Een storm van zwaarden: Staal en sneeuw

‘Obsidiaan.’ Sam ging moeizaam op zijn knieen zitten. ‘Drakenglas noemen ze dat. Drakenglas. Drakenglas.’ Hij giechelde, en huilde en sloeg dubbel om zijn moed uit te braken in de sneeuw.

Gren trok Sam overeind, voelde Paultjes pols en sloot diens ogen. Toen raapte hij de dolk weer op. Ditmaal kon hij hem wel vasthouden.

‘Hou hem maar,’ zei Sam. ‘Jij bent niet zo’n lafbek als ik.’

‘Zo’n lafbek dat je een Ander hebt gedood.’ Gren wees met het mes. ‘Kijk daar eens, tussen de bomen. Roze licht. De dageraad, Sam. De dageraad. Daar moet het oosten zijn. Als we die kant opgaan halen we Mormont wel in.’

‘Als jij het zegt.’ Sam schopte met zijn linkervoet tegen een boom om de sneeuw eraf te krijgen. Toen met de rechter. ‘Ik zal het proberen.’ Met een grimas deed hij een stap. ‘Ik zal erg mijn best doen.’ En toen nog een.

Tyrion

Heer Tywins keten van handjes stak goudglanzend af tegen het diepe, wijnrode fluweel van zijn tuniek. De heren Tyrel, Roodweyn en Rowin schaarden zich om hem heen toen hij binnentrad. Hij begroette hen om beurten, zei zachtjes iets tegen Varys, kuste de ring van de Hoge Septon en de wang van Cersei, greep de hand van grootma ester Pycelle en nam plaats op de koninklijke zetel aan het hoofd van de langwerpige tafel, tussen zijn dochter en zijn broer.

Tyrion had beslag gelegd op Pycelles oude plekje aan het andere uiteinde. Hij zat op een stapel kussens om de tafel helemaal te kunnen overzien. Pycelle, van zijn zitplaats beroofd, was naast Cersei gaan zitten, zo ver bij de dwerg vandaan als mogelijk was zonder de zetel van de koning zelf te bezetten. De grootma ester was een schuifelend skelet dat zwaar op een kromme stok leunde en trilde bij het lopen. Aan zijn lange kippennek ontsproten een paar witte haren in plaats van zijn eens zo weelderige baard. Tyrion bekeek hem zonder een zweem van berouw.

De anderen moesten zich haasten om een stoel te bemachtigen: heer Hamer Tyrel, een zwaargebouwde, robuuste man met bruin krulhaar en een vierkante baard die flink met wit doorregen was, Paxter Roodweyn van het Prieel, dun en met gebogen schouders, zijn kale hoofd met plukjes oranje haar omkranst, Mathis Rowin, heer van Guldenloo, gladgeschoren, gezet en zweterig, de Hoge Septon, een breekbare man met een donzig wit sikje. Te veel vreemde gezichten, dacht Tyrion, te veel nieuwe spelers. Het spel is gewijzigd, terwijl ik in mijn bed lag te rotten, en niemand die me de regels vertelt.

O, de heren waren hoffelijk genoeg geweest, al kon hij zien hoe onaangenaam zijn aanblik hun was. ‘Die ketting van u, dat was een slimme vondst,’ had Hamer Tyrel jolig opgemerkt, en heer Roodweyn had geknikt en gezegd: ‘Inderdaad, inderdaad, de heer van Hooggaarde spreekt namens ons allen,’ en dat klonk al even opgewekt.

Zeg dat dan tegen de inwoners van deze stad, dacht Tyrion verbitterd. Zeg het tegen die ellendige zangers, met hun liederen over de schim van Renling.

Zijn oom Kevan was het hartelijkst geweest. Die had hem zelfs op de wangen gekust en gezegd: ‘Lancel heeft me verteld hoe dapper je bent geweest, Tyrion. Hij heeft een hele hoge dunk van je.’ Dat is hem geraden ook, of ik zal eens een boekje over hem opendoen. Hij dwong zich om te glimlachen en te zeggen: ‘Mijn waarde neef is al te goed. Zijn wond geneest, mag ik hopen?’

Ser Kevan fronste zijn voorhoofd. ‘De ene dag lijkt hij sterker, en de dag daarop… het is zorgwekkend. Je zuster zit vaak aan zijn ziekbed om hem op te vrolijken en voor hem te bidden.’

Maar bidt ze om zijn leven of om zijn dood? Cersei had hun neef schaamteloos misbruikt, zowel in bed als erbuiten, een geheimpje waarvan ze ongetwijfeld hoopte dat Lancel het in zijn graf zou meenemen nu vader hier was en ze hem niet meer nodig had. Maar zou ze zo ver gaan om hem te vermoorden? Als je haar vandaag zag zitten zou je Cersei tot een dergelijke meedogenloosheid in staat achten. Ze was de kalmte zelve, flirtte met heer Tyrel, terwijl ze Joffry’s bruiloftsfeest bespraken, complimenteerde heer Roodweyn met de moed van zijn tweeling, verzachtte heer Rowins norsheid met grapjes en lachjes en debiteerde vrome gemeenplaatsen tegen de Hoge Septon. ‘Zullen we met de voorbereidingen voor de bruiloft beginnen?’ vroeg ze, terwijl heer Tywin plaatsnam.

‘Nee,’ zei hun vader. ‘Met de oorlog. Varys?’

De glimlach van de eunuch was glad als zijde. ‘Ik heb toch zulk verrukkelijk nieuws voor u allen, heren. Gisterochtend vroeg heeft onze dappere heer Randyl bij Schemerdel Robet Hanscoe achterhaald en klem gezet met zijn rug naar de zee. De verliezen aan beide zijden waren zwaar, maar uiteindelijk kregen onze getrouwen de overhand. Ser Helman Talhart is dood, zegt men, samen met nog duizend anderen. Robet Hanscoe leidt de overlevenden met bebloede koppen in een wanordelijke aftocht naar Harrenhal terug, zonder te vermoeden dat hij de koene ser Gregor en zijn dapperen op zijn pad zal vinden.’

‘De goden zij geprezen!’ zei Paxter Roodweyn. ‘Een grote zege voor koning Joffry!’

Wat heeft Joffry ermee te maken? dacht Tyrion.

‘En zeker ook een vreselijke nederlaag voor het noorden,’ merkte Pinkje op, ‘maar wel een, waarin Robb Stark geen rol heeft gespeeld. De Jonge Wolf is nog ongeslagen in de strijd.’

‘Wat weten we van Starks plannen en bewegingen?’ vroeg Mathis Rowin, als altijd bot en ter zake.

‘Die is met zijn buit naar Stroomvliet terug gedraafd en heeft de kastelen die hij in het westen had veroverd verlaten,’ verklaarde heer Tywin. ‘Onze neef ser Daven brengt de overgebleven strijdkrachten van wijlen zijn vader weer bij elkaar in Lannispoort. Als ze zover zijn zal hij zich bij de Guldentand bij ser Forle Paape voegen. Zodra die jongen van Stark naar het noorden trekt zullen ser Forle en ser Daven Stroomvliet bestormen.’

‘Weet u wel zeker dat heer Stark van plan is naar het noorden te gaan?’ vroeg heer Rowin. ‘Zelfs al zitten de ijzermannen in de Motte van Cailin?’

Hamer Tyrel nam het woord. ‘Wat is er onzinniger dan een koning zonder koninkrijk? Nee, het is zo klaar als een klontje dat de jongen het rivierengebied moet verlaten, zijn krijgsmacht weer bij die van Rous Bolten moet voegen en op volle sterkte de Motte van Cailin moet bestormen. Dat is wat ik zou doen.’

Tyrion moest op zijn tong bijten. Robb Stark had in een jaar meer veldslagen gewonnen dan de heer van Hooggaarde in twintig. Tyrels reputatie berustte op een onduidelijke overwinning op Robert Baratheon bij Esfoort, in een slag die door heer Tarlings voorhoede al bijna beslist was voordat de hoofdmacht zelfs maar was gearriveerd. Het beleg van Stormeinde, waar Hamer Tyrel daadwerkelijk het bevel had gevoerd, had zich een jaar lang zonder enig resultaat voortgesleept, en na de slag bij de Drietand had de heer van Hooggaarde braaf zijn banieren voor Eddard Stark gestreken.

‘Ik zou Robb Stark een berispende brief moeten schrijven,’ zei Pinkje. ‘Ik heb begrepen dat die Bolten van hem geiten in mijn grote zaal stalt, dat getuigt wel van heel weinig scrupules.’

Ser Kevan Lannister schraapte zijn keel. ‘Nu we het toch over de Starks hebben… Balon Grauwvreugd, die zich tegenwoordig Koning van de Eilanden en het Noorden noemt, heeft ons zijn voorwaarden voor een bondgenootschap doen toekomen.’

‘Hij moet ons zijn vazallentrouw doen toekomen,’ snauwde Cersei. ‘Met welk recht noemt hij zich koning?’

‘Met het recht van de veroveraar,’ zei heer Tywin. ‘Koning Balon houdt de Nek in een wurggreep. De erfgenamen van Robb Stark zijn dood, Winterfel is gevallen en de ijzermannen bezetten de Motte van Cailin, die van Diephout, en het merendeel van de Stenige Kust. Koning Balons langschepen beheersen de zee van zonsondergang en bevinden zich in een uitstekende positie om Lannispoort, Fraaioog en zelfs Hooggaarde te bedreigen, mochten we hem provoceren.’

‘En als we met dat bondgenootschap instemmen?’ informeerde heer Mathis Rowin. ‘Hoe luiden zijn voorwaarden?’

‘Dat we zijn koningschap erkennen en alles ten noorden van de Nek aan hem laten.’

Heer Roodweyn lachte. ‘Niemand die bij zijn verstand is wil toch iets hebben wat boven de Nek ligt? Als Grauwvreugd zwaarden en zeilen voor steen en sneeuw wil ruilen, laten we dan ja zeggen en onszelf feliciteren.’