Een storm van zwaarden: Staal en sneeuw

‘Laten we zeggen, voor een schildknaap. Een groentje.’ Hij lachte een haperende, ademloze lach. ‘Kom op, kom op, liefje, de muziek gaat door. Mag ik deze dans van u, dame?’

Grommend kwam ze op hem af, met zwiepende kling, en ineens was het Jaime die moest vechten om zich het staal van de huid te houden. Een van haar houwen schampte zijn voorhoofd en het bloed liep in zijn rechter oog. De Anderen mogen haar halen, en Stroomvliet erbij! Zijn vaardigheden waren verroest en verrot in die ellendige kerker, en de ketens werkten ook al niet mee. Zijn oog zat dicht, zijn schouders raakten verdoofd door alle klappen die hij te verduren had gekregen en zijn polsen schrijnden onder het gewicht van de ketenen, de boeien en het zwaard. Zijn wapen werd met elke slag zwaarder, en Jaime wist dat hij er niet meer zo snel mee zwaaide als eerst, en ook niet meer zo hoog ophief.

Ze is sterker dan ik.

Hij werd er koud van. Robert was sterker geweest dan hij, dat wel, net als de Witte Stier Gerald Hoogtoren in zijn hoogtijdagen, en ser Arthur Dayn. Van de levenden was Grootjon Omber sterker, Sterkever van Crakenhal hoogstwaarschijnlijk ook, en zeker de twee Cleganes. De kracht van de Berg had niets menselijks. Dat deed er niet toe. Dankzij zijn snelheid en behendigheid kon Jaime zich met elk van hen meten. Maar dit was een vrouw. Een enorme koe van een vrouw, dat wel, maar toch… normaal gesproken hoorde zij degene te zijn die moe werd.

In plaats daarvan dreef ze hem weer achteruit de beek in, terwijl ze schreeuwde: ‘Geef je over! Gooi dat zwaard neer!’

Een gladde steen gleed weg onder Jaimes voet. Toen hij voelde dat hij viel zette hij zijn pech in een vliegende uithaal om. De punt van zijn zwaard schampte langs haar afweerslag en beet in haar bovendij. Er bloeide een rode bloem op, en Jaime kon een moment van de aanblik van haar bloed genieten voor zijn knie tegen een rots sloeg. De pijn verblindde hem. Brienne plonsde op hem af en schopte zijn zwaard weg. ‘GEEF JE OVER!’

Jaime stiet met zijn schouder tegen haar benen, zodat ze bovenop hem viel. Ze rolden om, schoppend en stompend, totdat zij ten slotte schrijlings op hem zat. Hij wist haar dolk uit de schede te rukken, maar voor hij die in haar buik kon steken greep ze zijn pols en sloeg zijn hand zo hard tegen een steen dat hij dacht dat ze zijn arm uit de kom had gedraaid. Haar andere hand drukte plat op zijn gezicht. ‘Geef je over!’ Jaime spuugde water in haar gezicht. Een duw, een plons en hij lag weer onder, machteloos trappelend, happend naar adem. Weer boven. ‘Geef je over, of ik verdrink je!’

‘Wou je je eed breken?’ gromde hij. ‘Net als ik?’

Ze liet hem los, en hij plonsde weer neer.

En een rauw gelach weerklonk door het bos.

Met een zwaai stond Brienne op. Ze zat tot haar middel onder het bloed, haar kleren zaten scheef en haar gezicht was rood. Ze ziet eruit alsof ze ons bij een neukpartij in plaats van een vechtpartij hebben betrapt. Jaime kroop over de rotsen naar ondieper water en veegde met zijn geketende handen het bloed uit zijn ogen. Langs beide oevers van de beek stonden gewapende mannen. Niet zo verwonderlijk, we maakten genoeg herrie om een draak te wekken. ‘Blij u te zien, vrienden,’ riep hij hen minzaam toe. ‘Neemt u mij niet kwalijk als ik u gestoord heb. U hebt mij betrapt bij het tuchtigen van mijn vrouw.’

‘Het leek anders net of zij jou “tuchtigde”.’ De spreker was dik en krachtig gebouwd, en de neusplaat van zijn ijzeren halfhelm verborg de afwezigheid van een neus niet geheel en al.

Dit waren niet de vogelvrijen die ser Cleos hadden gedood, drong het plotseling tot Jaime door. Ze waren omsingeld door het schuim der aarde: donkere Dorners en blonde Lyseni, Dothraki met belletjes in hun vlecht, harige Ibbenezen, koolzwarte mannen van de Zomereilanden met gevederde mantels. Hij wist wie dit waren. De Dappere Gezellen.

Brienne hervond haar stem. ‘Ik heb honderd hertenbokken…’

Een skeletachtige man met een haveloze leren mantel zei: ‘Die nemen we dan eerst maar, jonkvrouwe.’

‘En daarna nemen we je kut,’ zei de man zonder neus. ‘Die is vast niet zo lelijk als de rest van je lijf.’

‘Draai haar om en neuk haar kont, Rorg,’ spoorde een speerdrager uit Dorne met een roodzijden sjaal om zijn helm hem aan. ‘Dan hoef je niet naar haar te kijken.’

‘En haar het genoegen ontnemen om mij te zien?’ zei Zonderneus, en de anderen lachten.

Hoe lelijk en koppig ze ook was, de deerne had beter verdiend dan door zo’n troep uitschot te worden verkracht. ‘Wie voert hier het bevel?’ vroeg Jaime op hoge toon.

‘Ik heb die eer, ser Jaime.’ De ogen van het skelet waren rood omrand en zijn haar was dun en droog. Donkerblauwe aderen schemerden door de lijkbleke huid van zijn handen en gezicht heen. ‘Urswijck is mijn naam. Bijgenaamd de Getrouwe.’

‘Weet je wie ik ben?’

De huurling gaf een hoofdknikje. ‘Er is meer dan een baard en een kaalgeschoren schedel nodig om de Dappere Gezellen te misleiden.’

De Bloedige Mommers, bedoel je. Jaime zag evenmin iets in deze lieden als in Gregor Clegane of Amaury Lors. Honden noemde zijn vader hen allemaal, en hij gebruikte ze ook als honden om zijn prooi te achtervolgen en bang te maken. ‘Als je mij kent, Urswijck, dan weet je ook dat je een beloning krijgt. Een Lannister betaalt altijd zijn schulden. Wat deze deerne betreft, ze is van hoge geboorte en een flinke losprijs waard.’

De ander hield zijn hoofd scheef. ‘O ja? Wat een bof.’

Urswijcks lachje had iets sluws dat Jaime niet beviel. ‘Je hebt me gehoord. Waar is de geit?’

‘Een paar uur verderop. Hij zal ongetwijfeld blij zijn om je te zien, maar ik zou hem niet recht in zijn gezicht voor geit uitmaken. Heer Vargo wordt wat gevoelig als het om zijn waardigheid gaat.’

Sinds wanneer bezit die kwijlende wilde dan waardigheid? ‘Ik zal erom denken als ik hem spreek. Heer waarvan, als ik vragen mag?’

‘Harrenhal. Dat is hem beloofd.’

Harrenhal? Is mijn vader niet goed snik? Jaime hief zijn handen op. ‘Ik wil graag deze ketens kwijt.’

Urswijcks lachje was zo droog als kurk.

Hier zit iets helemaal fout. Jaime liet niet merken hoe verontrust hij was, maar glimlachte slechts. ‘Heb ik iets geestigs gezegd?’

Zonderneus grijnsde. ‘Ik heb nooit meer zoiets leuks meegemaakt sinds Bijter de tieten van die septa eraf knaagde.’

‘Jij en je vader hebben te veel veldslagen verloren,’ was de man uit Dorne hem terwille. ‘We hebben onze leeuwenhuiden voor wolfsvellen moeten verruilen.’

Urswijck spreidde zijn handen. ‘Wat Timeon bedoelt is dat de Dappere Gezellen niet langer door het huis Lannister worden gehuurd. Tegenwoordig dienen we heer Bolten en de Koning in het Noorden.’

Jaime wierp hem een kille, verachtelijke glimlach toe. ‘En dan zeggen de mensen dat ze schijt aan mijn eer hebben.’

Urswijck was niet blij met die opmerking. Op zijn teken grepen twee Mommers Jaime bij zijn armen en Rorg plantte een gemaliede vuist in zijn maag. Toen hij kreunend dubbelsloeg hoorde hij hoe de deerne protesteerde. ‘Ophouden, er mag hem niets overkomen! Vrouwe Catelyn heeft ons gestuurd, een uitwisseling van gevangenen, hij valt onder mijn bescherming…’ Rorg trof hem opnieuw en sloeg hem de adem uit zijn longen. Brienne dook naar haar zwaard in het water van de beek, maar de Mommers hadden haar besprongen voor ze het kon grijpen. Omdat ze zo sterk was waren er vier nodig om haar murw te slaan.

Ten slotte was het gezicht van de deerne even gezwollen en bebloed als dat van Jaime moest zijn en waren er twee tanden uit haar mond geslagen. Daar werd haar uiterlijk niet fraaier van. Struikelend en bloedend werden de twee gevangenen door het bos naar de paarden teruggesleept. Brienne hinkte vanwege de wond aan haar dij die hij haar in de beek had toegebracht. Jaime had met haar te doen. Hij was ervan overtuigd dat ze vannacht haar maagdelijkheid zou verliezen. Die rotzak zonder neus zou haar zeker pakken, en een paar anderen zouden ook wel een keertje willen.

De Dorner bond hen rug aan rug op Briennes ploegpaard, terwijl de andere Mommers Cleos tot op zijn huid ontkleedden om zijn eigendommen te verdelen. Rorg won zijn bebloede wapenrok met de trotse kwartieren van