Een storm van zwaarden: Staal en sneeuw

‘Dat denk ik niet.’ Marjolij glimlachte zelfverzekerd. ‘Het is dapper van je om me te waarschuwen, maar je hoeft niet bang te zijn. Joff is verwend en ijdel en hij is ongetwijfeld precies zo wreed als jij zegt, maar voordat hij met het huwelijk instemde heeft vader hem gedwongen, Loras in zijn Koningsgarde op te nemen. Ik zal dag en nacht beschermd worden door de beste ridder van de Zeven Koninkrijken, zoals prins Aemon Naerys beschermde. Dus ons kleine leeuwtje kan zich maar beter gedragen, nietwaar?’ Ze lachte en zei: ‘Kom, lieve zuster, we galopperen naar de rivier terug. Dan krijgen onze wachten de zenuwen.’ En zonder op antwoord te wachten drukte ze haar hakken in de flanken van haar paard en stoof weg.

Wat is ze toch dapper, dacht Sansa, terwijl ze erachteraan galoppeerde… en toch bleef de twijfel knagen. Ser Loras was een groot ridder, helemaal waar. Maar Joffry’s Koningsgarde had nog meer leden, en bovendien had hij goudmantels en roodmantels, en als hij ouder was zou hij zijn eigen legers bevelen. Aegon de Onwaardige had koning Naerys nooit een haar gekrenkt, misschien uit angst voor hun broer de Drakenridder… maar toen een ander lid van zijn Koningsgarde verliefd werd op een van zijn maitresses had de koning allebei hun hoofden laten afslaan.

Ser Loras is een Tyrel, hield Sansa zichzelf voor. Die andere ridder was maar een Toyn. Zijn broers hadden geen legers, geen ander middel om hem te wreken dan hun zwaarden. Maar hoe meer ze erover nadacht, hoe meer ze twijfelde. Joff zal zich misschien een paar manen inhouden, misschien zelfs een heel jaar, maar vroeg of laat zal hij zijn klauwen laten zien, en dan… Het rijk zou een tweede Koningsmoordenaar kunnen krijgen, en er zou oorlog kunnen komen In de stad, waarbij de mannen van de leeuwen de mannen van de roos de goten rood zouden kleuren.

Het verbaasde Sansa dat Marjolij dat niet ook voorzag. Ze is ouder dan ik, dan zal ze ook wel wijzer zijn. En haar vader, heer Tyrel, die weet vast wel wat hij doet. Ik stel me gewoon aan als een dwaas.

Toen ze ser Dontos vertelde dat ze naar Hooggaarde zou gaan om met Willas Tyrel te trouwen dacht ze dat hij opgelucht zou zijn, en blij voor haar. In plaats daarvan greep hij haar arm en zei: ‘Dat kunt u niet doen!’ met een stem die even schor was van ontzetting als van de wijn. ‘Ik zeg u, die Tyrels zijn niets anders dan Lannisters met bloemen. Ik smeek u, vergeet die dwaasheid, geef uw Florian een kus en beloof me dat onze plannen doorgaan. De nacht van Joffry’s bruiloft, dat duurt niet zo lang meer. Draag het zilveren haarnet en doe wat ik u heb gezegd, dan kunnen we na afloop ontsnappen.’ Hij probeerde een kus op haar wang te drukken.

Sansa ontdook zijn greep en deed een stapje achteruit. ‘Dat doe ik niet. Dat kan ik niet. Het zou beslist misgaan. Toen ik wilde vluchten wou je me niet meenemen, en nu hoeft het niet meer.’

Dontos staarde haar dom aan. ‘Maar alles is al geregeld, schatje. Het schip dat u thuisbrengt, de boot die u naar het schip brengt, uw Florian heeft het allemaal al gedaan voor zijn lieve Jonquil.’

‘Het spijt me van alle moeite die ik je heb laten doen,’ zei ze, ‘maar ik heb geen boten en schepen meer nodig.’

‘Maar het dient allemaal om u in veiligheid te brengen.’

‘In Hooggaarde zal ik ook veilig zijn. Willas zal me beschermen.’

‘Maar hij kent u niet,’ hield Dontos aan, ‘en hij zal niet van u houden. Jonquil, Jonquil, open uw lieve ogen, die Tyrels geven niets om u. Ze willen trouwen met uw aanspraken.’

‘Mijn aanspraken?’ Even kon Sansa het niet volgen.

‘Schatje,’ zei hij, ‘u bent erfgename van Winterfel.’ Hij greep haar weer beet, smeekte haar om het niet te doen. Sansa rukte zich los en liet hem onder de hartboom staan, zwaaiend op zijn benen. Sindsdien was ze niet meer naar het godenwoud gegaan.

Maar evenmin was ze zijn woorden vergeten. Erfgename van Winterfel, dacht ze als ze ’s nachts in bed lag. Ze willen met uw aanspraken trouwen. Sansa was met drie broers opgegroeid. Ze had nooit verwacht dat ze ooit ergens aanspraken op zou hebben, maar nu Bran en Rickon dood waren… Het doet er niet toe, Robb is er nog, hij is nu een volwassen man, en hij zal binnenkort wel trouwen en een zoon krijgen. En Willas erft trouwens Hooggaarde, wat moet hij met Winterfel?

Soms fluisterde ze zijn naam in haar kussen, alleen maar om de klank te horen. ‘Willas, Willas, Willas.’ Eigenlijk was Willas net zo’n goede naam als Loras, bedacht ze. Ze klonken zelfs een beetje hetzelfde. Wat maakte dat been van hem nou uit? Willas zou heer van Hooggaarde worden, en zij zou zijn vrouwe zijn.

Ze stelde zich voor hoe ze samen in een tuin zaten met kleine hondjes op ‘schoot, of hoe ze luisterden naar een zanger die op een luit tokkelde, terwijl zij in een plezierbootje de Mander af voeren. Als ik hem zoons geef gaat hij misschien wel van me houden. Ze zou ze Eddard, Brandon en Rickon noemen en ze tot net zulke dappere mannen als ser Loras opvoeden. En ze de Lannisters leren haten, dat ook. In Sansa’s dromen leken haar kinderen sprekend op de broertjes die ze had verloren. Soms was er zelfs een meisje bij dat op Arya leek.

Maar ze kon haar beeld van Willas nooit lang vasthouden; voor haar geestesoog bleef hij in ser Loras veranderen, jong, gracieus en mooi. Je moet zo niet aan hem denken, vermaande ze zichzelf. Anders ziet hij straks misschien de teleurstelling in je ogen als jullie elkaar ontmoeten, en hoe zou hij dan nog met je kunnen trouwen, wetend dat je van zijn broer hield? Willas Tyrel was twee keer zo oud als zij, hield ze zichzelf voortdurend voor, en bovendien verlamd, en misschien zelfs dik en rood van gezicht, zoals zijn vader. Maar knap of niet, hij zou weleens de enige kampioen kunnen zijn die ze ooit zou krijgen.

Op een nacht droomde ze dat zij nog steeds degene was die met Joff trouwde, niet Marjolij, en in hun huwelijksnacht veranderde hij in de scherprechter Ilyn Peyn. Bevend werd ze wakker. Ze wilde niet dat Marjolij hetzelfde zou moeten doormaken als zij, maar de gedachte dat de Tyrels zouden weigeren de bruiloft doorgang te laten vinden beangstigde haar. Ik heb haar gewaarschuwd, ik heb haar de waarheid over hem verteld. Misschien geloofde Marjolij haar niet. Tegenover haar hing Joff altijd de volmaakte ridder uit, zoals vroeger tegenover Sansa. Ze zal zijn ware aard snel genoeg leren kennen. Na de bruiloft, op zijn laatst. Sansa besloot bij haar eerstvolgende bezoek aan de sept een kaars voor de Moeder in den Hoge aan te steken en tot haar te bidden of ze Marjolij tegen Joffs wreedheid wilde beschermen. En misschien ook een kaars voor de Krijgsman, omwille van Loras.

Tijdens de ceremonie in de Grote Sept zou ze haar nieuwe japon dragen, besloot ze toen de naaister haar voor het laatst de maat nam. Dat moet de reden zijn waarom Cersei hem voor me laat maken, dan zie ik er op de bruiloft niet zo armoedig uit. Voor het feest na afloop zou ze eigenlijk nog een japon moeten hebben, maar ze moest maar genoegen nemen met een van haar oude. Ze wilde niet het risico lopen om eten of drinken op de nieuwe te morsen. Die moet mee naar Hooggaarde. Voor Willas Tyrel wilde ze er mooi uitzien. Zelfs al heeft Dontos gelijk en wil hij eigenlijk Winterfel, niet mij, dan kan hij heus nog wel van me gaan houden omwille van mezelf. Sansa sloeg haar armen stevig om zich heen en vroeg zich af wanneer de japon klaar zou zijn. Ze kon bijna niet wachten om hem te dragen.

Arya

De regens kwamen en gingen, maar de lucht was vaker grijs dan blauw, en alle rivieren stonden hoog. Op de ochtend van de derde dag merkte Arya dat het merendeel van het mos aan de verkeerde kant van de bomen groeide. ‘We gaan de verkeerde kant op,’ zei ze tegen Gendry toen ze langs een bijzonder mossige olm reden. ‘We gaan naar het zuiden. Zie je waar het mos op de stam groeit?’

Hij veegde zijn dichte, zwarte haar uit zijn ogen en zei: ‘We volgen de weg, dat is alles. Die loopt hier naar het zuiden.’

We gaan al de hele dag naar het zuiden, wilde ze tegen hem zeggen. En gisteren ook, toen we langs die stroombedding reden. Maar ze had gisteren niet zo goed opgelet, dus wist ze het niet zeker. ‘Ik denk dat we verdwaald zijn,’ zei ze zachtjes. ‘We hadden de rivier niet moeten verlaten. We hadden er gewoon langs kunnen rijden.’

‘Er zitten bochten en lussen in de rivier,’ zei Gendry. ‘Ik wed dat dit gewoon een kortere weg is. Een