agoj kauzis strangajn rigardojn de surprizo sur la vizagoj de la Marsanoj: ili ne povis kompreni, krom stulte, tiajn trajtojn, kiaj estas dankemo kaj kompato. La militisto, kies pafilon mi forfrapis, rigardis demande al Tars Tarkas, sed tiu ci gestis, ke oni lasu min agi lauvole. Tiel ni reiris al la placo, kun mia granda besto ce miaj kalkanumoj kaj Solla, kiu firme prenis mian brakon.
Do mi havis minimume du amikojn sur Marso — unu, juna virino, kiu zorgis pri mi kun patrina zorgemo, la alia, muta besto kiu, kiel mi poste lernis, havis en sia malbela korpo pli da amo, pli da lojaleco, pli da dankemo ol oni povus trovi en ciuj kvin milionoj da verdaj Marsanoj, kiuj vagadas en la mortintaj civitoj kaj mortintaj marfundoj de Marso.
Capitro VII. Infanbredado sur Marso
Post matenmango, kiu precize estis kopio de la hieraua mango, kaj estis sama kiel preskau ciu posta mango, kiun mi havis inter la verdaj homoj de Marso, Solla akompanis min al la placo, kie mi trovis la tutan popolon, kies anoj rigardis au helpis, dum oni jungis mastodontajn bestegojn al grandaj triradaj caroj. Ci tiuj veturiloj nombris je proksimume ducent kvindek. Ciun el ili tiris unuopa besto, kiu, lau sia aspekto, facile povus tiri la tutan cararon.
La caroj mem estis grandaj, multspacaj, kaj lukse dekoraciitaj.
En ciu sidis Marsanino plensargita de metalaj ornamajoj, juveloj, silkoj kaj peltoj. Sur la dorso de ciu besto sidis juna Marsano kiel veturigisto. Same kiel la bestoj, sur kiuj rajdis la militistoj, ci tiuj tirbestoj portis nek buspecon, nek bridon — oni gvidis ilin nur per telepatio.
La telepatia kapablo estas multe evoluigita en ciuj Marsanoj, el kio rezultas la simpleco de ilia lingvo, kaj la malmultaj vortoj uzataj ec dum longa interparolado. Gi estas la Esperanto de Marso, per kiu la altaj kaj malaltaj bestoj de tiu paradoksa mondo povas pli malpli bone interkomunikigi, lau la intelekta medio de la genro kaj la evoluo de la individuo.
Dum la kavalkado formis sian unuoparan vicon, Solla kunenigis min en malplenan caron, kaj ni ekiris kun la procesio, gis la loko, kie mi eniris la civiton en la antaua tago. Unuavice rajdis en la karavano ducent militistoj, lau linioj de kvin flank-al-flanke, kaj po dudek kvin eksterrajdantoj iris lau niaj flankoj.
Aparte de mi, ciuj personoj estis bone armitaj, viroj, virinoj kaj infanoj. Post ciu caro trotis Marsa hundo. Mia propra hundo sekvis nian caron proksime; fakte, la fidela besto neniam propravole forlasis min dum ciuj miaj dek jaroj sur Marso. Nia vojo kondukis transen al la eta valo antau la civito, tra la montetoj kaj malsupren al la fundo de la mortinta maro, kiun mi antaue transiris, survoje de la kovilo al la placo. Efektive mi trovis, ke la kovilo estas la fina punkto de nia hodiaua vojago, kaj car la tuta kavalkado ekgalopis freneze, tuj kiam ni atingis la platan marfundon, ni baldau atingis nian celon.
Oni restigis la carojn kun militista precizeco cirkau la kvar muroj de la enfermajo, kaj deko da militistoj, inkluzive de Tars Tarkas, kun la grandega cefulo kiel kondukanto, elseligis kaj aliris gin. Mi rimarkis, ke Tars Tarkas klarigas ion al la cefulo, kies nomo estis io simila al Lorkas Tomel-Jed — la ”Jed” estas nur titolo.
Mi baldau sciis la temon de ilia parolo, car Tars Tarkas vokis por Solla, kaj gestis al si, ke si venigu min al li.
Jam sperta pri la arto de Marsa marsado, mi rapidis respondi al lia ordono, kaj iris al la flanko de la kovilo, kie staris la militistoj.
Kiam mi atingis ilin, unu rigardo suficis por montri, ke preskau ciuj ovoj elkovigis, car la kovilo plenis de malbelaj diablidoj. Ili altis je proksimume unu metro, kaj senhalte cirkauvagis en la enfermajo, kvazau ili sercas nutrajon.
Kiam mi haltis antau li, Tars Tarkas montris transen al la kovilo, kaj diris ”Sak.”
Mi divenis, ke li volas ripetajon de mia hieraua saltego por mirigi al Lorkas Tomel, kaj, car konfesinde mia kapablo placis al mi, mi baldau respondis, saltante ec transen al la caroj, kiujn oni lasis ce la alia flanko de la enfermajo.
Kiam mi revenis, Lorkas Tomel gruntis ion al mi, kaj poste faris al siaj militistoj ian ordonon pri la kovilo.
Ili ne plu atentis min, kaj tiel mi povis resti proksime kaj rigardi iliajn agojn, kiuj rezultigis brecon en la muro de la kovilo, sufice grandan por lasi la Marsanidojn eliri.
Ambauflanke de la malfermajo, la virinoj kaj la junaj gemarsanoj formis el si du solidajn vandojn, kiuj kondukis inter la caroj al la fora ebentero. Inter la du vandoj elkuris la Marsanidoj, sovagaj kiel cervoj. Oni lasis ilin kuri la tutan longecon de la koridoro, poste la virinoj kaj pli agaj infanoj kaptis ilin unuope; la lasta virino en la vico kaptis la unuan idon atingintan la finon, tiu kontrau si en la vico kaptis la duan, kaj tiel plu, gis ciuj idoj estis forlasintaj la enfermajon kaj kaptitaj. Ciu virino kaptinta idon forlasis la vicon kaj reiris al sia caro; ido kaptita de unu el la junuloj poste trovis sin donita al iu virino.
Mi vidis, ke la ceremonio, se tiel digne oni povus nomi la aferon, estas finita, kaj sercinte Solla mi trovis sin en
