treba. Nie treba… kachanaja.
Havoracy tak, ja i sam nie razumieu, prytvarajusia ja ci nie. U ciemry ja abniau jaje chudyja plecy, adcuvajucy ich trymciennie, i raptam pavieryu, sto heta Chery. Zresty, nie viedaju. Raptam mnie padalosia — padmanvaju ja, a nie jana. Chery takaja, jak josc.
Pasla ja niekalki razou zasynau, uzdryhvajucy, pracynausia, salona hrukala serca, jakoje pastupova supakojvalasia. Smiarotna stomleny, ja pryciskau da siabie Chery. A jana nadzvycaj asciarozna datykalasia da majho tvaru, macala lob, praviarajucy, ci niama u mianie haracki. Heta byla Chery. I insaj, bols realnaj, nie mahlo byc.
Ad hetaj dumki u mianie niesta zmianilasia, ja supakoiusia i amal adrazu zasnuu.
Mianie razbudziu dalikatny dotyk. Moj lob adcuu pryjemny chaladok. Tvar byu nakryty niecym vilhotnym i miakkim, zatym hetaje miakkaje pavoli padnialosia, i ja ubacyu schilenuju Chery. Abiedzviuma rukami jana vyciskala nad misackaj z parcelany marlu. Pobac stajau flakon z vadkasciu ad apiokau. Chery usmichnulasia.
— Nu ty i spis, — pramovila jana, znou kladucy marlu. — Tabie balic?
— Nie.
Ja zmorscyu lob. Sapraudy, apiok nie adcuvausia. Chery siadziela na krai lozka, zachinutaja u muzcynski kupalny chalat, biely z ruzovymi palosami; jaje cornyja valasy rassypalisia pa kauniary. Jana vysoka, az da lokciau, zakasala rukavy, kab jany nie zaminali. Mnie strasna chacielasia jesci, badaj sto dvaccac hadzin ja nicoha nie jeu. Kali Chery zniala z majho tvaru kampres, ja ustau i ubacyu dzvie sukienki, jakija lazali pobac i byli calkam adnolkavyja — bielyja z cyrvonymi huzikami, adna, jakuju ja dapamoh joj zniac, razrezausy, i druhaja, u jakoj jana pryjsla ucora. Na hety raz jana sama rasparola naznicami svy, skazausy, sto zaspilka, vidac, zlamalasia.
Hetyja adnolkavyja sukienki byli sama strasnym z usiaho, sto ja pierazyu dasiul. Chery kapalasia u skapcyku z lekami, navodzila tam paradak. Ja nieprykmietna adviarnuusia i da kryvi ukusiu svaju ruku. Nie zvodziacy vacej z sukienak, dakladniej, z adnaje, pautoranaj dvojcy, ja pacau adsouvacca da dzviarej. Vada pa-raniejsamu sumna lilasia z krana. Ja adcyniu dzviery, cichienka vysliznuu na kalidor i asciarozna zacyniu ich. Ja cuu pryhlusanaje bulkannie vady i zvon skla. Niecakana usio scichla. Kalidor asviatlausia dauhavatymi lampami na stoli, nievyraznaja plama adlustravanaha sviatla lazala na dzviarach, la jakich ja cakau, scisnuusy zuby. Ja schapiusia za klamku, choc nie mieu nadziei utrymac jaje. Rezki ryvok ledz nie vyrvau klamku z maich ruk, ale dzviery nie adcynilisia, a tolki zakalacilisia, pacuusia ahlusalny tresk. Zdziuleny, ja vypusciu klamku i adsunuusia — z dzviaryma adbyvalasia niesta nievierahodnaje: ich hladkaja plastykavaja plita vyhinalasia, nibyta z majho boku jaje pchali unutr pakoja. Emal adluscvalasia malenkimi kavalackami, vyzvalajucy stalny vusak, jaki napruzvausia usio macniej. Ja zrazumieu: Chery ciahnie dzviery da siabie, a jany z adcyniajucca u kalidor. Sviatlo adlustravalasia na bielaj ploskasci, jak va uvahnutym lusterku; pacuusia mocny tresk, i plita, vyhnuusysia, tresnula. Adnacasova klamka, vyrvanaja z hniazda, ulaciela u pakoj. U pralomie pakazalisia akryvaulenyja ruki, pakidajucy cyrvonyja slady na lakiravanaj pavierchni dzviarej, jany ciahnulisia da mianie — dzviery razlamalisia na dzvie palaviny i trymalisia tolki na zaviesach; biela-ruzovy pryvid z miortva-blednym tvaram kinuusia mnie na hrudzi, zachodziacysia ad sloz.
Kab nie hety vyhlad, jaki paralizavau mianie, ja uciok by. Chery kanvulsiuna chapala pavietra, bilasia halavoj ab majo placo, jaje valasy rastrapalisia. Abniausy Chery, ja adcuu, sto jaje ciela abmiakla u maich rukach. Ja pracisnuusia praz razbityja dzviery i zanios jaje u pakoj, paklau na lozak. Paznohci u Chery byli palamanyja i skryvaulenyja, skura na daloniach zdziortaja. Ja pahladzieu na jaje tvar, raspluscanyja vocy pazirali na mianie praz mianie.
— Chery!
Jana stosci pramarmytala.
Ja padnios palec da jaje vacej. Vieka zapluscylasia. Ja pajsou da skapcyka z lekami. Lozak zarypieu. Ja paviarnuusia. Chery siadziela prama, sa stracham pazirajucy na svaje skryvaulenyja ruki.
— Krys, — prastahnala jana, — ja… ja… sto sa mnoj stalasia?
— Ty paranilasia, kali vydzirala dzviery, — sucha adkazau ja.
Huby nie sluchalisia mianie, nizniuju kalola jak iholkami. Ja prykusiu jaje zubami.
Niejki cas Chery razhladvala scarbatyja kavalki plastyku, jakija zvisali z vusakou, pasla pieraviala pozirk na mianie. Jaje padbarodak zatrymcieu, ja zauvazyu, z jakim namahanniem jana starajecca pieramahcy strach.
Ja parezau marlu na kavalki, dastau sa skapcyka lakarstva i padysou da lozka. Usio vypala z maich ruk, sklanaja butelecka z kalodyjem razbilasia, ale ja navat nie nahnuusia. Jana byla uzo niepatrebnaja.
Ja padniau ruku Chery. Vakol paznohciau zapiaklasia krou, ale rany znikli, dalon zaciahnulasia maladoj, ruzovaj skurkaj, parezy hailisia prosta na vacach.
Ja sieu, pahladziu Chery pa tvary i pasprabavau usmichnucca joj, ale nie mahu skazac, sto mnie heta udalosia.
— Chery, nasto ty heta zrabila?
— Nie. Heta… ja?
Jana vacyma pakazala na dzviery.
— Tak, ty. CHiba nie pamiatajes?
— Nie. Ja zauvazyla, sto ciabie niama, spalochalasia i…
— I sto?
— Pacala sukac ciabie, padumala, sto ty, mazliva, u dusavoj…
Tolki zaraz ja ubacyu, sto safa, jakaja zacyniala uvachod u dusavuju, adsunuta.
— A pasla?
— Ja pabiehla da dzviarej.
— I sto?
— Nie pomniu. Stosci adbylosia?
— Sto?
— Nie viedaju.
— A sto ty pomnis? Sto bylo pasla?
— Ja siadziela tut, na lozku.
— CHiba ty nie pomnis, jak ja pieranios ciabie siudy?
Chery vahalasia. Kutocki jaje vusnau apuscilisia, tvar stau napruzanym.
— Zdajecca… Mahcyma. Sama nie viedaju.
Jana ustala, padysla da razlamanych dzviarej.
— Krys!
Ja abniau jaje za plecy. Chery dryzala. Raptam jana paviarnulasia, sukajucy moj pozirk.
— Krys, — saptala jana, — Krys.
— Supakojsia,
— Krys, niauzo, Krys, niauzo u mianie epilepsija?
Epilepsija, o Bozuchna! Mnie stala smiesna.
— Nie, kachanaja. Prosta dzviery tut takija, sto… tak, tut hetkija dzviery…
My vyjsli z pakoja, zaslanki iluminatara z praciahlym viskam padnialisia, i pakazausia soniecny dysk, jaki apuskausia u Akijan.
Ja nakiravausia na nievialikuju kuchniu, sto znachodzilasia u druhim kancy kalidora. My haspadaryli razam z Chery, viali posuki u skapcykach i chaladzilniku. Chutka ja zrazumieu, sto Chery nie nadta umieje kucharyc, a zdolnaja tolki adcyniac kansiervy, heta umieu i ja. Ja prahlynuu zmiesciva dzviuch takich blasanak i vypiu niekalki filizanak kavy. Chery taksama jela, ale jela, jak casam jaduc dzieci, jakija nie chocuc rabic prykrasci daroslym, — navat nie z prymusam, a miechanicna i abyjakava.
Pasla my pajsli u nievialiki apieracyjny pakoj, pobac z radyjostancyjaj; u mianie byu siaki-taki plan. Ja skazau Chery, sto chacu na usialaki vypadak jaje absledavac. Ja sieu na skladnoje kresla i dastau sa sterylizatara spryc i iholki. Ja viedau amal na pamiac, dzie sto znachodzicca, bo tak vymustravali nas na Ziamli, na trenazory. Ja uziau kroplu kryvi z palca Chery i zrabiu mazok, vysusyu jaho u ekspikatary, apracavau ionami sierabra u vysokim vakuumie.
Realnasc hetaj pracy supakojvala. Chery, lezacy na paduskach raskladzienaha kresla, razhladvala apieracyjny pakoj, zastauleny roznymi aparatami.
Cisyniu pierapynila marmytannie unutranaha telefona. Ja uziau trubku.
— Kielvin sluchaje, — pramoviu ja, nie zvodziacy vacej z Chery, jakaja z peunaha casu stala apatycnaj, nibyta za aposnija hadziny jaje usiu vycarpali.
— Ty u apieracyjnaj? Narescie! — pacuu ja uzdych palohki.
Heta byu Snaut. Ja cakau, prycisnuusy trubku da vucha.
— U ciabie „hosc”, prauda?
— Prauda.
— I ty zaniaty.
— Tak.
— Siakija-takija dasledavanni?
— A sto? Ty chacieu zhulac partyju u sachmaty?
— Nie blaznuj, Kielvin. Sartoryus choca z taboj sustrecca. Dakladniej, z nami.
— Vos dyk navina, — zdziviusia ja. — A sto z… — Ja nie zakoncyu, a pasla dadau: — Jon adzin?
— Nie. Ja niedakladna skazau. Jon choca z nami parazmaulac. Zviazamsia utroch, pa videatelefonie, ale tolki zaslonim ekran.
— Ach, tak? Camu jon nie pazvaniu adrazu mnie? Jamu soramna?
— Niesta nakstalt hetaha, — pramarmytau Snaut. — Nu jak?
— Znacyc, nam treba damovicca? Davaj praz hadzinu. Dobra?
— Dobra.
Na malenkim, nie bolsym za dalon, ekranie ja bacyu tolki jaho tvar. Snaut dapytliva pazirau mnie u vocy. U trubcy trascali razrady.
Pasla Snaut rasuca pramoviu:
— Jak ty majessia?
— Znosna. A ty?
— Licu, krychu horaj za ciabie. Ja moh by?..
— Ty chocas pryjsci da mianie? — zdahadausia ja.
Ja zirnuu na Chery. Jana zviesila halavu z paduski i lazala, zakinuusy nahu na nahu, ad samoty padkidvala srebny saryk, jakim zakancvausia lancuzok la porucnia kresla.
— Pakin heta, cujes? Pakin! — pacuusia hucny holas Snauta.
Ja ubacyu na ekranie jaho profil. Bols ja nicoha nie pacuu, jon zakryu rukoj mikrafon, ja bacyu tolki jaho huby, jakija savialilisia.
— Nie, ja nie mahu pryjsci. Mo pasla. Praz hadzinu, — chutka skazau jon, i ekran patuch.
Ja paviesiu trubku.
— Chto heta byu? — abyjakava spytalasia Chery.
— Tak sabie, adna asoba. Snaut. Kibiernietyk. Ty jaho nie viedajes.
— Jasce douha cakac?
— A tabie chiba sumna? — spytausia ja.
Ja zaklau piersuju sieryju preparatau u kasietu niejtrynnaha mikraskopa i pacau naciskac kalarovyja knopki vyklucalnikau. Silavyja pali hlucha zahuli.
— Zabau tut niama, a kali majho sciplaha tavarystva tabie nie chapaje, to sprava dren, — havaryu ja nibyta miz insym, z vialikimi pauzami, apuskajucy rukami vialikuju cornuju halouku, u jakoj sviaciusia akular mikraskopa, i prykladvajucy miakkuju humavuju ablamouku da vacej.
Chery niesta skazala, ja nie razabrau sto. Nibyta z vialikaj vysyni ja bacyu biazmieznuju pustyniu, zalituju srabrystym blaskam. Na joj lazali achutanyja lohkaj imhloj, patreskanyja, vyvietranyja plaskatyja kruhlaki kamianiou. Heta byli cyrvonyja kryvianyja cielcy. Nie advodziacy vacej ad skielcau, ja pavialicyu rezkasc i usio hlybiej i hlybiej apuskausia u palajucaje sierabrystaje pole. Lievaj rukoj ja kruciu rucku rehulatara stolika, a kali adzinokaje, jak valun, cielca apynulasia na pierasiacenni cornych rysacak, ja dadau pavielicennia. Zdavalasia, sto abjektyu najazdzaje na
