audis deklaron pri amo al mi, jam facilanime forgesis pri mia ekzisto kaj ridete donis sin al la filo de tiu plej granda malamiko de sia popolo. Malgrau tio, ke tion mi audis per miaj propraj oreloj, mi ne povis kredi. Necesis trovi sian cambraron kaj devigi sin ripeti la kruelan veron, antau ol mi konvinkigos. Mi forlasis mian postenon, kaj rapidis lau la koridoro post la tapetoj al la pordo, tra kiu si forlasis la cambron. Trairinte gin mi trovis labirinton de serpentantaj koridoroj. Trakurinte plurajn unu post la alia, mi baldau komplete perdigis. Anhelante mi staris apud flanka muro, kiam mi audis proksimajn vocojn, sajne venantajn de la kontraua flanko de la vando.
Baldau mi audis la vocon de Deja Toris; mi ne povis auskulti la vortojn, sed sciis certe, ke la parolo venas de si.
Je kelkaj pasoj mi trovis alian koridoron, kaj pordon ce gia fino. Pasinte brave antauen mi trovis min en malgranda antaucambro kun la kvar gardistoj, kiuj akompanis sin. Unu el ili starigis tuj, kaj demandis, por kio mi venas.
”Mi venas de Tan Kosis,” mi respondis, ”kaj volas paroli private kun Deja Toris, Princino de Heliumio.”
”Kaj via ordonteksto?” li demandis.
Mi ne komprenis lin, kaj respondis, ke mi estas ano de la gvardio. Neatendinte respondon mi pasis al la transa pordo de la antaucambro. Sed ne tiel facile mi povis eniri.
La gardisto ekstaris antau mi, kaj diris: ”Neniu venas de Tan Kosis neportante ordontekston au signaldiron. Unu el ili devas esti liverita al mi, antau ol vi pasos min.”
Mi frapetis per la fingroj la glavon sur mia flanko. ”La sola ordonilo bezonata de mi pendas ci tie. Ci vi lasos min preterpasi au ne?”
Responde li fulmrapide tiris sian glavon, kriante, ke la aliaj aligu al li. Kaj ciuj kvar staris antau mi, kun nudaj glavoj.
”Ne lau ordono de Tan Kosis vi venis tien ci,” diris tiu jam parolinta al mi, ”kaj ne nur vi malsukcesos eniri la cambraron de la Princino de Heliumio, ankau vi gardate iros al Tan Kosis por priklarigi vin. Demetu la glavon, vi ne povas venki kvaropon.”
Mia respondo estis subita trapiko, kiu lasis nur triopon.
Kaj certe ciu el ili estis inda kontrauulo. Baldau mi premigis al la muro, batalante por la vivo. Malrapide mi sukcesis lokigi min en angulo de la cambro, kie nur unuope ili povis ataki min, kaj tiel la batalo dauris dum preskau duonhoro, bruplenigante la cambreton pro la frapado de stalo sur stalon. Pro la bruo Deja Toris venis al la pordo de sia cambraro, kaj tie staris dum la tuta batalo kun Solla rigardanta malantau sia sultro. Sia vizagesprimo estis senemocia, kaj mi sciis, ke nek si nek Solla rekonas min.
Fine bonhazarda tranco faligis la duan el la gardistoj, do kun nur du kontrauuloj mi sangis mian taktikon, kaj atakegis lau maniero, kiu ofte havigis al mi venkon. La tria falis tri sekundojn post la dua. Ankorau kelkaj minutoj, kaj la lasta kusis morta en la propra sango. Ili estis kuragaj viroj kaj noblaj batalantoj, kaj la neceso mortigi ilin cagrenas min; sed mi nepre volus mortigi ciun homon sur Barsumo, se nur per tia rimedo mi povus alveni al Deja Toris.
Metinte mian sangan glavon en gian ingon mi aliris al mia Marsa princino, kiu ankorau staris rigardante al mi sen parolo kaj sen rekono.
”Kiu vi estas, Zodangano?” si fiustris. ”Denove en mia mizero malamiko por turmenti min?”
”Mi estas amiko,” mi respondis, ”iam sategita amiko.”
”Neniu amiko de la Princino de Heliumio portas tian metalon,” si diris, ”tamen, la voco! Mi audis gin antaue, cu eble… ne, neeble, jam li mortis.”
”Ja tiu estas li, princino mia, Johano Carter mem. Cu vi ne rekonas, malgrau farbo kaj stranga metalo, rekte la koron de via cefulo?”
Kiam mi aliris sin, si sanceligis al mi kun manoj etenditaj, sed kiam mi volis preni sin al mi, si retiris sin treme, kaj gemetis. ”Tro malfrue, tro malfrue. Ho, mia estinta cefulo, kiun mi kredis mortinta, se antau unu horo vi revenus… sed nun estas tro malfrue, tro malfrue.”
”Kion vi volas diri, Deja Toris? Ke vi promesis vin al la Princo de Zodanga nur car vi ne sciis, ke mi vivas?”
”Cu vi kredas, Johano Carter, ke mi kapablas doni la koron al vi hierau, kaj al alia hodiau? Mi kredis gin subterigita kun la cindroj de via kadavro en la saktoj ce Varhun, tial hodiau mi promesis mian korpon al alia, por savi mian popolon de venkonta armeo.”
”Sed mi ne mortis, princino mia. Mi venis por pretendi vin, kaj tuta Zodanga ne kapablas malhelpi min.”
”Tro malfrue, Johano Carter; mia promeso estas donita, kaj sur Barsumo promeso cion finas. La postaj ceremonioj estas sensignifaj formalajoj. Ili faras la fakton de edzeco neniel pli certa, ol la funebranta sekvantaro de jedaka kadavro metas sur lin denove la sigelon de morto. Mi estas tia, kvazau jam edzinigita, Johano Carter. Ne plu vi rajtas nomi min via princino. Ne plu vi estas mia cefulo.”
”Mi malmulte konas la morojn de Barsumo, Deja Toris, sed mi scias certe, ke mi amas vin, kaj se vi kun intenco diris la lastajn vortojn, kiujn vi parolis al mi en tiu tago. kiam la hordoj de Varhun alkuregis al ni, neniu alia viro iam pretendos vin kiel edzinon. Tiutempe vi intence parolis, princino mia, kaj tiel vi intencas nun. Diru, ke jes.”
”Tiutempe mi intence parolis tiel, Johano Carter,” si flustris. ”Mi ne povas nun tiel paroli, car mi donis min
