preter min, pikante lian brakon au kruron per mia glavo.
Baldau li estis sanganta el seso da vundetoj, sed mi ne povis trovi okazon fari gravan pikegon. Tiam li sangis taktikon, batalante singardeme kaj lerte, kaj penis science fari tion, kion li ne sukcesis fari per kruda forto. Mi konfesu, ke li estis brila uzanto de la glavo, kaj nur mia pli granda eltenemo kaj mia pli granda facilmoveco (pro la malplia gravito sur Marso) ebligis al mi tiel brave kontraustari lin.
Ni movigis lau cirkloj dum kelka tempo, sen multe difekti unu la alian, dum la longaj, rektaj, kudrilsimilaj glavoj brilis en la sunlumo, kaj tintis en la silento, kunfrapi gante je ciu efika deturno. Fine Zad, konstatante, ke li lacigis pli multe ol mi, evidente decidis alproksimigi kaj fini la batalon.
En la momento, kiam li alkuregis min, blindiga lumbrilo trafis miajn okulojn. Mi ne povis vidi lian alproksimi gon, kaj povis nur senrigarde salti flanken, penante fugi la grandan klingon, kiun image mi jam povis senti en mia korpo. Sajnis, ke mi nur parte sukcesas, car pika doloro sentigis sin en mia maldekstra sultro; sed subite mi vidis ion, kio bone rekompencis la vundon kauzitan de mia dummomenta blindeco.
Sur la caro de Deja Toris staris tri homoj, rigardantaj la batalon super la kapoj de ciuj Tarkanoj. Ili estis Deja Toris, Solla kaj Sarkoja, kaj kiam mia forflugema rigardo trafis ilin, prezentigis eta bildo, kiu restos gravurita en mia menso gis la tago de mia morto. Dum mia rigardo, Deja Toris turnis sin al Sarkoja kun la furiozeco de juna tigrino, kaj frape forigis ion el sia suprenlevita mano, ion, kio brilis en la sunlumo, dum gi turnige falis al la tero. Tiumomente mi eksciis, kiel mi blindigis en tiu kriza momento de la batalo, kaj kiel Sarkoja trovis rimedon por mortigi min, sen mem fari la mortigan agon.
Ion alian mi vidis ankau, ion, kio preskau perdigis al mi la vivon guste tiam kaj tie, car gi por ereto da tempo forgesigis min pri mia kontrauulo.
Kiam Deja Toris frape forigis la speguleton el la mano de Sarkoja, tiu ci, kun vizago ackolora pro malamo kaj kolero, eligis ponardon kaj frapis fortege al Deja Toris; kaj tiumomente Solla, nia kara kaj fidela Solla, saltis inter ilin. Mi vidis la ponardegon iranta al sia protektanta brusto.
Mia kontraubatalanto reatakis min, kaj mi devis redoni al li mian intereson, sed mia menso apenau atentis la batalon. Ni fojon post fojo kuris furioze unu al la alia.
Subite, sentante ke la pinto de lia glavo estas ce mia brusto, kaj ne estas deturnebla, mi jetis min al li kun etendita glavmano kaj per la tuta pezo de mia korpo, decidinte, ke mi ne mortos sola. Mi sentis la stalon sire penetri mian bruston, cio igis nigra antau mi, mia kapo turni gis, kaj la genuoj cedis sub mi.
Capitro XV. Solla rakontas al mi sian historion
Kiam la konscio revenis al mi (baldau mi sciis, ke mi kusis dum nur momento) mi saltis al miaj piedoj por serci mian glavon. Mi trovis gin, profundigita gis la tenilo, en la verda brusto de Zad, kiu kusis morta sur la okra musko de la antikva marfundo. Kiam mi ree posedis ciujn miajn sensojn, mi trovis, ke lia glavo trapikas mian maldekstran bruston, sed nur tra la karno kaj muskoloj kovrantaj miajn ripojn, eniranta apud la centro de la brusto kaj eliranta sub la sultro. Evidente estis, ke kiam mi jetis min al li mi iom flankenturnis min, tiel ke lia glavo iris nur sub la muskolojn, farante vundon doloran, sed ne dangeran.
Eltirante la klingon el mia korpo mi samtempe reprenis la mian, kaj turnante la dorson al lia malbela kadavro mi ekiris, malsana, dolorplena kaj nauzita, al la caroj portantaj mian sekvantaron kaj posedajon. Brueto de Marsa aplaudo salutis min, sed gi ne interesis min.
Sanganta kaj malforta, mi atingis miajn virinojn, kiuj, alkutimitaj al tiaj aferoj, kuracis miajn vundojn, aplikante la mirindajn kuracilojn, kiuj kauzas, ke nur la plej severegaj vundoj montrigas mortigaj. Donu al Marsa virino plej etan eblecon por kuraco, kaj la morto devas fugi.
Baldau ili tiel flikis mian korpon, ke krom malforteco pro sangelfluo kaj iom da doloro cirkau la vundo, mi malmulte suferis pro glavpiko, kiu kun Tera kuracado certe estus kusiginta min dum pluraj tagoj.
Tiel baldau, kiel la virinoj finis sian laboron, mi rapidis al la caro de Deja Toris, kie trovigis mia kompatinda Solla kun la brusto cirkauvolvita de bandagoj. Sajnis tamen, ke si ne multe suferis pro la atako de Sarkoja, kies ponardo estis trafinta la randon de unu el la metalaj brustornamajoj de Solla, kaj, tiel deturnita, faris nur negravan karnvundon, Kiam mi alproksimigis, mi trovis Deja Toris kusanta sur siaj silkoj kaj peltoj, kaj sian sveltan korpon skuata de plorspasmoj. Si ne rimarkis mian ceeston, nek audis min paroli kun Solla, kiu staris iomdistance de la caro.
”Cu si estas vundita?” mi demandis al Solla, montrante per la kapo al Deja Toris.
”Ne,” si respondis, ”si pensas, ke vi mortis.”
”Kaj ke de nun estos neniu por poluri la dentojn de la sorako de sia avino?” mi demandis, ridetante.
”Miakrede vi malprave jugas sin, Johano Carter,” diris Solla. ”Mi ne komprenas viajn agmanierojn, nek siajn,
