“Jes, Veronikan.”
“Diable! Sed cu li estas certa?”
“Jes, li bone rekonis sin. Li siatempe funde studis la foton ce la enmura monkasejo, kaj Veronika Munzo tie sub la brila luno faris ekzakte la saman geston volvante buklon cirkaufingre.”
“Ankau si do tie estis! Cu kun Sulavi?”
“Ne. Ili ne estis kune, kiam li sin vidis. Cetere, estas sia malamiko cu ne?”
“Cu ili vidis Jocjon?”
“Li estas certa, ke ne. Li zorgis, ke ili ne konsciu pri lia ceesto, kaj Jocjo tiom legis da spionromanoj, tiom ludis indianojn, ke li kapablas sekvi iun lauspure kaj tute ne perfidi sin. Eble pro troa singardo li ne sukcesis sekvi Sulavin. Domage, ke li devis forveturi, cu ne?”
“Kaj kion Jocjo opinias pri la morto de la pentristo kaj de ties edzino?” la onklino demandis strece.
“Jocjo? Nenion. Li ne scias, ke ili mortis.”
“Kiel…?” si komencis demandi, sed si tuj komprenis.
“Efektive,” si plu diris, “se li foriris la morgauon, li ne povus scii. La karibaj gazetoj certe ne raportis tiun afereton. Au cu Verstrata estis tiel universale konata?”
“Mi ne scias, sed mi konas Jocjon sufice por diri al vi, ke li versajne tute ne legas gazetojn tie. Krome, mi ne skribis al li, ankau ne liaj gepatroj, car ni ne scias lian adreson. Li sangas la lokon ciutage, kaj li forveturis tiel kurege, ke li forgesis lasi al ili ec sian vojagplanon.”
“Felice, ke li jam rakontis al vi cion letere.”
“Jes, li opiniis la aferon grava, car Rik falis de la Rafunja-teraso, kaj estis ia rilato inter li, Sulavi kaj Veronika Munzo. Tial li nepre volis enmeti en la leteron kiel eble plej multe da akurataj detaloj.”
“Interesege, interesege!” Jano varmvocis. “Ni do nun scias, ke proksimume je la tempo, kiam Gido Verstrata kaj Laura Pergame mortis en Rafunja, surloke trovigis niaj du spionoj! Tiu informo estas ekstreme valora, sed bedaurinde ne helpas! Al kiu nova vojo gi kondukos nin?”
“Al la solvo, eble”, optimismis Stefano.
“Eble jes”, Karal diris penseme.
*
Bob Sulavi gratis al si la nazon, gratis al si la harojn ce la nuko, rigardis siajn ungojn kun dubema esprimo, kaj fine levis la okulojn al Karal.
“Mi sekvis iun”, li simple diris.
“Kiun?” la detektivo demandis, kun tiu sia amik-ama tono, kiu stimulas konfidencojn.
“Ekterordinaran virinon.”
“…kies nomo estas…”
Li regratis sin ce-nuke.
“Veronika Munzo”, li fine diris levante la sultrojn.
“Kial vi sin sekvis?”
“Car mi amas sin. Mi pasis tra Malpaz kaj vidis sian auton restigitan ce Platanplaco. Felice trovigis libera loko, kie mi povis meti mian, kaj observi. Mi hezitis, cu mi alparolos sin, kiam si revenos al gi, au simple sin sekvos… Mi decidis sekvi sin, car… tio… Kiel bela si estas!” li abrupte diris anstatau daurigi la frazon, kaj li profunde gemspiris.
“Cu longe vi atendis?”
“Mi ne scias. Cu jarcentojn? Cu sekundojn? Mi revis pri si. Mi estis senpacienca, kaj mi estis ege pacienca. Mi farus ion ajn… Nu, jen si elvenis el flanka strato kaj enigis en la auton. Mi veturis post si.”
“Kaj kien vi iris?”
“Al Rafunja.”
“Kion vi faris tie?”
“Mi provis sekvi sin, sed si elektis vojeton ne tre videblan… Estis hela nokto kun bela luno, sed ankau multaj nuboj. Kiam nubeto pasis antau la luno, subite farigis mallume. Tio okazis guste, kiam si ekiris la vojeton kaj mi sin perdis.”
“Kaj kio poste?”
“Poste mi vagadis serce al si, sed sin ne trovis. Mi do revenis hejmen.”
“Post kiom da tempo?”
“Mi ne scias. Mi ne rigardis mian horlogon. Mi travivis tion kvazau songe. Mi enlitigis kvazau songe. Kelkfoje mi preskau min demandas, cu ne estis entute songo. Cio estis tiel nereala! Mi estis en stranga stato, revema, kvazau hipnota…”
“Kial vi ne informis nin, kiam vi eksciis, ke du personoj mortis teruran morton tie je proksimume la sama tempo?”
“Mi ne scias. Mi ne rigardis mian horlogon. Mi travivis tion kvazau songe. Mi enlitigis kvazau songe. Kelkfoje mi preskau min demandas, cu ne estis entute songo. Cio estis tiel nereala! Mi estis en stranga stato, revema, kvazau hipnota…”
“Kial vi ne informis nin, kiam vi eksciis, ke du personoj mortis teruran morton tie je proksimune la sama tempo?”
“Kiel mi povus scii pri la tempo? La gazetoj neniam diris, je kiu horo nek je kiu tago ili mortis: tio estas polica sekreto, au polica nescio. Cu vere ili mortis tiunokte? Brrr… tio igas min frosttremi!”
“Kaj vi ne volus suspekti vian Veronikan, cu?”
“Prave, prave, sinjoro. Mi havis pri sia ceesto tie plej terurajn ideojn…”
“Kion vi suspektis?”
“Jes”, la alia respondis penseme kaj sensence, dum Karal miris pri la stranga lumo, kiu tiumomente briligis al li la okulojn. Kaj pli mallaute, kvazau timante audi la propran frazon, Bob aldonis:
“Rendevuon kun kosmosipanoj”.
*
Veronika Munzo montrigis singarda.
“Versajne policanoj estas t.n. realismuloj. Vi do ne komprenos min”, si diris.
“Ni havas menson eble pli malfermitan ol vi imagas”, rebatis Jano. “Klarigu do.”
“Fakte, estas simple”, si ridetis. “Anino el la NIFO-Klubo anoncis, ke elkosma veturilo alterigos en Rafunja, mi volis iri kaj vidi mem.”
“Kiel si sciis?”
“Si ricevas mesagojn el la kosmo. Si estis bona amikino de Rik.”
“Kiamaniere si ricevas la mesagojn?”
“Telepatie.”
“Kiel si nomigas?”
“La familian nomon mi ne konas. Ni nomas sin Lizabeta.”
“Cu vi vidis ion en Rafunja tiunokte, la 6-an de majo?”
“Ne. Mi vidis strangan lumon, sed kosmosipon ne vidis.”
“Kian lumon?”
“Mi estis en la pinarbaro, sajnis, ke ie tre proksime estas nekutima lumo, sed eble mi misperceptis.”
“Je kioma horo vi estis tie?”
“Mi alvenis inter la oka kaj duono kaj la naua.”
“Kaj kiom longe vi restis?”
“Tri kvaronhorojn. Mi intencis resti pli longe, sed mi stulte ne antauvidis, kiom malvarmos tie supre. Mi frostis kaj revenis hejmen. Eble la kosmosipo tamen venis pli poste. Mi ne scias.”
“Kie precize vi estis?”
“Mi momente perdigis inter la pinarboj, kaj tiam mi vere timis, car misorientigi nokte en arbaro estas sperto tre angora. Sed bonsance mi retrovis la vojon. Mi cefe estis sur la vojo de la t.n. teraso. Mi konsideris la ideon desupri al la ebenajo, kie laudire la kosmosipoj alterigas, sed mi ne kuragis iri tiun vojon dumnokte, car estis al mi tre malvarme, mi do reveturis hejmen.”
“Cu vi vidis au audis ion, kio povus helpi al nia enketo pri la duobla morto?”
“Ne. Se jes, mi estus informinta vin. Okazis nenio speciala, dum mi estis tie supre.”
“Kial vi ne opiniis saga tamen sciigi al la polico, ke vi estis tie proksimume kiam tiuj du mortoj okazis?”
