laat u de kleuren maar aan mij over, jonkvrouwe. Ik weet zeker dat het resultaat u zal bevallen. U krijgt ook kleingoed en kousen, overrokken, jakjes en mantels, en al het andere wat past bij een… een lieftallige jonkvrouwe van edele geboorte.’

‘Zijn ze op tijd klaar voor de bruiloft van de koning?’

‘O, eerder, veel eerder, daar staat hare genade op. Ik heb zes naaisters en twaalf leerling-naaistertjes, en hiervoor hebben we al ons andere werk opzij gelegd. Veel dames zullen boos op ons zijn, maar de koningin heeft het zo bevolen.’

‘Wilt u hare genade vriendelijk bedanken voor haar goede zorgen?’ zei Sansa beleefd. ‘Ze is al te goed voor me.’

‘Hare genade is heel royaal,’ beaamde de naaister. Ze verzamelde haar spullen en vertrok.

Maar waarom? vroeg Sansa zich af toen ze alleen was. Ze werd er zenuwachtig van. Ik wed dat Marjolij achter die japon steekt, of haar grootmoeder.

Marjolij was onveranderlijk aardig gebleven en haar aanwezigheid veranderde alles. Bij haar jonkvrouwen was Sansa ook welkom. Het was al zo lang geleden dat haar het gezelschap van andere vrouwen vergund was dat ze bijna was vergeten hoe leuk dat kon zijn. Vrouwe Leonette gaf haar les op de hoge harp en vrouwe Janna maakte haar deelgenoot van alle verrukkelijke roddels. Merij eraan wist altijd wel een grappig verhaal te vertellen en de kleine jonkvrouwe Bolver deed haar aan Arya denken, al was ze minder wild.

Het dichtst bij Sansa’s eigen leeftijd kwamen de nichtjes Elinor, Alla en Megga, Tyrels uit de jongere takken van het huis. ‘Rozen die lager aan de struik groeien,’ grapte Elinor, die gevat en elegant was. Megga was rond en luidruchtig, Alla verlegen en leuk om te zien, maar Elinor,in haar hoedanigheid van volwassene, was de baas. Zij was al ontbloeid, terwijl Megga en Alla nog maar kinderen waren.

De nichtjes namen Sansa in hun gezelschap op alsof ze haar al hun hele leven kenden. Middagen lang zaten ze samen te borduren en te kletsen bij de citroenkoeken en de honingwijn, ze speelden ’s avonds een schijvenspel, zongen samen in de kasteelsept… en dikwijls werden ze, alleen of getweeen, uitverkoren om bij Marjolij in bed te slapen, waar ze dan de halve nacht lagen te fluisteren. Alla had een mooie stem en was na enige aandrang wel bereid op de houtharp te spelen en liedjes over ridderlijkheid en verloren liefdes te zingen. Megga kon niet zingen maar werd wel dolgraag gekust. Zij en Alla speelden soms samen een kusspelletje, bekende ze, maar dat was niet hetzelfde als een man kussen, laat staan een koning. Sansa vroeg zich af wat Megga ervan zou hebben gevonden om de Jachthond te moeten kussen, zoals zij. Hij was in de nacht van de slag bij haar gekomen, stinkend naar wijn en bloed. Hij kuste me en dreigde me te vermoorden en dwong me een lied voor hem te zingen.

‘Koning Joffry heeft zulke prachtige lippen,’ ratelde Megga, die niets in de gaten had, ‘ach, arme Sansa, je hart moet wel gebroken zijn toen je hem verloor. Wat zul je gehuild hebben.’

Joffry heeft me vaker aan het huilen gebracht dan jij weet, had ze het liefst gezegd, maar Boterbobbel was niet bij de hand om haar te overstemmen, dus klemde ze haar kaken op elkaar en hield haar mond.

Wat Elinor betrof, die was aan een jonge schildknaap beloofd, een zoon van heer Ambroos. Ze zouden trouwen zodra hij zijn sporen had verdiend. In de slag van het Zwartewater, waarin hij een kruisboogman uit Myr en een wapenknecht van de Muildoors had gedood, had hij haar gunstbewijs gedragen. ‘Alyn zegt dat haar gunstbewijs hem onbevreesd maakte,’ zei Megga. ‘Hij zegt dat hij haar naam als oorlogskreet heeft geschreeuwd, is dat niet hoofs? Ik wil te zijner tijd ook een kampioen die mijn gunstbewijs bij zich draagt en dan honderd man doodt.’ Elinor zei dat ze haar mond moest houden, maar ze leek het toch wel leuk te vinden.

Het zijn kinderen, dacht Sansa. Dwaze kleine meisjes, zelfs Elinor. Zij hebben nooit een veldslag gezien, ze hebben nooit een man zien sterven, ze weten niets. Hun dromen waren vervuld van liederen en verhalen, zoals de hare waren geweest voordat Joffry haar vaders hoofd liet afslaan. Sansa had met hen te doen. Sansa benijdde hen.

Maar Marjolij was anders. Ze was lief en vriendelijk, maar ze had toch ook iets van haar grootmoeder. Eergisteren had ze Sansa mee op valkenjacht genomen. Het was de eerste keer sinds de veldslag dat ze de stad uit was geweest. De doden waren verbrand of begraven, maar op de Modderpoort zaten nog de krassen en splinters van de stormrammen van heer Stannis en langs allebei de oevers van het Zwartewater waren de rompen van verbrijzelde schepen te zien, met geblakerde masten die als knokige zwarte vingers uit de ondiepten opstaken. Het enige wat nog voer was de platte veerschuit die hen over de rivier zette, en toen ze het koningswoud bereikten troffen ze daar een woestenij van as, houtskool en dode bomen aan. Maar in de moerassen langs de baai wemelde het van de watervogels en Sansa’s smelleken sloeg drie eenden, terwijl Marjolij’s slechtvalk een reiger in de vlucht verschalkte.

‘Willas heeft de beste vogels van de Zeven Koninkrijken,’ zei Marjolij toen ze even met z’n tweeen waren. ‘Soms jaagt hij met een adelaar. Je zult het nog wel zien, Sansa.’ Ze greep haar hand en gaf er een kneepje in. ‘Zuster.’

Zuster. Eens had Sansa ervan gedroomd een zus als Marjolij te hebben, mooi en aardig, met alle aangenaamheden ter wereld binnen handbereik. Arya was als zuster volkomen onbevredigend geweest. Hoe kan ik mijn zuster met Joffry laten trouwen? dacht ze, en ineens had ze tranen in haar ogen. ‘Marjolij, alsjeblieft,’ zei ze, ‘doe het niet.’ Ze kreeg het maar moeilijk over haar lippen. ‘Trouw niet met hem. Hij is anders dan hij lijkt. Hij zal je pijn doen.’