Lod

– No… Nie sprzedaje i juz.

Dato usmiechnal sie szerzej niz zwykle.

– Nie rozumiem cie, Hasan. Dlaczego nie sprzedajesz? Cena ci nie odpowiada? Chcesz wiecej?

– Nie. Cena ta sama. Zawsze mi odpowiadala.

– No to o co chodzi?

– O nic. Po prostu – nie chce.

Dato spojrzal na niego uwaznie.

– Wspolasie, co z toba? Chory jestes? Masz jakies problemy?

– Nie jestem chory, brachu. I nie mam zadnych problemow. Ale towaru nie sprzedaje.

Dato zamilkl. Wyciagnal zlota papierosnice. Wyjal papierosa i powoli go zapalal. Zrobil pare krokow. Zwrocil sie do Hasana:

– Wiec po co przyniosles towar, skoro nie chcesz go sprzedawac?

– Zeby ci, brachu, pokazac.

– Widzialem go wczesniej. Nie raz.

– A to pooopatrz jeszcze raz. Poooopatrz uwaznie.

Hasan wstal. Otworzyl zamki skrzyni. Odsunal metalowe wieko. Pod nim byla biala plastikowa pokrywa. Hasan pociagnal za nia. Otworzyl. W srodku lezala lodowka. Calkowicie zasypana piachem.

Dato na mgnienie zastygl z papierosem w ustach.

– Teraz rozumiesz, Dato, dlaczego Hasan nie chce ci sprzedac towaru?

Dato spojrzal na piach:

– Teraz rozumiem.

Hasan podszedl do niego bardzo blisko.

– Szczury nam sie zalegly, brachu. Tluste, kurwa, szczury.

– Traktor wie? – zapytal Dato.

– Na razie nie. Po chuja ma wiedziec?

Dato wlozyl reke w piach. Pogmeral. Zaczerpnal garsc. I z pasja cisnal na podloge.

– Padaka!

– Ale to na pewno nie dilerzy.

– To kto w takim razie? Twoi?

– Znam swoich. I oni mnie. Reke bym sobie dal uciac.

– Reke… reke… – Dato gniewnie splunal. – Swoi tez podgryzaja. Kurwy! Padaka! Hasan, szukaj sam. Ja do blondynow nie pojade. Oddam pieniadze i szlus.

– Poczekaj, brachu.

– Jakie poczekaj? Tobie skroili, twoj problem. Pojedziesz do nich sam na uklady.

– Nie sciemniaj, brachu. To nie moj problem. To nasz problem.

– Ni chuja! Ciebie zahaczyli, co ja mam do tego?

– To, ze szczur zyje w twoim domu.

– Co? Jaki, kurwa, szczur?

– Tlusty. I spi u ciebie. I chleb twoj je.

Dato wlepil w niego wzrok.

Hasan pogrzebal w kieszeniach. Wyjal okragla drewniana tabakierke. Zamknal pokrywe lodowki. Otworzyl tabakierke. Byla w niej kokaina. Odsypal troche na pokrywe. Wyciagnal kosciana rurke i plastikowa karte.

– Chodz poinhalujemy, brachu. Ja juz od trzech dni nie spie.

– To co… szczur, mowisz? U mnie? Co ty za walki wstawiasz?

– Nie wstawiam, Dato.

– I ktory to?

– Nie poganiaj mnie.

– Co, kurwa, nie poganiaj? Ktory?

Hasan szybko roztarl karta kokaine. Oddzielil dwie grube kreski. Podal Dato rurke.

– Masz, brachu.

Dato wzial rurke. Nachylil sie. I szybko wciagnal nosem swoja kreske. Oddal rurke Hasanowi. Ten wsadzil ja do garbatego nosa. Powoli wciagnal polowke kreski jedna dziurka. Potem reszte – druga.

– A jak to wytrybiles? – Dato pociagal nosem. – Ty sie przeciez z moimi nie spikasz. Jak to wytrybiles? Co, u mnie wesz sie zalegla?

– Masz porzadna kadre, Dato.

– No to kto, do kurwy nedzy?!

– Poczekaj. – Hasan oddzielil jeszcze dwie kreski. – Chodz, dofukamy. A ja ci powiem, co trzeba robic.

– Robic… robic… A! – Dato kopnal kartonowe pudlo. Z dziury posypala sie kasza gryczana.

Hasan wciagnal swoja kreske. Dato machnal reka.

– Nie chce.

Hasan wciagnal druga kreske. Schowal tabakierke z rurka. Wytarl nos chustka.

– No to tak zrobimy. Zamkniemy to. I zaniesiesz do siebie.

– Na chuja mi piach?

– Niech twoi mysla, ze wszystko jest w porzadku.

– A hajc?

– Dasz mi tylko teczke. A kase wyjmiesz.

– No?

– Skrzynie odwieziesz do siebie. A potem zaczniemy polowanie na szczura.

– To trybisz w koncu kto czy nie?

Hasan zblizyl sie. Szepnal mu cos na ucho.

– A lod jest u niego?

– Nie.

– To gdzie jest lod? Juz u blondynow?

– Nie, nie, Dato. Lod jest u ciebie w domu.

Dato wlepil w niego wzrok.

– Co? Gdzie?

– W zamrazarce.

– U mnie?

– U ciebie, u ciebie, Dato.

– I kto to zrobil?

– Twoja Natasza.

Bosch

21.00.

Mieszkanie Dato. Ulica Mala Bronna 7.

Obszerna kuchnia. Biale meble. Drogi sprzet. Na ogniu pozlacany garnek z woda.

Na marmurowej podlodze lezal zwiazany Pomarancz: 29 lat, rudy, masywne cialo bylego sportowca.

W kacie siedziala Natasza: 26 lat, ladna, z dlugimi nogami, w rozdartej rozowej sukience. Przykuta kajdankami do kaloryfera.

Przy stole siedzieli Dato i Hasan Slepy. Obok stali Lom i Pieka: szerokie ramiona, muskularni, male ogolone glowy i grube szyje.

Przed Dato stala oprozniona do polowy butelka wodki Jurij Dolgoruki. Hasan rozcieral na talerzu porcje kokainy.

Dato nalal sobie wodki. Wypil. Bez pospiechu zapalil papierosa. Spojrzal na Natasze.