Зорныя схавала. — Я даўно цябе кахаю, — У адказ дзяўчына, Ці мо прашаптала хваля, Грышка вёслы кінуў. — Што ж там песню абарвалі? — Зноў Прахор гаворыць. Паняслася песня хваляй, Хваляй па азёрах. Уздымецца высока Недзе над барамі, Рэе-кружыць, нібы сокал Па-над трыснікамі, На прасторах Беларусі Долі след шукае… «Вы пастойце, белы гусі, Я вас запытаю…»

Частка пятая

І

На пабярэжжы азёрным, зялёным Павырасталі палацы магнатаў, Воддаль чарнеюць вузкія загоны, I валуны, і рыбацкія хаты. Неба заслала блакітам шырокім Наднарачанскія нівы і вёскі, Ціхі магільнік, крыж адзінокі Каля пахіленай ветрам бярозкі. Людзі жывуць у палацах ліхія, — Хлеба ў іх досыць, і хлеб без мякіны — Глыбака ўгрызліся ў нашу краіну, П'яўкамі смокчучы сокі жывыя. Толькі гаруе ўвесь бераг рыбацкі: Рукі крывавым пакрытыя потам, Твары абмыты слязамі сіротаў, Плечы намулены лямкай батрацкай. Нават і песні там іншыя, неяк Звоняць яны сіратліва над полем, Пераліваюцца скаргай жалеек, Сумам прадвечным па шчасці, па волі.

2

Выйшлі ўсе разам. Праз межы, праз поле З вёсламі моўчкі арцелі ішлі. З берага кагаркі Раптам ўзняліся, Зніклі ўдалі. Выплылі лодкі. — Смела ў дарогу! — Шчаслівы палоў! — Помніце — хлеба няма ўжо!.. Хваляў шум. Звон галасоў. З Нарачы выплыла сонца. Лодкі да сонца плылі. Біліся хвалі аб вёслы, Пеніліся і гулі. Дзеці, жанчыны, старыяI Сёння на бераг прыйшлі З віламі, з пешнямі. Сталі, чакаюць, калі Новыя выплывуць лодкі. — Што, усё яшчэ не відаць? — Мо толькі выплыве вёска адна?.. Нарач шуміць. Пільна угледзеўся Ў гатаўскі бераг Сымон, У бераг далёкі. Пеніцца сонца, і хваль перазвон. — Кагаркі, можа?.. — Не, лодкі! — Бачыце, бачыце! — бераг ажыў. Радасна бліснулі вочы, Быццам іх сонца прамень запаліў.
Вы читаете Нарач
Добавить отзыв
ВСЕ ОТЗЫВЫ О КНИГЕ В ИЗБРАННОЕ

0

Вы можете отметить интересные вам фрагменты текста, которые будут доступны по уникальной ссылке в адресной строке браузера.

Отметить Добавить цитату