Нарач

Люблю твае, Нарач, затокі і тоні,
Як вецер густыя туманы развесіць.
Ці снежная пена на хвалях зазвоніць,
Цалуючы зоры, калышучы месяц.

Люблю, калі ў сонцы гарыш пазалотай,
Раскінуўшы сінія хваляў палотны,
Калі ў непагоду сумуеш маркотна
З рыбацкаю песняй, з зялёным чаротам.

Люблю твае буры, твае навальніцы.
Ў іх чую, бы ў песнях, жыццё маладое.
I хочацца блізка грудзьмі прытуліцца
Да чорных ад гневу кіпучых прыбояў.

З

Як навальніцаю, хмараю шэрай
Лодкі плывуць рыбакоў.
Бурна шуміць нарачанскі ўвесь бераг I
Гулам людскіх галасоў.
— Рана сягоння прачнуліся, гады!
— Бачыш, ляціць вартаўнік!
— Трэба было б яго пешняй пагладзіць,
Лодку загнаўшы ў трыснік. —
Чуюцца знекуль ізноў адгалосы:
— Эх, закіпела ўдалі!
— Вернуцца сёння паны без калошаў!
— Вёслы ў работу пайшлі!
З вёскі, ў сярмязе расхрыстанай, шэрай,
Быццам варона, ляцеў
Полем, пасевамі солтыс Цяцера.
— Рыбы, відаць, захацеў?!
— Што, пане солтыс, чаго пан прыпёрся?
— Кажаш, паліцыі шмат?..
I галасы, быццам жнівам калоссе,
Зрэзаў нахлынуўшы град.
Толькі чуваць, як калышацца шумна
Возера каля чаўноў.
— Бачыш, ідуцьярыною, праз гумны…
— Будзе з паўсотні крукоў.

Стражнік

Хто вас тут склікаў?

Сымон

Ніхто. Прыйшлі самі.

Стражнік

Слухайце ж, рыбакі!
Пешні кідайце, пакуль яшчэ з вамі
Не загаварылі штыкі.

Сымон

Ты не гразі нам. Яшчэ ты замолад.
Што нас пужаеш штыком?
Мы ужо бачылі здзекі і голад
Пад акупанцкім ярмом.
Хочаш — страляй у мяне, у старога!
Хай мяне зломе віхор.
Толькі вам, каты, я гэту дарогу
Загараджу да азёр.

Грышка

Не, не табе, стары, з імі спрачацца,
Лезці грудзямі на іх.
Хопіць з навалаю лютай змагацца
Сілы у нас маладых.

Рыбачка

Хлеб адабралі ў галодных сіротаў.