licycie, sto heta nieznarok?.. — spytausia ja.
Jaho scvierdzannie krychu asalamila mianie, ale, padumausy, ja vyrasyu, sto taki punkt pohladu nielha brac pad uvahu.
— Tak. Ja nie vieru ni u vieralomstva, ni u zlaslivasc, ni u zadannie naniesci udar u sama balucaje miesca, jak licyc kaleha Snaut.
— Ja zusim nie prypisvaju Akijanu calaviecych pacucciau, — upiersyniu uziau slova Snaut, — ale mo ty skazas, jak vytlumacyc hetyja pastajannyja viartanni?
— Mahcyma, uklucana niejaje prystasavannie, jakoje usio krucicca i krucicca, jak kruzelka, — pramoviu ja, imknucysia zacapic Sartoryusa.
— Nie budziem adchilacca, kalehi, — huhniavym holasam zajaviu doktar. — Heta nie usio, sto ja chacieu vam paviedamic. U zvycajnych umovach ja licyu by skladannie navat karotkaha paviedamlennia pra stan majoj pracy dacasnym, ale z ulikam spiecyficnych umou ja rablu vyklucennie. U mianie takoje urazannie, tolki urazannie, nie bolej, sto u mierkavanniach kalehi Kielvina josc racyjanalnaje ziernie. Ja maju na uvazie jaho hipotezu pra niejtrynnuju strukturu… takija sistemy my viedajem tolki tearetycna, nam nieviadoma, ci mozna i' stabilizavac. Tut zjaulajecca peuny sanc, bo zniscennie silavoha pola, jakoje nadaje stabilnasc sistemie…
Ja zauvazyu, jak ciomny pradmiet, jaki zaslaniau ekran z boku Sartoryusa, adsouvajecca: z samaha vierchu blisnula scylina, i mozna bylo ubacyc, sto tam pavoli savialilasia stosci ruzovaje. I raptam ciomnaja pieraharodka upala.
— Prec! Prec!!! — pacuusia u trubcy adcajny kryk Sartoryusa.
Na raptouna asvietlenym ekranie milhanuli ruki doktara u syrokich labaratornych narukaunikach i vialiki, zalacisty, padobny na dysk pradmiet, usio heta znikla raniej, cym ja zrazumieu, sto zalacisty kruh — heta salamiany kapialus…
— Snaut? — paklikau ja, hlyboka uzdychnuusy.
— Sluchaju, Kielvin, — stomlena azvausia kibiernietyk.
Raptam ja adcuu, sto Snaut mnie vielmi padabajecca. Ja na samaj spravie nie chacieu by viedac, chto u jaho „u hasciach”.
— Hetaha, vidac, dosyc, ha?
— Dumaju, dastatkova, — zhadziusia ja. — Pasluchaj, kali budzies miec mazlivasc, zazirni uniz abo da mianie u kabinu, dobra? — spiesna dadau ja, pakul jon nie paklau trubki.
— Zhoda, — adkazau Snaut. — Tolki nie viedaju kali.
Na hetym prablemnaja dyskusija skoncylasia.
PACVARY
Pasiarod nocy mianie razbudzila sviatlo. Ja abapiorsia na lokac, zaslaniajucy druhoj rukoj vocy. Chery, zachinutaja u prascinu, skurcylasia i siadziela u nahach lozka, valasy zasypali jaje tvar. Plecy uzdryhvali. Chery biazhucna plakala.
— Chery!
Jana skurcylasia jasce bols.
— Sto z taboj?.. Chery…
Ja sieu, jasce nie zusim pracnuusysia, pastupova vybaulajucysia z kasmaru, jaki dusyu mianie chvilinu tamu.
— Kachanaja.
— Nie kazy tak.
— A sto zdarylasia, Chery?
Ja ubacyu jaje mokry skryuleny tvar. Bujnyja dziciacyja slozy ciakli pa scokach, bliscali u jamaccy na padbarodku, kapali na prascinu.
— Ja nie patrebnaja tabie.
— Sto ty havorys, Chery!
— Ja sama cula.
Ja adcuu, jak kamianieje moj tvar.
— Sto cula? Ty nicoha nie zrazumiela, prosta ja…
— Nie. Nie. Ty havaryu, sto heta nie ja. Kab ja isla. Ja pajsla b. Bozuchna! Ja pajsla b, ale nie mahu. Nie viedaju, sto sa mnoj. Ja chaciela pajsci, ale nie miela sily. Ja takaja, takaja dren!
— Malenkaja!!!
Ja schapiu jaje, z usiaje mocy prycisnuu da siabie, ja calavau jaje ruki, jaje mokryja i salonyja ad sloz palcy, pautarau niejkija zaklacci, klatvy, prasiu prabacennia, havaryu, sto heta byu durny, biazladny son. Pakrysie Chery supakojvalasia. Pierastala plakac. Jaje vocy stali vialikija, jak u lunacika. Slozy vysachli. Jana adviarnulasia.
— Nie, — skazala jana, — nie kazy mnie hetaha, nie treba. Ty dla mianie nie taki samy, jak raniej.
— Ja nie taki?! — z jenkam vyrvalasia u mianie.
— Tak. Ty nie chocas mianie. Ja uvies cas heta adcuvala. Tolki prytvaralasia, sto nie zauvazaju. Dumala, mo heta mnie zdajecca. Ale nie, nie zdajecca. Ty pavodzis siabie… inacaj. Nie prymajes mianie usurjoz. Tabie prysniusia son, ale heta ja tabie prysnilasia. Ty nazyvau majo imia. Tabie bylo hidka. Camu? Camu?!
Ja uklencyu pierad joju, abniau jaje kaleni.
— Malenkaja…
— Ja nie chacu, kab ty nazyvau mianie tak. Nie chacu, cujes? Ja nie malenkaja. JA…
Chery rasplakalasia, utknuusysia tvaram u pasciel. Ja ustau. Z vientylacyjnych adtulin z cichim fyrkanniem islo chalodnaje pavietra. Mnie stala chaladnavata. Ja nakinuu kupalny chalat, sieu pobac z Chery i dakranuusia da jaje ruki.
— Pasluchaj, Chery. Ja tabie niesta skazu. Skazu tabie praudu…
Jana pavoli padnialasia, abapirajucysia na ruki. Ja bacyu, jak pad tonkaj skuraj u jaje na syi pulsuje zylka. Moj tvar znou kamianieu. Mianie pracinau cholad. U halavie bylo pusta.
— Praudu? — pierapytala Chery. — Slova honaru? Sviatoje slova?
Ja adkazau nie adrazu, da horla padkaciusia kamiak. Bo heta byla nasa dauniaja klatva. Pasla jaje nichto z nas nie moh nie toje sto schlusic, ale navat zmaucac pra sto- niebudz. Niekali my mustravali adno adnaho prazmiernaj scyrasciu, naiuna sukali u joj vyratavannia.
— Sviatoje slova honaru, — surjozna pramoviu ja. — Chery…
Jana cakala.
— Ty taksama zmianilasia. Usie mianiajucca. Ale ja nie toje chacieu skazac. Sapraudy, ty nie mozas biez mianie. Camu — my pakul sto nie viedajem… Ale heta navat leps, bo ja taksama nie mahu biez ciabie…
— Krys!
Ja padniau Chery razam z prascinoj, u jakuju jana zachinulasia. Razok prasciny, mokry ad sloz, upau mnie na plecy. Ja chadziu pa pakoi, huskajucy Chery. Jana pahladzila moj tvar.
— Nie, ty nie zmianiusia. Heta ja, — sapnula jana mnie na vucha. — Sa mnoj stosci adbyvajecca. Mo sprava u hetym?
Jana pazirala u corny pusty pramavuholnik, jaki zastausia ad razbitych dzviarej, bo ich ablomki ja vynies viecaram na sklad. Treba budzie, padumau ja, paviesic novyja. Ja pasadziu Chery na lozak.
— A ty naohul spis? — Ja stajau nad joju z apuscanymi rukami.
— Nie viedaju.
— Jak nie viedajes? Padumaj, kachanaja.
— Badaj sto splu, ale heta nie sapraudny son. Mo ja chvoraja. Ja prosta lazu i dumaju, i viedajes…
Chery zdryhanulasia.
— Sto? — spytausia ja septam, bo bajausia, sto mnie zdradzic holas.
— U mianie vielmi dziunyja dumki. Nie viedaju, adkul jany biarucca.
— Napryklad?
Treba byc spakojnym, dumau ja, sto b jana ni skazala. Da jaje slou ja padrychtavausia, jak da mocnaha udaru. Chery biezdapamozna pakivala halavoj:
— Usio niejkaje takoje… navokal…
— Nie razumieju.
— Jak byccam nie tolki uva mnie, ale i dalej, niejak tak… Ja nie mahu raskazac. Nie chapaje slou…
— Napeuna, tabie heta snicca, — niby mimachodz zaznacyu ja. Mnie stala lahcej dychac. — A zaraz davaj patusym sviatlo, i da ranicy u nas nie budzie nijakich zhryzot, a rankam, kali vielmi zachocacca, prydumajem sabie novyja, dobra?
Jana praciahnula ruku da vyklucalnika. Stala ciomna, ja ulohsia u vystyluju pasciel i adcuu ciaplo jaje dychannia. Ja abniau Chery.
— Macniej, — prasaptala jana. I pasla douhaj pauzy: — Krys!
— Sto?
— Ja kachaju ciabie.
Mnie zachacielasia zakrycac.
Ranak byu cyrvony. Pacyrvaniely soniecny dysk visieu nizka nad haryzontam. Na parozie lazala pismo. Ja razarvau kapertu. Chery byla u dusavoj, ja cuu, jak jana marmyca niejkuju mielodyju. Cas ad casu jana vysouvalasia adtul, pazirajucy na mianie praz mokryja valasy. Ja padysou da iluminatara i pacau cytac:
„Kielvin, spravy dren. Sartoryus vystupaje za rasucyja miery. Jon spadziajecca, sto jamu udasca destabilizavac niejtrynnyja sistemy. Dla dosledau jamu patrebna krysku plazmy jak zychodnaha budaunicaha materyjalu utvarenniau F. Jon prapanuje tabie pajsci u razviedku i zdabyc trochi plazmy. Ty rabi sto chocas, ale paviedami mnie pra svajo rasennie. A u mianie uzo svajoj dumki niama. Badaj, nicoha uzo niama. Ja chacu, kab ty heta zrabiu, choc by tamu, sto my zrusymsia z miortvaha punktu, niachaj sabie i farmalna. Inaks zastajecca tolki zajzdroscic H.
Mysania.
R.S. Nie uvachodz u pamiaskannie radyjostancyi. Heta usio, sto ty dla mianie jasce mozas zrabic. Liepiej pazvani”.
Majo serca kalacilasia, kali ja cytau hety list. Uvazliva pieracytau jaho jasce raz, parvau papierynu i vykinuu kavalki u rakavinu. Pasla pacau sukac kambiniezon dla Chery. Heta bylo strasna. Jakraz tak, jak minulym razam. Ale Chery nicoha nie viedala, inaks jana nie uzradavalasia b, kali ja skazau, sto mnie treba vybracca u karotkuju razviedku za miezy Stancyi i ja prasu jaje supravadzac mianie. My pasniedali na malenkaj kuchni (Chery znou amal nicoha nie jela) i pajsli u biblijateku.
Piers cym vykanac darucennie Sartoryusa, ja chacieu pahartac litaraturu pa pytanniach pola i niejtrynnych sistem. Ja nie uiaulau navat, jak mnie heta udasca, ale vyrasyu kantralavac jaho rabotu. Ja padumau, sto nie isnujucy pakul sto niejtrynny anhilatar moh by vyzvalic Snauta i Sartoryusa, a ja pieracakau by razam z Chery „apieracyju” dzie-niebudz zvonku — u latajucym aparacie, napryklad. Ja davoli douha siadzieu nad toustym elektronnym kataloham, jaki u adkaz na maje pytanni albo vykidvau mnie kartku z lakanicnym nadpisam „u biblijahrafii adsutnicaje”, albo prapanouvau zalezci u taki nierat spiecyjalnych fizicnych prac, sto ja nie viedau, jak da ich padstupicca. Mnie nie chacielasia pakidac vialikaje kruhlaje pamiaskannie z hladkimi scienami, u jakich znachodzilisia skrynacki, sto vysouvalisia, z vialikaj kolkasciu mikrafilmau i elektronnych zapisau. Razmiescanaja u samym centry Stancyi, biez anijakich iluminatarau, biblijateka byla sama izalavanym pamiaskanniem u stalnoj skarlupinie. Mo tamu mnie bylo tut tak dobra, posuki maje nicoha nie davali. Ja blukau pa vialikaj zale, pakul nie spyniusia la vializnaj, da samaj stoli, kniznaj safy. Heta byla nie stolki raskosa (zresty, davoli sumnicielnaja), kolki simval pamiaci, danina pavahi pijanieram salarystycnych dasledavanniau: palicy, na jakich stajala kala sascisot tamou, utrymlivali usiu klasicnuju litaraturu pa pradmiecie, pacynajucy z manumientalnaj, choc u znacnaj stupieni i sastarelaj, dzieviacitomnaj manahrafii Hize. Ja dastavau hetyja ciazkija tamy i laniva hartau ich, prysieusy na rucku kresla. Chery taksama znajsla sabie niejkuju knizku — ja pracytau
