Een storm van zwaarden: Staal en sneeuw

zijn, zegt ser Jorah.’

‘Ser Jorah is zelf slavenhandelaar geweest, uwe genade,’ bracht de oude man haar in herinnering. ‘In Pentos, Myr en Tyrosh kunt u huurlingen in dienst nemen. Iemand die doodt om geld heeft geen eer, maar hij is tenminste geen slaaf. Haal daar uw leger vandaan, smeek ik u.’

‘Mijn broer heeft Pentos en Myr en Braavos bezocht, bijna alle Vrijsteden. Van de magisters en archons kreeg hij wijn en beloften, maar zijn ziel leed honger. Een man kan niet zijn hele leven uit een bedelnap eten en toch een man blijven. Ik heb mijn portie gehad in Qarth, ik weiger Pentos te betreden met een bedelnap in mijn hand.’

‘Beter als bedelaar dan als slavenhandelaar,’ zei Arstan.

‘Zo spreekt iemand die geen van tweeen is geweest.’ Dany snoof woedend. ‘Weet u hoe het is om verkocht te worden, schildknaap? Ik wel. Mijn broer heeft me aan Khal Drogo verkocht voor de belofte van een gouden kroon. Welnu, Drogo kroonde hem met goud, zij het anders dan hij had gewild, en ik… mijn zon-en-sterren heeft een koningin van me gemaakt, maar als hij een andere man was geweest had het heel anders kunnen lopen. Denkt u dat ik niet meer weet wat vrees is?’

Witbaard boog zijn hoofd. ‘Uwe genade, het was niet mijn bedoeling om aanstoot te geven.’

‘Ik neem alleen aanstoot aan leugens, niet aan eerlijk gemeende raad.’ Dany gaf een geruststellend klopje op Arstans vlekkerige hand. ‘Ik heb gewoon het temperament van een draak. Laat u zich daardoor niet afschrikken.’

‘Ik zal proberen eraan te denken.’ Witbaard glimlachte.

Hij heeft een goed gezicht, en er schuilt grote kracht in hem, dacht Dany. Ze begreep niet waarom ser Jorah de oude man zo wantrouwde. Kan het zijn dat hij jaloers is, omdat ik nog een man heb gevonden om mee te praten? Onwillekeurig dacht ze aan die avond op de Balerion, toen de verbannen ridder haar had gekust. Dat had hij nooit mogen doen. Hij is drie keer zo oud als ik en van veel te lage geboorte voor mij en ik had hem geen toestemming gegeven. Geen waarachtig ridder kust een koningin ooit zonder haar toestemming. Sindsdien zorgde ze ervoor dat ze nooit meer met ser Jorah alleen was. Ze hield haar dienstmaagden bij zich op het schip en soms zelfs haar bloedruiters. Hij wil me nog eens kussen, dat zie ik aan zijn ogen.

Dany had er geen flauw vermoeden van wat zij wilde, maar Jorahs kus had iets in haar wakker gemaakt, iets dat had gesluimerd sinds Khal Drogo’s dood. Op haar bed in de smalle kooi betrapte ze zichzelf op de vraag hoe het zou zijn als er een man naast haar zou schuiven in plaats van haar dienstmaagd, en die gedachte was opwindender dan hij had mogen zijn. Soms sloot ze haar ogen en droomde ze van hem, maar het was nooit Jorah Mormont van wie ze droomde. Haar geliefde was altijd jonger en knapper, al bleef zijn gezicht een flikkerende schaduw.

Op een keer, dusdanig gekweld dat ze niet kon slapen, liet Dany een hand tussen haar benen glijden en hapte naar adem toen ze merkte hoe nat ze was. Ze durfde bijna niet te ademen toen ze haar vingers tussen haar onderste lippen heen en weer schoof, langzaam, om Irri niet wakker te maken, totdat ze een zalig plekje vond en daar stopte. Zachtjes bewerkte ze zichzelf, eerst beschroomd, toen sneller, maar de ontlading die ze zocht leek haar te ontwijken. Toen kwamen haar draken in beweging, en eentje schreeuwde er aan de andere kant van de hut, en Irri werd wakker en zag wat ze aan het doen was.

Dany wist dat ze een kleur als vuur had, maar dat kon Irri in het donker beslist niet zien. Woordeloos legde de dienstmaagd een hand op een van Dany’s borsten en boog zich er overheen om een tepel in haar mond te nemen. Haar andere hand zwierf omlaag over de lichte welving van haar buik en door de heuvel met fijn, zilvergouden haar, en ging tussen Dany’s dijen aan de slag. Het duurde maar enkele ogenblikken voordat haar benen zich kromden en haar borsten oprezen en ze sidderde over haar hele lijf. Toen schreeuwde ze. Of misschien was het Drogon. Irri zei al die tijd niets, maar krulde zich gewoon weer op en viel in slaap zodra het gebeurd was.

De volgende dag leek het allemaal een droom. En wat had ser Jorah er eigenlijk mee te maken? Ik wil Drogo, mijn zon-en-sterren, hield Dany zichzelf voor. Niet Irri, en niet ser Jorah, alleen maar Drogo. Maar Drogo was dood. Ze had gedacht dat dergelijke gevoelens met hem gestorven waren in de rode woestenij, maar een verraderlijke kus had ze op de een of andere manier weer tot leven gewekt. Hij had me nooit mogen kussen. Hij matigde zich te veel aan, en ik stond het toe. Het mag nooit meer gebeuren. Ze klemde haar lippen grimmig op elkaar en schudde haar hoofd, en het belletje in haar vlecht rinkelde zacht.

Dichter bij de baai liet de stad een aangenamer gezicht zien. De grote bakstenen piramides, waarvan de grootste vierhonderd voet hoog was, omzoomden de kust. Op de brede terrassen groeiden allerlei soorten bomen, wingerds en bloemen, en de winden die er langs streken roken groen en geurig. Op de poort stond een tweede reusachtige harpij. Deze was van gebakken rode klei en brokkelde zichtbaar af: van de schorpioenenstaart restte nog slechts een stomp. De keten die ze in haar klauwen klemde was van oud ijzer en helemaal doorgeroest. Maar aan het water was het wel koeler. Het klotsen van de golven tegen de vermolmde meerpalen klonk merkwaardig geruststellend.

Aggo hielp Dany haar draagkoets uit. Sterke Belwas zat op een stevige meerpaal een grote bout bruin geroosterd vlees te eten. ‘Hond,’ zei hij blijmoedig toen hij Dany zag. ‘Lekkere hond in Astap or, kleine koningin. Eten?’ Met een vettige grijns bood hij haar de bout aan.

‘Heel aardig van u, Belwas, maar liever niet.’ Dany had elders en bij andere gelegenheden wel hond gegeten, maar nu kon ze alleen maar aan de Onbezoedelden en hun stompzinnige welpen denken. Ze schreed langs de reusachtige eunuch de loopplank naar het dek van de Balerion op.

Ser Jorah Mormont stond haar op te wachten. ‘Uwe genade,’ zei hij met een buiging van zijn hoofd, ‘de slavenhandelaars zijn gekomen en gegaan. Drie stuks, met een tiental schrijvers en even zovele slaven om hand- en spandiensten te verrichten. Ze hebben onze ruimen voet voor voet geinspecteerd en alles genoteerd wat we hadden.’ Hij nam haar mee naar het achterdek. ‘Hoeveel mannen hebben ze te koop?’

‘Niet een.’ Was ze kwaad op Mormont of op deze stad, met haar broeierig hitte, haar stank, zweet en verkruimelende baksteen? ‘Ze verkopen eunuchen, geen mannen. Eunuchen van baksteen, net als de rest van Astapor. Moet ik achtduizend bakstenen eunuchen met levenloze, onbeweeglijke ogen kopen die zuigelingen doden voor een piekhelm en hun eigen honden wurgen? Ze hebben niet eens namen. Dus noem ze geen mannen, ser.’

‘Khaleesi,’ zei hij, uit het veld geslagen door haar woede, ‘de Onbezoedelden worden als jongens uitgekozen en opgeleid…’

‘Ik heb meer dan genoeg gehoord over die opleiding van ze.’ Dany merkte dat haar plotseling en ongewild de tranen in de ogen sprongen. Haar hand schoot omhoog en haalde hard uit naar ser Jorahs gezicht. Als ze dat niet had gedaan was ze in huilen uitgebarsten.

Mormont betastte de wang die ze had geslagen. ‘Indien ik mijn koningin heb mishaagd…’

‘Dat hebt u inderdaad. U hebt mij ernstig mishaagd, ser. Als u mijn waarachtige ridder was had u mij nooit naar dit verderfelijke oord gevoerd.’ Als je mijn waarachtige ridder was zou je me nooit hebben gekust, of op die manier naar mijn borsten hebben gekeken, of…

‘Zoals uwe genade beveelt. Ik zal tegen kapitein Groleo zeggen dat hij voorbereidingen treft om vanavond met het tij uit te varen naar een minder verderfelijk oord.’

‘Nee,’ zei Dany. Groleo sloeg hen vanaf het voorkasteel gade en zijn bemanning keek eveneens toe. Witbaard, haar bloedruiters, Jhiqui, iedereen had bij het geluid van die klap zijn bezigheden gestaakt. ‘Ik wil nu uitvaren, niet met het tij, ik wil heel gauw heel ver weg varen en niet een keer omkijken. Maar dat kan niet, he? Er zijn achtduizend bakstenen eunuchen te koop en ik moet een weg vinden om ze te kopen.’ En met die woorden liet ze hem staan en verdween benedendeks.

Achter de bewerkte houten deur van de kapiteinshut waren haar draken in beroering. Drogon stak zijn kop op en krijste, en bleke rook ontsnapte uit zijn neusgaten. Viserion fladderde op haar af en wilde op haar schouder neerstrijken, zoals hij had gedaan toen hij kleiner was. ‘Nee,’ zei Dany, terwijl ze hem zachtjes trachtte af te schudden. ‘Daar ben je nu te groot voor, liefje.’ Maar de draak sloeg zijn wit met gouden staart om een van haar armen, sloeg zijn zwarte klauwen in de stof van haar mouwen klampte zich vast. Hulpeloos giechelend liet ze zich in Groleo’s grote leren stoel zakken.

‘Toen u weg was zijn ze erg wild geweest, khaleesi,’ zei Irri tegen haar. ‘Viserion