бояться? – з горыч-чу загаманіў капітан.
– А што выйдзе і гранату сюды. Ці з пісталету?..
– Зачем?
– Зачым? Ну, ведаеце… Немец усё ж такі.
– Черт с ним, что немец! – вылаяўся капітан. – Какой ему смысл – гранату! Он бы мог меня – из пистолета. В пер-вую же ночь. Но ведь не застрелил. Наверно, нет интереса. Сам в западне. И он, и я, и ты тоже. Разве не понятно?
Дземідовіч змоўчаў – ён не хацеў прадаўжаць такую раз-мову, бо, мабыць, капітан адмаўляўся зразумець простыя рэ-чы. Цяпер, аднак, ня час быў тлумачыць іх гэтаму ўпартаму чалавеку – іхнюю размову мог пачуць немец. Калі ўжо не па-чуў з траншэі?
Калі яфрэйтар неўзабаве вярнуўся, яны моўчкі сядзелі на ранейшых месцах, бы і не размаўлялі, і немец бадзёра сказаў да капітана, жартоўна паціраючы далікатныя паль-цы:
– Ну, будем немножко… лечить? Посмотреть ваш глаза. Болно?
– Ничего, сносно. Может, обойдется… Слушай, ефрейтор, ты бы лучше табачку раздобыл… Ну, пук-пук, понимаешь? Сигаретку.
– Цигареттен? Никс цигареттен, – разьвёў рукамі яфрэйтар.
– А ты поищи. Может, где убитый, понимаешь? А?
Яфрэйтар нахмурыў белы лоб пад пілоткай, падумаў
і ляснуў сябе па сьцёгнах.
– Карашо! Хольц идет посмотреть!
– Сходи, да. Авось где-нибудь попадется. А то, понимаешь, уши пухнут, так курить хочется.
Згрэбшы з долу сваю плашч-палатку, яфрэйтар вылез
у траншэю. З бліндажу было бачна, як ён там сьпярша агле-дзеўся – у адзін бок, затым у другі – і хутка зьнік недзе. У бліндажы зрабілася ціха, і было чуваць, як дзесь ля ўваходу шаргацеў быльнягом вецер.
– Вы думаеце, ён не разумее па-руску? – ціха сказаў Дзе-мідовіч.
– Кто? Немец? Вполне возможно, кое-что понимает.
– Дык як жа так? – чагосьці ня мог сьцяміць Дземідовіч. Яго болей абуралі зусім безуважныя адносіны гэтага капіта-на да ворага, і Дземідовіча цягнула распачаць сур’ёзную раз-мову.
– А что – как же? Он, может, мне курева принесет. Ты же не принесешь, правда? – лёгка гаварыў капітан.
– Ён можа паліцыю прывесьці. Або сваіх…
– Ну и черт с ним! Если такой… Или
