Elita Zabojcow

Czterech przyjaciol.

Dwoch z nich nie zylo.

Przypuszczalnie zabito wszystkich czterech.

– Co za pieprzona sytuacja – rzekl O’Donnell. Reacher skinal glowa.

– Poradzimy sobie.

– Naprawde? – zapytala Neagley. – Czy uda sie nam tym razem?

– Tak jak kiedys.

– Nigdy nie spotkalo nas cos takiego.

– Zmarl moj brat.

– Wiem, lecz to, co sie tu wydarzylo, jest gorsze. Reacher ponownie przytaknal.

– To fakt.

– Mialem nadzieje, ze jakims cudem trzem pozostalym nic sie nie stalo.

– Wszyscy mielismy.

– Bylismy w bledzie. Oni nie zyja.

***

Poszli do pokoju Dixon tylko po to, by przekonac sie, ze praca to pojecie wzgledne. Znalezli sie w slepym zaulku. Nie mieli zadnego punktu zaczepienia. Ich samopoczucia nie poprawila Neagley, ktora po wizycie w swoim apartamencie znalazla wiadomosc od znajomego z Pentagonu: „Przykro mi, nie moge udzielic zadnych informacji. Dzialalnosc New Age Defense Systems jest objeta tajemnica”. Krotka wiadomosc, pozbawiona tresci i lekcewazaca.

– Wyglada na to, ze facet nie ma wobec ciebie wiekszych zobowiazan – zauwazyl O’Donnell.

– Jestes w bledzie – odparla Neagley. – Gosc ma wobec mnie wiekszy dlug, niz sadzisz. Ta odmowa mowi wiecej o New Age Defense Systems niz o mnie lub o nim.

Zaczela przegladac zawartosc skrzynki odbiorczej, by po chwili sie zatrzymac. Natrafila na inna wiadomosc od tego samego faceta. Podpisana innym imieniem, nadana z innego adresu e-mailowego.

– To darmowe konto e-mailowe jednorazowego uzytku – wyjasnila.

Kliknela ikone listu i przeczytala: „Frances, milo, ze sie odezwalas. Powinnismy sie spotkac. Wolisz obiad czy kino? Powinienem zwrocic twoje plyty z muzyka Hendriksa. Dzieki za pozyczenie. Wszystkie sa wspaniale. Szosty kawalek w drugim albumie jest bardzo dynamiczny. Daj mi znac, kiedy przyjedziesz do Waszyngtonu. Zadzwon, gdy tylko bedziesz mogla”.

– Ma twoje plyty? – zapytal Reacher.

– Nie – odpowiedziala Neagley. – Nie mam zadnych plyt Jimiego Hendriksa. Nie lubie jego muzyki.

– Poszliscie kiedys do kina lub na obiad? – zaciekawil sie O’Donnell.

– Nigdy – zaprzeczyla Neagley.

– Musial cie pomylic z inna kobieta.- To malo prawdopodobne – ocenil Reacher.

– Przeslal zaszyfrowana wiadomosc – oznajmila Neagley. – Odpowiedz na moje pytanie. Inne wytlumaczenie odpada. Niebudzacy podejrzen e-mail z oficjalnego adresu i zaszyfrowany ciag dalszy z jednorazowego konta. Ostro sie asekuruje.

– Co to za szyfr? – zapytala Dixon.

– Musi miec cos wspolnego z szostym kawalkiem z drugiego albumu Hendriksa.

– Jaki tytul nosi drugi album Hendriksa? – zapytal Reacher.

– Electric Lady land - poinformowal go O’Donnell.

– Ten album byl pozniejszy – zaprzeczyla Dixon. – Pierwszy nosil tytul Are You Experienced.

– Ten z nagimi kobietami na okladce?

– To Electric Lady land.

– Wspaniala okladka.

– Jestes odrazajacy.

– Drugi album to Axis Bold As Love - przerwal im Reacher.

– Jaki tytul nosil szosty utwor? – zapytala Dixon.

– Nie mam pojecia.

– Kiedy zaczyna sie twarda gra, twardziele ida na zakupy – odparl O’Donnell.

***

Ruszyli na wschod Sunset i dotarli do sklepu Tower Records. Weszli do klimatyzowanego pomieszczenia pelnego mlodych ludzi i glosnej muzyki i na polce z napisem „Rock/Pop” odnalezli litere „H”. Cale mnostwo albumow Jimiego Hendriksa. Reacher rozpoznal cztery stare plyty oraz kilka albumow wydanych posmiertnie. Byly tez trzy egzemplarze Axis Bold As Love. Reacher wyciagnal jeden i przewrocil na druga strone. Pudelko bylo zafoliowane, a sklepowy kod kreskowy zaslanial druga polowe listy utworow.

Podobnie bylo na drugim egzemplarzu.

I trzecim.

– Zerwij folie – powiedzial O’Donnell.

– Mam ukrasc plyte?

– Nie, zerwij plastikowe opakowanie.

– Nie moge, plyta nie jest nasza wlasnoscia.

– Bijesz gliniarzy, a nie chcesz uszkodzic folii?

– To zupelnie inna sprawa.

– Co zamierzasz zrobic?

– Kupie ja. Przesluchamy plyte w samochodzie. Samochody maja odtwarzacze CD, prawda?

– Od stu lat – potwierdzila Dixon.

Reacher wzial plyte i stanal w kolejce za dziewczyna majaca na twarzy wiecej metalu niz gosc, ktory oberwal granatem. Podszedl do kasy i odliczyl trzynascie dolcow ze zwitka osmiuset dolarow, po raz pierwszy w zyciu stajac sie wlascicielem plyty kompaktowej.

– Rozpakuj ja – poradzil O’Donnell.

Plyta byla scisle zafoliowana. Reacher oderwal rog paznokciem, a nastepnie rozerwal zebami plastikowe opakowanie. Gdy sie go pozbyl, odwrocil okladke i przesunal palcem po liscie utworow.

– „Little Wing” – powiedzial.

O’Donnell wzruszyl ramionami. Neagley spojrzala pustym wzrokiem.

– To zadna pomoc – stwierdzila Dixon.

– Znam te piosenke – oznajmil Reacher.

– Blagam, tylko nie spiewaj – poprosila Neagley.

– Co to oznacza? – zapytal O’Donnell.

– To oznacza, ze New Age Defense Systems produkuje bron o nazwie Little Wing.

– Jasne, w dalszym ciagu nie wiemy jednak, co to takiego.

– Pewnie to cos zwiazanego z aeronautyka. Zdalnie sterowany samolot czy cos w tym rodzaju.

– Czy ktos slyszal o takiej broni? – zapytala Dixon. – Nikt?

O’Donnell pokrecil glowa.

– Ja, nie – dodala Neagley.

– Zatem mamy do czynienia z jakas supertajna bronia – rzekla Dixon. – W dystrykcie Kolumbii nikt nie chce o niej rozmawiac, podobnie na Wall Street i w kregu znajomych Neagley.

Reacher probowal otworzyc pudelko, ktore okazalo sie zamkniete naklejka z tytulem biegnaca przez cale gorne laczenie. Rozerwal ja paznokciem na male lepkie kawalki.

– I jak tu sie dziwic, ze wytwornie plytowe przezywaja trudnosci? – powiedzial. – Nie ulatwiaja czerpania przyjemnosci z zakupu towaru.

– Co zrobimy? – zapytala Dixon.

– A co bylo w e-mailu?