profundigis, ke li timis baldau tusi la plankon. Si lasis la pordon malfermita kaj kriegis, lau melodio ne malsimila al la fama krio de Johnny Weissmuller en la Tarzan-filmserio: “Ma-aa-aa-aaks!”
Audigis pasoj stupare, kaj sursojle montrigis bela nigrahauta viro kun rektangula kapo, rektangulaj sultroj, iom rugaj okuloj kaj larga rideto, en kiu riveligis esprimo plej petola. La malhelgrizan, preskau nigran pantalonon superis multefekte luma cemizo rice orangkolora. Karal gimnastikis starige kun la malagrabla impreso, ke la braksego disrompigos sub li.
“Polica detektivo Jano Karal”, li sin prezentis, dum la alia premis lian manon.
“Maks Pitizazo. Vi venas pro la stelo, cu? Sidigu, mi petas.”
La policano tre singarde eksidis. La apogsego, li konstatis senpezige, restis kunmetita. La gastiganto iom pusis la gitaron por fari sidlokon sur la sofo. Li tiris al si la virinon, kiu eksidis sur lia femuro, dum li tenis sin ce- talie.
“Rakontu al mi, kio okazis”, Karal petis amikavoce.
“Nu, iu stelis de mi kofron, kiu fakte apartenis al Rik.”
“Kia kofro estis?”
“Eble kofro ne estas la gusta vorto. Estas metala, sufice fortika skatolo, ujo, afero…”
“Kiel granda?”
“Eble 35 x 30 x 30 centimetrojn, cu ne, Sonja?”
Si kapjesis.
“Ciaokaze, temas pri metala rugkolora kofreto plena je dokumentoj. Rik lasis gin ci tie, car li timis, ke iu foje ensteligos en lian logejon kaj gin forprenos. Estis dokumentoj, kiujn li kolektis, dum li estis jurnalisto, konfidencaj aferoj pri multaj konataj personoj, li diris al mi. Li ne volis ilin detrui, sed ankau ne volis riski, ke iu iam vidu ilin liahejme.”
“Cu la kofreto estis slosita?”
“Jes, sed ankau difektita, tiel ke gi facile malfermigis.” Ial, Jano havis la impreson, ke Maks Pitizazo mem gin difektis malfermita.
“Kial li konfidis gin al vi?”
“Versajne car li pensis, ke neniu scias, ke ni konas unu la alian. Krome, ne estus facile al rabisto ensteligi en ci tiun domon.”
“Vi ne konstante logas en Valcefa, cu? Cu vi ofte venas ci tien?”
“Dependas. Kelkfoje ofte, kelkfoje malofte. Ne sufice ofte por vi, cu? mia kara”, li diris al la kunulino sin kisante. Ambau ridis.
“Kion vi faras profesie?”
“Mi estas muzikisto, ankau kantisto.”
“Kaj vi logas kutime en…”
“Diversaj lokoj. Mi havas ses loglokojn: en Montekarlo, Londono, Los Angeles…”
“Kaj ses felicajn edzinojn”, interrompis la sveltulino kun tenera kareso.
“Ses edzinojn!” Karal ripetis mire. “Sed lege…”
“Ne legajn edzinojn”, la nigrulo klarigis. “Mi malkonsilas al vi lege edzigi. Tio nur kauzas problemojn. Se vi volas foriri, vi devas pagi al eksedzino alimenton. Ne, ne. Mi estas kiel maristo: unu virin en ciu haven.”
“Li havas 10 infanojn”, la longharulino diris kun videbla, iom adora, fiero.
“Bela familio, cu ne? mia kara”, li diris, kaj rekisis sin.
“Bonega familio, kiu bonege guis la bonegan feston”, si entuziasmis.
“Feston?” scivolis la policano.
“Mia naskigtaga festo, olda frato,” — kaj la anglajo, neniam uzata en Sanktavalo, impresis strange al Karal — “la ses kunedzinoj ceestis (permesu, ke mi nomu ilin edzinoj, por mi tio ili estas), kaj la dek infanoj. Ni vere bone amuzigis.”
“Pardonu, se mi estas nediskreta, au parolas ekster mia enketo, sed vi tiklas mian scideziron. Cu viaj… e… virinoj ne jaluzas inter si?”
“Tute ne, olda frato, tute ne. Ili estas bonaj amikinoj, cu ne, kara?”
“Jes”, la karulino diris. “Eble, se ni vivus kune, ni disputus, sed tiel… Ni ciuj egale kaj ege amas nian etan birdon, sed nia amo ne estas poseda.”
“Eta birdo”, klarigis Pitizazo, al kiu tiu priskribo absolute ne taugis, car lia densa, fortika figuro elvokis pli virbovon ol birdon, ec grandan, “estas la signifo de mia nomo en la gepatra dialekto.”
“Ha!” diris Jano, kiu penis bildigi al si, kiel tiu domo aspektis dum la naskigtaga festo, kun tiu bela nigrulo cirkauata de ses malsamaj blankulinoj, ciu pli adorema ol la alia, kaj kun svarmo da infanoj kurantaj cialoken.
“Kiam vi konstatis, ke la kofro estas for?” li demandis.
“Hodiau, nur hodiau”, la karibano respondis. “Mi neniam speciale atentas gin.”
“Kaj kiam vi vidis gin lastfoje?”
“La tagon, kiam mi alvenis, t.e. du tagojn antau la festo.”
“Cu vi estas certa?”
“Jes, car mi tiam rimarkis, ke la kofreto malfermigas facile, kaj mi forprenis kelkajn aferojn el gi. Nun, kiam Rik estas morta, li ne plu povus pri tio furiozi, cu? Tial mi prenis faskon hazarde por vidi, el kio konsistas liaj laudire eksplodemaj arhivoj.”
“Cu oni stelis ankau la dokumentojn, kiujn vi estis eltirinta?”
“Ne, la stelinto certe ne rimarkis, ke mi forprenis ion. Mi ilin plu havas. Cu vi ilin deziras, olda frato mia?”
“Jes,” Karal respondis, “ili povos helpi al nia enketo.”
La eta birdo ekflugis el la cambro. Estis io tiel korsimpla, korvarma en la sinteno de tiu multedzina viro, ke Karal sentis, kvazau ebrieco trafus lin. Li sidis ec ne dek du kilometrojn for de Valcefa, sed sajnis al li, ke li trovigas sur alia planedo. La valoroj kutime akceptitaj aliloke ne validis ci tie, kaj la detektivo ekpensis, ke ankau la kripla braksego estas plia humura detalo en la generala gaja atmosfero.
La bonhumora nigrulo baldau revenis kaj transdonis al Karal dokumentujon plenan je paperoj kaj fotoj.
“Kiom da tempo viaj edzinoj kaj infanoj restis?”
“Mi pensas, ke ili restis meznombre tri tagojn, sed kelkaj eble restis kvar au kvin.”
“Mi bezonos liston de viaj edzinoj kun la adresoj kaj la datoj de alveno kaj foriro”, Karal diris.
“Suspektaj, ciuj, cu ne, olda frato? Nu, nu, kia vivo! Sonja, mia kara, cu vi povas prepari tion por nia gasto?” la muzikisto demandis. Si ekstaris, prenis paperon, kaj komencis skribi per krajono, kiun si de tempo al tempo lekis, dum si levis la kapon kaj sia rigardo perdigis en ian mensan vakuon.
“Cu vi ankau deziras la profesion, agon, talimezuron, brustomezuron?” Maks aldonis ekridante. “Vi vidus, kian perfektan cielarkon da virinoj mi guas”, kaj li ridegante frapis al si la femuron tiel forte, ke la sofo grince ekgemis.
“Ne, dankon,” Karal respondis, rezistante la ridkontagon, “sed diru: kiu povis preni la kofron? Cu vi havas ideon? Cu eksteraj gastoj venis por la festo?”
“Ne, venis nur la edzinoj kaj la infanoj.” Li dum momento forlasis la gajan esprimon kaj aspektis pli serioza. “Fakte povas esti nur unu el ili,” li diris post pauzeto, “neniu ja envenis en la domon.”
“Se estas tiu el Los Angeles, la sercado riskas esti iom komplika”, Jano murmuris kun nefelica mieno.
“Ej, olda frato, ne lasu vian humoron grizigi pro tiu eta perdo. Mia scivolemo tamen savis por vi belan dikon da dokumentoj, cu ne?”
“Cu vi havas suspekton pri la stelintino?”
“Tute ne, cu vi havas, Sonja?”
Sia respondo konsistis el simpla kapneo, post kiu si transdonis la liston al Karal, dirante:
“Cetere, mi ne komprenas, kial unu el ni gin prenis for.”
“Ankau por mi tio eble estas la plej mistera punkto”, diris Pitizazo, senpense elpincante kelkajn agordojn el la gitaro.
“En kiu loko precize trovigis la kofro?” la policano demandis.
“Cu vi volas vidi?” prononcis la alia. Ambau viroj ekstaris. Ili iris al dormcambro tute senorda. Vestoj kusis disjetitaj sur la lito, sur sego, sur tablo.
“Gi estis tie, apud la sranko”, la nigrulo diris montrante lokon inter alta sranko kaj la murangulo. “Iu ajn povis forsteli gin kaj gin meti en auton.”
