Capitro XXV. La militrabado en Zodanga
La pordego apud mia starloko svinge malfermigis, kaj miaj kvindek Tarkanoj, kondukataj de Tars Tarkas mem, enrajdis sur siaj grandegaj toatoj. Mi gvidis ilin gis la palaca muro, kiun mi transsaltis sufice facile. Ec interne tamen mi malfacile povis malfermi la muran pordegon, sed fine mi goje vidis mian eskorton eniri, kaj rajdi sur la gardenojn de la jedako de Zodanga.
Kiam ni alproksimigis al la palaco, mi povis vidi la fenestregojn de la unua etago en la brile lumigata audiencejo de Tan Kosis. Nobeloj kun siaj virinoj plenigis la grandegan salonon, kvazau okazas grava socia kunveno.
Ekster la palaco gvardianoj nenie estis videblaj, versajne pro la opinio, ke la civitaj kaj palacaj muroj estas nekapteblaj. Facile, do, mi povis alproksimigi kaj enrigardi.
Ce unu fino de la cambro, sur grandegaj tronoj inkrustitaj per diamantoj, sidis Tan Kosis kaj lia kunregantino, cirkauataj de oficiroj kaj statranguloj. Antau ili soldatoj flankis la navon, kaj dum mi rigardis, ce la malproksima fino, eniris procesio, kiu fine aliris gis la tronoj.
Komence marsis kvar oficiroj de la jedaka gvardio, portante pletegon, sur kiu kusis, sur kuseno skarlatsilka, granda ora cenaro, kies ciu fino surhavis kolumon kaj seruron. Tuj malantau la oficiroj venis kvar aliaj, portantaj similan pleton surhavantan la belegajn ornamajojn de la geprincoj de la reganta familio de Zodanga. Atinginte la tronon, la du aroj disigis kaj haltis, rigardantaj unu la alian de kontrauaj flankoj de la navo. Poste venis pliaj altranguloj kaj oficiroj de la palaco kaj la armeo, kaj fine du figuroj cirkauvolvitaj per skarlataj silkoj, tiel ke neniu vizagtrajto estis videbla. La paro haltis antau la trono de Tan Kosis. Kiam la cetero de la procesio jam eniris kaj prenis lokon. Tan Kosis ekparolis al la paro. Mi ne povis auskulti liajn vortojn, sed baldau du oficiroj aliris kaj forprenis la skarlatajn silkojn de unu el la paro.
Tiam mi vidis, ke Kantos Kan malsukcesis en sia misio por mi; car tiu, kiu nun videbligis antau miaj okuloj, estis Sab Tan, Princo de Zodanga.
Nun Tan Kosis prenis ornamajaron de unu el la pletoj, kaj metis unu el la oraj kolumoj cirkau lian kolon kaj slosis la seruron. Post kelkaj pliaj vortoj al Sab Tan, li turnis sin al la alia figuro, de kiu ankau la oficiroj nun forprenis la silkojn. Antau mia vido staris Deja Toris, Princino de Heliumio.
Bone mi komprenis. Post kelkaj momentoj Deja Toris estos ligita por ciam al la Princo de Zodanga. La ceremonio estis bela kaj impona, sed por mi gi estis diableca vidajo. Kiam Tan Kosis komencis arangi la ornamajojn sur sia bela korpo, kaj pretigis la oran kolumon, mi levis mian glavegon al super mia kapo, frakasis la vitron de la fenestrego, kaj saltis mezen de la mirigita ceestantaro.
Unu plua salto, kaj mi estis apud Tan Kosis, kaj dum li restis pro surprizo fiksita en sia loko, mi trancis per mia glavo la oran cenaron, kiu devis ligi sin al aliulo.
Cie regis konfuzo. Milo da glavoj minacis min, kaj Sab Tan saltis al mi, kun juvelumita ponardo, kiun li prenis el siaj edzigaj ornamajoj. Eblus al mi mortigi lin facile kiel muson, sed la malnova moro de Barsumo detenis mian manon. Prenante lian manradikon dum la ponardo celis al mia koro, mi tenis lin rigida, kaj per mia glavo montris al la malproksima fino de la halo.
”Rigardu la falon de Zodanga!” mi kriis.
Cies okuloj turnigis lau la direkto, kiun mi montris.
Tars Tarkas kaj kvindek militistoj de Tark estis enrajdantaj sur siaj grandaj toatoj. Krioj de alarmo kaj surprizo venis de la ceestantoj, sed montrigis neniu timemo, kaj post momento la soldatoj kaj nobeloj de Zodanga jetis sin atake al la alvenantaj Tarkanoj.
Jetinte la korpon de Sab Tan for de la estrado, mi tiris Deja Toris al mia flanko. Post la trono estis pordeto mallarga, en kiu nun staris Tan Kosis, kontrauanta min per elingita glavo. Ni ekluktis, kaj mi trovis indan oponanton. Dum ni cirkle pasetis sur la larga estrado, mi vidis, ke Sab Tan suprenrapidas la stuparon por helpi sian patron; sed kiam li levis la manon por frapi, Deja Tiros saltis antau lin, kaj en tiu momento mia glavo faris tiun trafon, pro kiu Sab Tan igis jedako de Zodanga.
Dum lia patro falis mortinta al la tero, la nova jedako per tordigo liberigis sin de Deja Toris, kaj ni frontis denove unu la alian. Baldau aligis al li kvar oficiroj. Kun dorso al la ora trono, mi batalis ankorau unufoje por Deja Toris.
Estis malfacile defendi min, kaj tamen ne doni mortigan frapon al Sab Tan, kaj samtempe al la ebleco, gajni la virinon kiun mi amas. Mia glavklingo movigis fulmrapide, dum mi deturnis la klingojn de miaj oponantoj. Jam mi senarmigis du el ili kaj faligis trian, kiam ankorau aliaj alkuris por helpi sian novan reganton, kaj vengi la morton de la reginto. Dum ili alkuris oni kriis: ”La virino! La virino! Frapu sin al la tero! La komploto estas sia, mortigu sin!”
Kriante al Deja Toris, ke si lokigu sin post mi, mi ade iretumis al pordeto malantau la trono, sed la oficiroj komprenis miajn intencojn. Tri el ili saltis malantau min, kaj malebligis mian alvenon al loko, kie mi povus doni protekton al Deja Toris kontrau tuta armeo de glavbatalantoj.
La Tarkanoj sufice malfacile defendis sin meze de la cambro, kaj mi komencis kompreni, ke nur miraklo povus evitigi la morton al Deja Toris kaj mi. Subite mi
