Pewnie niedlugo bedzie musial przejsc przez ten las. Lecz nie bal sie. Przeciez on jest we mnie. To las, ktory nadaje mi ksztalt. To bestie, ktore nosze w sobie.
Yoshiya nie wiedzial, jak dlugo tanczy. W kazdym razie na tyle dlugo, ze spocil sie pod pachami. Potem nagle pomyslal o tym, co istnieje na dnie ziemi, po ktorej stapa. Jest tam zlowrozbne dudnienie glebokiej ciemnosci, sekretny ciemny nurt niosacy pragnienia, rojowisko lepkich robakow, gniazdo trzesien ziemi, ktore zamieniaja miasta w rumowiska. One tez naleza do czynnikow powodujacych, ze ziemia sie kreci. Przestal tanczyc i starajac sie uspokoic oddech, spojrzal na ziemie pod stopami, jakby chcial zajrzec do glebokiej dziury.
Pomyslal o matce w dalekim, zrujnowanym miescie. Co by sie stalo, gdybym mogl cofnac czas i spotkac sie z nia w okresie, kiedy jej dusza blakala sie jeszcze w gestej ciemnosci? Pewnie tarzalibysmy sie w biocie, przywarlibysmy do siebie ciasno, pochlanialibysmy sie nawzajem i ponieslibysmy surowa kare. Ale co z tego? Powinienem juz wczesniej poniesc kare. Miasto powinno bylo zawalic sie wokol mnie.
Po studiach dziewczyna powiedziala, ze chce za niego wyjsc.
– Chce za ciebie wyjsc, Zabo. Chce z toba zyc i urodzic twoje dziecko. Chlopca, ktory bedzie mial takiego duzego siusiaczka jak ty.
– Nie moge sie z toba ozenic – odparl Yoshiya. – Przedtem nie mialem okazji ci powiedziec, ze jestem bozym dzieckiem. Dlatego nie moge sie z nikim ozenic.
– Naprawde?
– Naprawde – potwierdzil Yoshiya. – Przykro mi.
Yoshiya przykucnal i nabral garsc piasku. Przesial go przez palce. Powtorzyl to kilka razy. Czujac w dloni zimne nierowne grudki ziemi, przypomnial sobie, jak ostatni raz uscisnal wychudla reke pana Tabaty.
– Yoshiya, ja juz dlugo nie pozyje – powiedzial pan Tabata ochryplym glosem. Yoshiya probowal zaprzeczyc, lecz pan Tabata pokrecil w milczeniu glowa.
– To nie szkodzi. Zycie na tym swiecie to tylko przelotny bolesny sen, a ja dzieki lasce Pana jakos dotarlem az dotad. Ale przed smiercia musze ci cos powiedziec. Bardzo sie wstydze o tym mowic, lecz musze. Chodzi o to, ze ja wielokrotnie mialem grzeszne mysli o twojej matce. Jak wiesz, mam rodzine i kocham ja z calego serca. Co wiecej twoja matka to czlowiek o czystym sercu. Mimo to moje serce gwaltownie pragnelo jej ciala. Nie moglem odegnac tych mysli. Chcialem cie za to przeprosic.
Nie ma za co przepraszac, nie pan jeden mial grzeszne mysli. Nawet mnie, jej syna, do dzis przesladuja niestosowne wizje, chcial wyznac Yoshiya, ale to pewnie jeszcze bardziej zaklopotaloby pana Tabate. W milczeniu ujal jego dlon i dlugo trzymal w uscisku. Probowal tej rece przekazac uczucia klebiace sie w jego sercu. Nasze serca nie sa z kamienia. Kamienie moga kiedys rozsypac sie w proch. Moga stracic ksztalt. Ale serca sie nie rozsypuja. Sa pozbawione ksztaltu, mozemy je sobie wiecznie przekazywac, czy sa dobre czy zle. Wszystkie boze dzieci tancza. Nastepnego dnia pan Tabata odszedl z tego swiata.
Przykucniety na wzniesieniu pitchera, Yoshiya poddal sie uplywowi czasu. Z oddali dobiegl slaby odglos syreny karetki pogotowia. Powial wiatr, poruszyl zdzblami trawy, pochwalil ich muzyke i ucichl.
– Boze – powiedzial Yoshiya.
Tajlandia
Rozlegl sie glos stewardesy.
– Samolot znajdowal sie obecnie w strefa silna turbulencja, prosimy wszyscy pasazerowie powrocic na miejsca i zapinac pasy. – Satsuki siedziala pograzona w myslach, wiec minelo troche czasu, zanim odcyfrowala znaczenie tej wiadomosci podanej w bardzo niepewnej japonszczyznie tajskiej stewardesy.
Satsuki byla spocona. Strasznie goraco. Zupelnie jakby gotowala sie na parze. Cale cialo plonelo. Miala wrazenie, ze nie zniesie dluzej ucisku nylonowych rajstop i stanika. Chcialabym wszystko z siebie zrzucic, uwolnic sie, pomyslala. Podniosla glowe i rozejrzala sie dookola, lecz zdawalo sie, ze jedynie jej jest goraco. Inni pasazerowie business class spali skuleni pookrywani kocami, chroniac sie przed zimnym powiewem klimatyzacji. To pewnie uderzenie krwi do glowy. Satsuki przygryzla wargi. Postanowila skupic uwage na czyms innym i zapomniec o goracu. Otworzyla ksiazke, ktora przed chwila czytala, i wrocila do lektury. Ale oczywiscie nie udalo sie zapomniec, ze jest jej goraco. To nie bylo zwykle goraco. Do ladowania w Bangkoku zostalo jeszcze duzo czasu. Poprosila przechodzaca stewardese o wode. Wyjela z torebki pudelko i polknela tabletke hormonalna, o ktorej wczesniej zapomniala.
Po raz kolejny pomyslala, ze menopauza musi byc ironicznym ostrzezeniem (albo wyrazem zlosliwosci) Boga dla ludzkosci, ktora niesfornie zbyt wydluzyla sobie zycie. Jeszcze niewiele ponad sto lat temu przecietna dlugosc zycia nie siegala nawet piecdziesiatki, a kobiety zyjace dwadziescia czy trzydziesci lat po ustaniu miesiaczki nalezaly do rzadkosci. To, ze meka jest byc uwiezionym w ciele, w ktorym jajniki i tarczyca przestaly normalnie wydzielac hormony, albo ze mozliwy jest zwiazek pomiedzy zmniejszeniem ilosci estrogenu po ustaniu menstruacji a choroba Alzheimera, nie spedzalo nikomu snu z powiek. Wiekszosc ludzi martwila sie glownie o to, zeby miec co do garnka wlozyc. Z tego punktu widzenia rozwoj medycyny jedynie zwiekszyl liczbe problemow, z ktorymi boryka sie ludzkosc, podzielil je na rozne kategorie i skomplikowal.
Niedlugo znowu rozlegl sie komunikat, tym razem po angielsku:
– Jezeli jest wsrod pasazerow lekarz, prosimy o zgloszenie sie do stewardesy.
Ktos z pasazerow musial zachorowac. Satsuki zamierzala sie zglosic, lecz po krotkim zastanowieniu zrezygnowala. Dwa razy zglosila sie kiedys w podobnych sytuacjach i w obu przypadkach musiala konkurowac z innymi lekarzami lecacymi tym samym samolotem. Lekarze na co dzien przyjmujacy pacjentow mieli w sobie spokoj starszych ranga oficerow dowodzacych na froncie i potrafili na pierwszy rzut oka rozpoznac specjalistow patologow jak Satsuki, ktorzy nie mieli doswiadczenia na polu walki.
– Wszystko w porzadku. Mysle, ze sam sobie poradze. Niech pani sobie odpocznie – mowili z chlodnym usmieszkiem. Satsuki wracala na swoje miejsce, mamroczac glupie usprawiedliwienia, i ogladala dalszy ciag jakiegos beznadziejnego filmu.
Ale moze procz mnie nie ma w tym samolocie zadnego innego lekarza? Albo ten pacjent ma powazny problem zwiazany z funkcja odpornosciowa tarczycy? W takim przypadku – choc prawdopodobienstwo raczej nie jest duze – nawet ktos taki jak ja moze sie przydac. Odetchnela gleboko i wcisnela guzik wzywajacy stewardese.
Swiatowa konferencja endokrynologiczna odbywala sie przez cztery dni w hotelu Marriott w Bangkoku. Przypominala raczej zjazd krewnych z calego swiata, a nie konferencje. Wszyscy uczestnicy byli lekarzami specjalizujacymi sie w chorobach tarczycy, wiekszosc sie znala, a ci, ktorzy sie nie znali, byli sobie przedstawiani. Jest to niewielka grupa. W dzien wyglaszano referaty i odbywaly sie dyskusje panelowe, a wieczorem urzadzano prywatne przyjecia. Zbierali sie przyjaciele, ludzie odnawiali stare znajomosci. Pili australijskie wina, rozmawiali o tarczycy, szeptem wymieniali plotki i informacje o tym, kto i gdzie dostal prace, opowiadali okropne dowcipy zrozumiale tylko dla lekarzy i spiewali w barze karaoke
Podczas konferencji Satsuki trzymala sie glownie z grupa znajomych z czasow pobytu w Detroit. Z nimi czula sie najswobodniej. Spedzila prawie dziesiec lat w klinice uniwersyteckiej w Detroit, prowadzac badania nad funkcja odpornosciowa tarczycy. W tym okresie popsuly sie jej stosunki z mezem – Amerykaninem zajmujacym sie analiza kursow obligacji. Z roku na rok coraz bardziej uzaleznial sie od alkoholu, a do tego mial inna kobiete. Satsuki dobrze ja znala. Najpierw zamieszkali oddzielnie i przez rok ciagnely sie zazarte spory z udzialem adwokatow.
– Decydujace bylo to, ze nie chcialas miec dziecka – podkreslal jej maz.
Trzy lata temu w koncu doszli do porozumienia i orzeczono rozwod, lecz w kilka miesiecy pozniej ktos wybil szyby w jej hondzie accord zaparkowanej przed szpitalem. Na masce bialymi literami napisano JAP CAR. Satsuki wezwala policje. Czarnoskory poteznie zbudowany policjant wypelnil zgloszenie o przestepstwie, a potem powiedzial:
– Pani doktor, to jest Detroit. Niech pani sobie kupi forda taurusa.
